ลานสวนป่า

มาบางกอกคราวนี้ เห็นวิกฤติเรื่องจราจรสาหัสสากรรจ์เข้าทุกที ถึงจะนั่งแทกซี่ไปไหนมาไหนซึ่งคล่องกว่าเอารถส่วนตัวไปอยู่แล้ว ก็ยังตุ๊บๆต้อมๆอยู่ดี จึงมองหาทางเลือกทางรอด นั่นคือต้องเผ่นมากอดเอวมอเตอร์ไซด้รับจ้าง ไม่งั้นไม่มีทางไปถึงที่ประชุมได้ทัน ทั้งๆที่กะเวลาเผื่อไว้แล้ว หัวอกของพวกบ้าประชุมก็เป็นอย่างนี้แหละ ผมไปถึงกระทรวงศึกษาธิการทันเวลา กวาดตามองในห้องประชุม พบว่าผู้เข้าร่วมประชุมหรอมแหรม แม้แต่รัฐมนตรีก็ยังมาไม่ถึง สุดท้ายก็ทราบว่ามาไม่ได้  แสดงว่าเจอปัญหา

บางมุมถนน ตำรวจจะคอยโบกมือไล่..

“อย่าเข้ามา”

มีม๊อบพันธมิตรปักหลักอยู่มุมสี่แยกของกระทรวงศึกษาธิการ มาก่อหวอดอยู่ตั้งแต่ครั้งที่มาประชุมคราวก่อนโน่น นึกว่าจะเลิกราไปแล้ว..ยึดถนนสายหนึ่งไปเรียบร้อย ทำตัวไม่น่ารักเลย..บนเวทีมีพวกผีเจาะปากขึ้นไปพ่นอะไรก็ไม่รู้ ข้างล่างมีคนฟังแบบซังกะตายสัก 50 คนได้ เห็นแล้วสงสารประเทศไทยเป็นบ้า นึกอยากจะทำอะไรก็ทำ ..ทั้งๆที่เหม็นเบื่อตัวเองเต็มทน การมาอยู่กินนอนบนถนนนั้นมันไม่สนุกตรงไหนหรอก ไม่เข้าใจว่าวิธีนี้จะมีประโยชน์หรือกดดันอะไรได้ คนกรุงหรือคนไหนๆเบื่อเต็มทีแล้วกับการแสดงประชาธิปไตยแบบห่วยแตก เอะก็ม๊อบ! อะก็ม๊อบ! ลูกอีช่างม๊อบ แบบนี้น่าจะจับมาเรียน “วิชาพอหอมปากหอมคอ” แทน “วิชาดื้อตาไสหัวใจกระด้าง”

แน่จริงก็อย่าเลิกร้างไปละ

แกร่วอยู่ทุเรศทุรังกวนประสาทคนบางกอกไปเรื่อยๆ

ถ้าคิดได้แค่นี้..จะมาชี้นำอะไรให้แก่สังคมไทย!

อิโธ่อิถังกะละมังแลกหมา..

อ่านต่อ »