ลานสวนป่า

มาบางกอกคราวนี้ เห็นวิกฤติเรื่องจราจรสาหัสสากรรจ์เข้าทุกที ถึงจะนั่งแทกซี่ไปไหนมาไหนซึ่งคล่องกว่าเอารถส่วนตัวไปอยู่แล้ว ก็ยังตุ๊บๆต้อมๆอยู่ดี จึงมองหาทางเลือกทางรอด นั่นคือต้องเผ่นมากอดเอวมอเตอร์ไซด้รับจ้าง ไม่งั้นไม่มีทางไปถึงที่ประชุมได้ทัน ทั้งๆที่กะเวลาเผื่อไว้แล้ว หัวอกของพวกบ้าประชุมก็เป็นอย่างนี้แหละ ผมไปถึงกระทรวงศึกษาธิการทันเวลา กวาดตามองในห้องประชุม พบว่าผู้เข้าร่วมประชุมหรอมแหรม แม้แต่รัฐมนตรีก็ยังมาไม่ถึง สุดท้ายก็ทราบว่ามาไม่ได้  แสดงว่าเจอปัญหา

บางมุมถนน ตำรวจจะคอยโบกมือไล่..

“อย่าเข้ามา”

มีม๊อบพันธมิตรปักหลักอยู่มุมสี่แยกของกระทรวงศึกษาธิการ มาก่อหวอดอยู่ตั้งแต่ครั้งที่มาประชุมคราวก่อนโน่น นึกว่าจะเลิกราไปแล้ว..ยึดถนนสายหนึ่งไปเรียบร้อย ทำตัวไม่น่ารักเลย..บนเวทีมีพวกผีเจาะปากขึ้นไปพ่นอะไรก็ไม่รู้ ข้างล่างมีคนฟังแบบซังกะตายสัก 50 คนได้ เห็นแล้วสงสารประเทศไทยเป็นบ้า นึกอยากจะทำอะไรก็ทำ ..ทั้งๆที่เหม็นเบื่อตัวเองเต็มทน การมาอยู่กินนอนบนถนนนั้นมันไม่สนุกตรงไหนหรอก ไม่เข้าใจว่าวิธีนี้จะมีประโยชน์หรือกดดันอะไรได้ คนกรุงหรือคนไหนๆเบื่อเต็มทีแล้วกับการแสดงประชาธิปไตยแบบห่วยแตก เอะก็ม๊อบ! อะก็ม๊อบ! ลูกอีช่างม๊อบ แบบนี้น่าจะจับมาเรียน “วิชาพอหอมปากหอมคอ” แทน “วิชาดื้อตาไสหัวใจกระด้าง”

แน่จริงก็อย่าเลิกร้างไปละ

แกร่วอยู่ทุเรศทุรังกวนประสาทคนบางกอกไปเรื่อยๆ

ถ้าคิดได้แค่นี้..จะมาชี้นำอะไรให้แก่สังคมไทย!

อิโธ่อิถังกะละมังแลกหมา..

รายจ่ายขาไปประชุม ค่าแท๊กซี่บวกค่าทางด่วน 120 บาท ต่อรถมอเตอร์ไซด์อีก 80 บาท ขากลับใช้บริการมอเตอร์ไซด์หลังกระทรวงฯ ก๊อกแรก 100 บาท ให้ไปส่งลงพ้นที่รถติด เรียกแท๊กซี่นั่งต่อ นั่งๆๆๆๆติดๆๆๆอีก จอดๆๆๆจ่ายไป 100 บาท เรียกมอเตอร์ไซด์ให้ไปส่งโรงแรม จ่ายอีก 140 บาท รวมค่ายานพาหนะไปประชุม 540 บาท เขียนเบิกค่าแทกซี่400บาท ขาดทุนเพื่อชาติไป 140 บาท ผู้ทรงคุณวุฒิที่มีรถประจำตำแหน่งหรือท่านที่มีคนขับรถให้ ค่าใช้จ่ายคงไม่เท่าไหร่ แต่เวลาในการเดินทางนี่สิครับ ต้องเผชิญภัยบนถนนด้วยกันทั้งนั้น

ถนนสร้างได้น้อยและล่าช้ายากลำบาก

แต่คนซื้อรถใหม่เพิ่มขึ้นทุกวัน

ถึงไม่มีม๊อบก็เหมือนมีม๊อบในตัวมันเองอยู่แล้ว

เมืองกรุงจึงเป็นเหมือนเมืองบาป..

