ท่องราตรี..กับ..ดร.เม้ง
อ่าน: 2865ศุกร์ที่ผ่านมา ดร.อุ้ยสร้อยส่งเสียงมาในยามเย็นว่า..เม้งมาเชียงใหม่ ว่างแค่เย็นนี้..
ดังนั้น หลังจากที่แวะรับน้าอึ่งอ๊อบกับอุ้ย ก็ถึงช่วงเวลาปฏิบัติการ ชิงตัว ดร.เม้งในยามค่ำ
เพื่อ..ชวนไปดื่มด่ำกับ..บทสนทนาคละเคล้ากับแสงดาวบนดินที่กระพริบพราย
ใต้แสงจันทร์สลัวรางๆ..
ฟังเสียงสายลมบนสันเขื่อน ที่สายน้ำสะท้อนแสงไฟ
ใกล้ทิวเขาที่เห็นแสงไฟจากพระธาตุดอยสุเทพอยู่ลิบๆ
แข่งกันเล่นคว้าดวงจันทร์ใส่ไว้ในมือ..
อืมมม…บรรยากาศก็ดี ดนตรีแห่งมิตรภาพช่างแสนไพเราะ..
เวลาล่วงเลยผ่านไป..
ทันใดนั้น..แสงไฟสปอตไลท์สาดพรึบ!!!..สว่างจ้า..จ้า..เกินไป..
รปภ.เค้าไล่แล้วพี่ หมดเวลาแล้ว.. อือออ..หมดเวลา..
ยังเดินช้าๆ อ้อยอิ่งคุยกันพลาง..จูงมือกันบ้างบางเวลา..อิอิ
แต่ รปภ.ช่างไม่เป็นใจ..ปริ๊ดๆๆๆๆ เสียงนกหวีดเร่งเร้า
เออน่ะ..รู้แล้วๆๆ จ้า
พากันไปชี้ชมสถานที่ทำงานเก่าของพี่บางทรายที่รักของเรา
ก่อนขับรถเข้าไปใน มช. สถานที่แห่งความหลังของใครบางคน
แวะฝายหินกันเถอะ ไปรำลึกบรรยากาศแห่งความสุข
ออกจะค่ำมากแล้ว..มีสินค้าเหลือไว้ให้อุดหนุนเพียงแตงโมแดงฉ่ำสองสามซีก
แคนตาลูปสีเหลือง สีเขียว อีกนิดหน่อย ก็ยังดี
ป่ะ..ไปวนรถดูอ่างแห้ว(เอ้ย!!..)อ่างแก้วกัน
อ้าว..ศาลาธรรมเปิดไฟ มีงานอะไรน่ะ เลี้ยวเลย..เลี้ยวเลย..
การได้มาเยือนศาลาทรงไทยท่ามกลางแสงไฟสะท้อนหมู่ไม้ในยามค่ำคืน
ช่างเป็นโอกาสที่พิเศษในความรู้สึกนัก
ด้วยจดจำว่าในวันรับปริญญา ศาลาแห่งนี้เป็นที่ประทับเพื่อเปลี่ยนฉลองพระองค์
น้องๆ นักศึกษากำลังเตรียมงาน จะมีการแสดงธรรมในสัปดาห์หน้า
เข้ามาได้เลยครับพี่..
จึงได้มีโอกาสถ่ายรูปร่วมกันหน้าป้ายมหาวิทยาลัยป้ายแรก และศิลาฤกษ์บอกประวัติศาสตร์
กราบพระพุทธรูปประจำมหาวิทยาลัย
และถ่ายรูปมุมสวยยามค่ำคืน
เวลาล่วงเลยผ่านไป..
ทันใดนั้น..แสงไฟสปอตไลท์ที่สาดส่องดับพรึบ!!!..อ้าว..หมดเวลาอีกแล้วมั้ง
ไหนๆ มาถึงนี่แล้ว เราแวะไปไหว้พระครูบาศรีวิชัยกันเถอะ
ฝนเชียงใหม่ไม่ตกในวันนี้ จึงมีเวลาให้หาดอกไม้ไหว้พระได้สะดวก
เพียงแค่ขยับเดินไปทางร้านขายดอกไม้
ก็ก่อให้เกิดความเคลื่อนไหวที่เกรียวกราว ทางนี้ค่ะ ทางนี้ค่ะ กันเซ็งแซ่
ทำเอาเจ้าถิ่นคอยลุ้น ร้านไหนจะได้ขาย จะชนะใจคนซื้อ
ขอกลิ่นธูป ควันเทียน ถ้อยคำอธิษฐานแห่งศรัทธา โปรดช่วยนำพาชีวิตสู่ความดีงาม..สาธุ
กลับกันแล้วไหม.. อุ้ยชวนไปกินนมอุ่นๆ ก่อนนอน
ไปถึงร้านตอนประตูปิดแล้ว ไม่เป็นไร..ตรงไป..ตรงไปก่อน
เอ้อ..ลืมๆ นี่วัดสวนดอก เลี้ยวเข้าไปเล้ย..
ลงไปถ่ายรูปกันมั้ยคะ นี่วัดสำคัญของเจ้านายทางเชียงใหม่
ทันใดนั้น..เมื่อประตูรถเปิด..ก็พบหลวงพี่..
