ลานบ้านชลบถพิบูลย์

HUG EXHIBITION เป็นกิจกรรมของมวลมิตรที่พอจะเจอะหน้ากันและมาปั้นคำหาเรื่องทำกิจกรรมร่วมกัน ย้อนกลับไปเมื่อปีที่แล้วเหล่ามวลมิตรกลุ่มนี้ รวมตัวกันแบบไม่เป็นทางการแสดงออกในเรื่องความรักในมิติของงานศิลปะตามแต่ละคนจะสร้างสรรค์ ปีนั้นงานศิลปะของหลายคนแบ่งบาน สดใส ซึ่งนับเป็นการแสดงออกของความรักที่มีคุณภาพตามแต่นิยามความรักของแต่ละคน

เทศกาลแห่งความรักของปีนี้ แม้เพื่อนฝูงมวลมิตรที่เคยรวมตัวกันจะแยกตัวไปอยู่ที่อื่น เพื่อสร้างครอบครัวของตนเองหลังจากความรักเบ่งบาน ส่วนคนที่ยังทำงานบริหารความรักที่พำนักอยู่ขอนแก่น ก็ยังคงรวมตัวกันอีกเช่นเดิม ด้วยแนวคิดแบบเดิม ที่แต่ละคนสร้างสรรค์ความรักในมิติของตน

เกริกศักดิ์ วรภูมิ หรือพี่เกริก หัวเรือใหญ่ของ HUG EXHIBITION นำผลงานวาดเส้นบนคอมพิวเตอร์มาอวดด้วยสีสันที่ศิลปะแบบกราพฟิตี้จะต้องยอม สีสันที่มีอยู่ในโลกใบนี้และสีที่คนศิลปะยังไม่เคยเอามาใช้ สีที่อยู่คนละฝั่งคนละวรรณะถูกนำมาจัดรวมกันในหลายภาพ ซึ่งคล้ายกับศิลปะของศิลปินข้างถนน ซึ่งไม่ต้องสูงส่งแต่คนเดินถนนใช้กันอย่างไม่เขินอาย ดังนั้นเราจะพบความพิลึกกึกกือได้ในงานวาดเส้นของเกริกศักดิ์ชุดนี้ งานนี้ทำให้นึกถึงงานเพ้นส์รองเท้าและงานสกรีนเสื้อแนวศิลปะข้างถนนที่เขาใช้มันเป็นเครื่องทำมาหากินอยู่ในปัจจุบันขณะ และดูท่ามันจะสร้างอาชีพในฐานะศิลปะที่ประยุกต์เข้ากับวิถีวัฒนธรรมใหม่ได้ดีที่เดียว ในฐานะศิลปะของชนชั้นที่ต้องใช้ชีวิตอย่างสามัญชนทั่วไป

ดิเรก กิ่งนอก หรืออาจารย์โก๊ะ เจ้าพ่อสีน้ำประเภทหวานฉ่ำมากับงานจิตรกรรมสีน้ำ ปีนี้เล่าเรื่องของเรือ ทะเล และคลื่นที่ซัดถาโถมเข้ามาที่นาวาอันลอยล่องในทะเล สื่อให้รู้ถึงความรักที่เพิ่งผ่านมรสุมมามาด ๆ (อิอิ) ซึ่งหลายคนเชื่อว่าคนคิดถึงทะเล มักคิดถึงความรัก ภาพของทะเลออกมาเช่นไรก็สามารถทำนายความรักได้ว่าเป็นเช่นภาพนั้น หากท่านสงสัยลองดูภาพสีน้ำรูปเรือดูเถิด ภาพจิตรกรรมสีน้ำรูปเรือแม้จะดูสดใสแต่ทว่าก็มีร่องรอยของความเศร้าให้เห็น แม้จะผ่านเรื่องเศร้า ๆ แต่ทว่าสีน้ำของอาจารย์โก๊ะ ยังสดใสเหมือนห้องเรียนศิลปะที่พัฒนาว่าที่นักเรียนศิลปะที่จะเข้าไปใช้ชีวิตในมหาวิทยาลัยที่ดูสดใสและเฟื่องฟู ซึ่งแม้ว่ามรสุมรักจะถาโถมแต่ห้องเรียนศิลปะก็ได้ผลิตนักเรียนศิลปะป้อนสถาบันอุดมศึกษาหลายคนและห้องศิลปะนั้นยังเป็นที่ตวัดปลายภู่กันปาดสีน้ำของเขา