สะสมปัญหาจราจร จราจล ทนอยู่อย่างซังกะตายไปอย่างนั้นเอง

ปล่อยให้ไฟเขียว ไฟแดงจับแช่เสียให้เข็ด!

ทุกปัญหาก็ลงอีหรอบเดียวกัน เรื่องการศึกษาก็หมกเม็ดกันไว้จนอีรุงตุงนังกันไปหมด วันนี้หัวข้อประชุมว่าด้วยเรื่อง:(ร่าง)ยุทธศาสตร์การมีส่วนร่วมของเอกชนในการจัดการศึกษา (พ.ศ.2554-2561) คณะอนุกรรมการที่ศึกษาเรื่องนี้ยกตัวอย่างประเทศต่างๆที่เจริญแล้ว ในรอบ100ปี เขาเปลี่ยนผ่านจากการศึกษาโดยรัฐมาเป็นของเอกชนกันหมดแล้ว ยกตัวอย่างประเทศเนเธอแลนด์ บัดเดี๋ยวนี้มีโรงเรียนของรัฐเหลือเพียง20% นอกนั้นจัดการโดยโรงเรียนเอกชนทั้งสิ้น ผลการเรียนก็ดีมาก

ตรงกันข้ามกับของบ้านเรา รัฐฯหวงก้างไว้ทำเอง ก่อปัญหามากมาย ปัจจุบันสัดส่วนอยู่ที่สิบเปอร์เซ็นต์กว่าๆ ขึ้นลงต๊อกแต๊กเล็กๆน้อยๆ มาตราการสนับสนุนอะไรก็อย่างที่รู้ๆกัน เมื่อก่อนให้เงินอุดหนุน70% ขึ้นมา80% ค่าภาษีโรงเรือนค่าอื่นๆก็วางยาไว้ โรงเรียนเอกชนจะร้องแรกแหกกระเชออย่างไรก็โบ้ยไปกระทรวงมหาดไทย กระทรวงการคลัง ทั้งๆที่ในระยะ10ปีที่ผ่านมา การจัดการศึกษาโดยเอกชนช่วยรัฐฯประหยัดงบประมาณได้หลายแสนล้านบาท ทั้งๆที่เด็กเรียนอยู่ในโรงเรียนไหนๆก็เป็นลูกหลานไทยทั้งนั้น ไหนบอกว่าเรียนฟรี ! แต่มี 2 มาตรฐาน

ปัญหาเรื่องการศึกษาอย่าบริหารแบบอีแอบใจแคบใจดำ ทุกเงื่อนไขที่สนับสนุนโรงเรียนของรัฐอย่างไร ก็ควรให้กับสนับสนุนโรงเรียนของเอกชนเช่นนั้น ไม่อย่างนั้นจะเอาเงื่อนไขอะไรมากระตุ้นให้เกิดการเปลี่ยนแปลงอย่างใหญ่หลวงได้ ปัญหาการศึกษามันก็วนเวียนเหมือนเด็กเล่นขายของอยู่อย่างนี้แหละ ถ้าครูและเด็กได้รับการสนับสนุนเท่าเทียมกัน การแข่งขันก็จะเกิดขึ้นมากกว่านี้ ภาคเอกชนก็จะมาช่วยสร้างสถานศึกษามากมายหลากหลายอย่างในต่างประเทศ

ปัญหาที่แม่ใหญ่เจอ..

เขาบอกว่ายังดีนะ..

ที่เดี๋ยวนี้ประกาศสอบรับสมัครครูไม่ตรงกับวันสิ้นปีงบประมาณ

เลื่อนมาสอบเอาช่วงปิดเทอม

ทำให้การย้ายครูเข้าออกไม่อิหลักอิเหลื่อมากนัก..เขาว่างั้น!