โยมๆ จะปิดประตูวัดแล้ว.. แป่วววว!!!
เมื่อวนรถไปส่งเม้ง บอกน้องว่า ขอบคุณที่ทำให้ได้มีประสบการณ์ที่น่าประทับใจ
ไม่ใคร่ได้เห็นเชียงใหม่ในมุมราตรีเช่นวันนี้
“มีโอกาสเที่ยวกับพวกเราทีไร ก็มักจะได้พบอะไรพิเศษทุกที..ฮ่าๆๆๆ”
ประโยคนี้ อุ้ยทำเสียงได้เหมือนครูบามากกก..^^
ก่อนกลับบ้าน น้าและอุ้ย..พาไปกินก๋วยเตี๋ยวลูกชิ้นจิ๋ว
เป็นการกินที่คละเคล้าไปกับเสียงบ่น..
เฮ้อๆๆ..ทำไมเราไม่คิดจะชวนเม้งมากินด้วยล่ะ นี่จะหิวมั้ยเนี่ย..
อ้าว..ก็เม้งบอกว่าอิ่มแล้วไง..
อ้าว..ก็ที่บอกว่าอิ่มน่ะมันตั้งหลายชั่วโมงแล้วนะ..
ทำไม..เราไม่คิดจะชวนเม้งมากินด้วยนะ…??!@#$@$%%#…
เฮ้อ..โอกาสต่อไปแล้วกันนะคะเม้ง..(อุ้ยและน้าอึ่งอ๊อบฝากมาบอก..อิอิ)
เมื่อใจไร้กำแพงและเส้นแบ่ง มิตรภาพก็ก่อเกิดขึ้นได้เสมอ
ดนตรีแห่งมิตรภาพช่างแสนไพเราะ…
Next : ทำเรื่องเล็กๆ ให้เกิดผลที่ยิ่งใหญ่.. » »
8 ความคิดเห็น
อิจฉา อิจฉา อิจฉา
ได้ข้อสรุปบางประการเช่น
วาสนาคนเรามันไม่เหมือนกัน
คนพิเศษมาทีไรฟ้าฝนเป็นใจทุกที
ถามทางนักคณิตศาสตร์ ควรให้เวลา เพราะกว่าจะถอดสแควร์รูทระยะทางกับความเร็วเปรียบเทียบทุกเส้นทางแล้ว เราก็จะไปถึงที่ตรงนั้นพอดีๆ
ความสุภาพเรียบร้อยของเม้งสามารถสะกดความหิวข้าวของพี่ๆได้ ดังนั้นพลันที่เม้งลงรถความหิวก็มาทันที
ฮา
,มันเป็นจะได๋ผ้อง ลูกชิ้นจิ๋ว จะสู้ลูกชิ้นจัมโบ้ได้ไหม? อิอิ
ยังไม่เคยเจอเม้งตัวเป็นๆเลยครับ อิอิ
ครูอึ่งเล่าเรื่องได้สมวัยจริงๆ
สวัสดีครับพี่ๆ
ขอบคุณมากๆ เลยครับ สำหรับการต้อนรับอย่างอบอุ่นและพาผมไปเปิดหูเปิดตาครับ เพราะไ่ม่งั้นผมก็จะไม่เห็น มช.เลยนอกจาก โรงเรียนสาธิต มช. และคณะวิทย์ นะครับ มีโอกาสได้พูดคุย หัวเราะ ขำๆ สนุกๆ ชีวิตสดใสดีกันทุกคนเลยครับ ผมกลับมาถึงปัตตานีเมื่อวันอาทิตย์ตอนห้าโมงเย็นแล้วครับ พฤหัสนี้ก็บินขึ้น กทม. ไป นครนายกต่อครับ เทอมนี้สงสัย นศ.ที่นี่ต้องขาดความอบอุ่นแน่ๆ เลยครับ
รู้สึกว่าผมจะมีโอกาสได้เห็น ได้ชมหลายๆ สถานที่เลยนะครับ ไม่แน่ใจว่าสองท่านก่อนหน้านี้จะกำแพงฉา (อิจฉา) กันหรือเปล่านะครับ อิๆๆๆๆ
ขอบคุณทุกท่านมากๆ เลยครับ รักษาสุขภาพนะครับ ตอนวันกลับฝนตกนิดหน่อยครับ เพราะว่าคงตกไปช่วงกลางคืนเยอะครับ ยังไงก็ระวังฝนตกอีกพอสมควรในช่วงนี้นะครับ พายุกำลังจะขึ้นฝั่งครับ
ขอบคุณครับ
จะอิจฉาดีไหมคะนี่…น้องครูอึ่งเขียนเล่าได้ดีจริงๆ ทำให้รู้สึกเพลิดเพลินตามไปด้วยค่ะ…
กำแพง ฉา อิจฉา
แต่ก็ไม่อยากไปเท่าไหร่หร็อก ไปกับก๊วน สว.
ฮ่า ฮ่า
ลูกชิ้นจิ๋วแถวการบินไทย ใกล้ยุพราชแม่นก่อครับ
อาเปลี่ยนนี่…ปากตรงกับใจหรือเปล่าคะ…อิอิ