วรานุช วัฒนศัพท์หรือครูนุช ผู้ก่อตั้ง HUG SCHOOL โรงเรียนศิลปะ ดนตรีและเต้นรำ แห่งแรกและแห่งเดียวในขอนแก่น ที่มุ่งสร้างความสมดุลระหว่างทักษะการแสดงทางศิลปะและการเสพสุนทรีย์ของงานศิลปะ ผ่านกิจกรรมการเรียนที่เน้นความสุข ดังนั้นผลงานที่ครู
วรานุชนำมาร่วมแสดงคราวนี้เราจึงเห็น I HUG …… ในมิติต่าง ๆ ซึ่งวรานุชเผยถึงการเข้าถึงความรักศิลปะที่ได้ผลง่ายที่สุดคือการเข้าไปสัมผัสกับงานศิลปะนั้น ๆ ทั้งการเล่นสีเล่นพู่กัน เล่นดนตรีอและลองเต้นรำให้เพลินอุรา ซึ่งผลงานที่นำมาจัดแสดงเสมือนการเชิญชวนให้ผู้คนเข้าไปสัมผัส โรงเรียน HUG SCHOOL ของเธอ ซึ่งวันนี้เปิดให้ทุกท่านได้สัมผัสโดยไม่จำกัดวัย เพศ เชื้อชาติ ภาษา

สำรวย เย็นเฉื่อยหรือช่างออต ช่างทอผ้าพื้นบ้านที่จบตัวเองจากความบอบซ้ำในการทำร้านทำมือเล็ก ๆ มาทำงานวิจัยและงานชุมชน จนกระทั้งผูกตนเองด้วยงานทอผ้ากับชาวบ้านอีสานหลายชุมชนและกำลังทำบ้านหลังเล็ก ๆ ในซอยหน้าเมือง 11 เปิดเป็นสตูดิโอในการผลิตผ้าต้นแบบสำหรับงานทอของชาวบ้าน ซึ่งผลงานที่นำมาจัดแสดงในนิทรรศการคราวนี้ก็หนีไปพ้นการถักผ้าจากหลายแหล่งนำเอามาไว้รวมกันผ่านการเย็บผ้าด้วยมือ ซึ่งเป็นเสมือนงานที่เอาตัวเองเข้าไปร้อยรัดความผูกพันกับชุมชนบนมิติของการเป็นผ้าทอที่รับใช้คนร่วมสมัยด้วย

เมื่อมองงานศิลปะของทั้งสี่คนที่ร่วมแสดงใน HUG EXHIBITION # 2 แล้ว เราจะพบมิติที่สอดคล้องกันคือ การสร้างสรรค์งานศิลปะที่ผนวกอยู่ในชีวิตและการงานของศิลปิน ไม่ว่าจะเป็นลายสกีนเสื้อของพี่เกริกศักดิ์ สีน้ำของอาจารย์โก๊ะ งานภาพประกอบของคุณครูวรานุช และการถักทอผ้าของช่างออต ซึ่งล้วนแล้วแต่เอาเรื่องความรักที่ใกล้ตัว หน้าที่การงานที่ดำเนินอยู่มาถ่ายทอดทั้งสิ้น ดังนั้นความรัก หาใช่ความเพ้อฝัน หากแต่ความรักเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นจริง ณ ปัจจุบันขณะตามแต่หน้าที่ของศิลปินแต่ละคน

ขอขอบคุณ
• ร้านกาแฟคุณภาพ กีวีคาเฟ่ ที่สนับสนุนกิจกรรมอย่างต่อเนื่อง
• HUG SCHOOL ที่มาสร้างสีสันของกิจกรรมครั้งนี้
• ของคุณ เพื่อนพ้องพี่น้อง ที่มาเสพ เรื่องเล่าของความรักของพวกเรา
• เล่าแทนศิลปินโดย http://gotoknow.org/blog/thaiphon
• แสดงในระหว่างวันที่ 14 ก.พ.-14 ม.ค.2552