ปัญหาที่หยิบยกมาหารือล้วนแต่เจอตอทั้งนั้น เพราะเราอนุรักษ์และสะสมตอไว้ทิ่มก้นตัวเอง ไม่มีจุดไหนเลยที่จะปลดล็อกได้ ในเมื่อรัฐบาลไม่กล้าผ่าตัด ฝ่ายที่เกี่ยวข้องก็เอาแต่ประชุม ยกร่างๆ เสนอๆๆ แล้วก็วกวนมาอยู่ที่เดิม มีผู้เสนอให้ส่งร่างฯไปให้ตัวแทนโรงเรียนภาคเอกชนพิจารณา แล้วค่อยมาว่ากันใหม่ รัฐบาลก็จะยุบสภาแล้ว จะทำอะไรได้กับเรื่องใหญ่และซับซ้อนเช่นนี้

ระหว่างเดินมึนตึบออกจากห้องประชุม

ดร.ประทีป วีระพัฒนนิรันดร์

กรรมผู้ทรงคุณวุฒิที่เอาใจใส่ช่วยเหลือด้านอาชีวะและเอกชน

โทรมาชวนกินข้าวเพื่อจะคุยหารือนอกรอบ

แต่ผมมีนัดจะไปดูหนังเรื่องพระนเรศวรกับเจ้าแห้ว

จึงขอเล็ดลอดกลับมาดังที่กล่าวแล้ว

ด้วยฝีมือของมอเตอร์ไซ ทำให้ผลกลับมาอาบน้ำที่ห้องได้ทัน ส่วนเจ้าแห้วไปเกร่รอที่หน้าโรงหนังแล้ว พร้อมกับแจ้งข่าวร้าย หนังเรื่องพระนเรศวรออกจากโรงฉายไปแล้ว โธ่ๆๆๆ..หนูก็เช็คในเน็ทแล้วว่ามันยังฉายๆๆๆๆ ระบบข้อมูลเมืองไทยมันก็ห่วยแตกไปทุกที่จนได้สินะ  มันก็ปัญหาเดียวกับการศึกษานั่นแหละ ผีมาถึงป่าช้าจะทำอะไรได้ ชวนกันไปกินข้าวที่ร้านไก่ย่างช่อผกา ช่วยกันสั่งอาหารมาด้วยความหิวกระหาย อาหารเขาก็อร่อยใช้ได้ แต่หลานชูชกเขมือบไม่หมดต้องห่อกลับ เดินออกไปดูโปรแกรมหนัง เรื่องอะไรผมก็จำไม่ได้แล้ว พระเอกชื่อธอร์เป็นอัศวินหรือจอมมหากาฬอะไรสักอย่าง เพราะมันเป็นเรื่องราวเมืองในอวกาศ เสียงในโรงหนังดังมาก แต่ผมก็หลับจนได้ มาตื่นดูเอาตอนท้ายๆ

เมื่อไม่ใช่เรื่องที่อยากดูมันก็เหนือยๆ

ก็เหมือนความรักนั่นแหละ

ถึงจะกระชับพื้นที่ยังไง หัวใจก็หาทางเบี่ยงเบนจนได้..

วันนี้มีประชุมอีก น่าจะเสร็จประมาณบ่าย 2

มีคณะจากประเทศลาวโทรมานัดคุยเรื่องส่งเสริมคนลาวเลี้ยงวัว

ถ้าประจวบเหมาะอาจจะได้คุยกันในช่วงบ่ายแก่ๆ

ตอนเย็นคุณชลิตจะชวนไปกินปู

บอกให้นัดเจ้าปูไปด้วย

แต่แห้วบอกว่าต้องไปแต่งงาน

ไม่ได้แต่งเองหร๊อกนะ..ไปร่วมงานแต่ง

ไม่อย่างนั้นเธอเอ๋ย..ปูปะทะปู หรือยกกำลัง2จะเป็นยังไงก็ไม่รู้

ป.ล.เอกสารที่ประชุม

เรื่องยุทธศาสตร์การมีส่วนร่วมของภาคเอกชนในการจัดการศึกษา

ผมจะรวบรวมไว้ให้แม่ใหญ่และครูอึ่ง

จะได้รู้ว่า หวานเป็นลม ขมเป็นยา นั้นเป็นฉันใด

หรือรู้แล่ววววว..ก็รู้อีกกกกก ดีไหมครับบบบ

ชิมิ ชิมิ ..

« « Prev : อย่ามองข้ามเขยร้อยเอ็ด

Next : เกรงใจประเทศไทยหน่อยต๋อยแหลด » »