ลานสวนป่า

จนค้นพบตนเองอย่างไม่ผิดพลาดแล้วว่า

“เรา เป็นไผ”

เกิดมาทำซากอะไร

ความสงสัยในหลายๆเรื่องก็หมดไป มั่นใจ แน่ใจ ในพระธรรม ล้าน % …

ฟังดูขี้โม้จริงๆ ของแบบนี้ ต้องลองฝึกเอง ไม่ลองไม่รู้ครับ ทำเองเจอเอง

>> เรื่องที่จะโม้ต่อไปนี้ ภูมิใจเสนอมากขอบอก เพราะเป็นการเขียนถึงทรัพยากรมนุษย์ที่ไม่ธรรมดา ผมไม่รู้จะเริ่มต้นกับความไม่ธรรมดาให้พอเป็นภาษารู้เรื่องได้ยังไง เพราะทุกเรื่องไร้กรอบ เมื่อไร้กรอบมันก็มากยิ่งกว่าจากโค้งฟ้าหนึ่งไปสู่อีกฟากฟ้าหนึ่ง แล้วไถลไปยังห้วงจักรวาลอันไกลโพ้น จะกี่ล้านปีแสงขี้เกียจนับ ..ผมคิดว่าจินตนาการของนักวิทยาศาตร์ที่เสนองานวิจัยชนะในระดับองค์การนาซ่านั้น มันเหนือความอึ้งกิมกี่มากนัก เอาแค่ได้อ่านที่ท่านอาจารย์ดร.วรภัทร์ ภู่เจริญ เขียนก็เป็นอะไร ๆ ที่ก่อให้เกิดความปั่นป่วนในใจเรา ยิ่งมาเจอตัวด้วยแล้วเธอเอ๋ย ..คาดคะเนอะไรไม่ได้เลย พลิกผันพลิกแพลงสุดโต่ง ทุกกระบวนการเยี่ยมยุทธเหนือคำอธิบาย อย่าเพิ่งงงว่ามันเขียนอะไรกันวะ เพราะคนเขียนก็งงตัวเองเมี๊ยนกัน อิอิ..

อ่านต่อ »

>> ผมเกาะแกะวนเวียนอยู่แถวกระดานดำ แอบดูครูสอนบ้าง ดูนักเรียนบ้าง เกิดความรู้สึกหลากหลายอารมณ์ มีเรื่องค้างคาใจกับวิธีให้การศึกษาของประเทศนี้ พยายามหาคำตอบมานาน เพิ่งจะมาเจอตอนที่ได้อ่านเจ้าเป็นไผ ที่ครูไทยหัวใจเต็มร้อยร่ายกระบวนยุทธ เวทีตรงนี้วิเศษสุดและถือเป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ได้ต้อนรับครูดีของแผ่นดิน มีครูเกาะกลุ่มกันมาเขียน 3-4 ท่าน แต่แม่ไม้ครูไทยที่วาดลวดลายออกมานั้น แตกต่างจากโครงการประกวดครูดีเด่น ครูในดวงใจ หรือครูหรูเลิศประเสริฐศรีอย่างที่เขาประกวดประชันตามโครงการต่าง ๆ จะต่างกันตรงครูเราเอาหัวใจการศึกษาเพื่อชีวิตและสังคมโดยรวมมานำเสนอ ครูอึ่ง ครูมิม ครูปู ครูคิม โห แต่ละคนเขียนอร่อยเหาะ มีครบทุกรส อ่านแล้วซูดซ๊าด พอแยกกลุ่มตัวอย่างได้คร่าว ๆ มีทั้งเจ้าของโรงเรียน ผู้บริหาร ครูวิชาการแบบหมูไม่กลัวน้ำร้อน และครูสู้หัวชนฝา..

อ่านต่อ »

>> ระหว่างผมกับอัยการชาวเกาะนั้น มีเรื่องที่น่าจะเขียนถึงได้ง่าย เพราะมีข้อมูลเต็มขมอง เราสองคนเปรียบเสมือนตาอินกะตานา  เกี่ยวก้อยเกาะแกะร่วมเดินทางกันไปไหนมาไหน ความใกล้ชิดได้ผลิตเรื่องราวนับไม่ถ้วน แต่ละเรื่องรับรองไม่ธรรมดา เพียงแต่ผมยังหาวิธีจับเอาความประทับใจเข้ามาไว้ในวงล้อมโดยสังเขปไม่ได้ ระหว่างที่เขียนนี้ก็รู้สึกอลวนใจยิ่งนัก ต้องอาศัยฟังเพลงที่อัยการแต่ง.. เพลงกอด

อ่านต่อ »

>> วันก่อนได้คุย MSN กับคุณหมอจอมป่วน คุณหมอบอกให้เขียนไผเป็นไผซะดี ๆ เลยบอกคุณหมอไปว่า เรื่องราวของผู้เขียนนั้นตั้งแต่เล็กจนโตยิ่งกว่านิยายน้ำเน่า คุณหมอกลับบอกมาว่าถึงจะเน่าก็โป๊ะ ๆ แป้งหน่อยก็จะหอมเอง นึกไม่ออกเลยว่าจะเขียนออกมาอย่างไรดี  แต่เมื่อรับปากคุณหมอจอมป่วนไปแล้ว อย่างไรก็ต้องเขียน นึกดูสิครับ คนเชียร์กับคนที่ถูกเชียร์เขาคุยกันน่ารักขนาดไหน

อ่านต่อ »

>> ปกติเวลาเขียนอะไรแล้วแป้ก ! ดึงความคิดคำนึงออกมาไม่ได้อย่างใจ ผมจะวิ่งไปอาบน้ำ ระหว่างอาบก็เค้นคิดถึงเรื่องค้างคาใจ พอตักน้ำรด ถูตัวไปมา ความคิดแบบปิ๊งแว๊บ ๆ จะโผล่มาเสมอ.. คราวนี้ก็เช่นกัน นั่งเคาะแป้นพิมพ์เหมือนคนใจลอย ตัวหนังสือกลิ้งไปกลิ้งมาหาจุดคลิกไม่ได้ ..ขืนเป็นเช่นนี้หวังสว่างคาตา ส่งการบ้านน้าอึ่งไม่ได้ละยุ่งแน่ โดนปรับกาแฟเย็นกี่่ร้อยถ้วยไม่รู้ได้ จะอ้อยสร้อยอยู่ทำไมละ ก็แจ้นไปอาบน้ำนะสิครับ สูตรนี้ได้ผลเสมอ นึกถึงหน้าคุณตฤณ ตัณฑเศรษฐี อันดับแรกเห็นไม้โปรแทรกเตอร์ลอยมา ..คนอะไรก็ไม่รู้ ตรงไป ตรงมา ตรงแน่วอย่างที่สุด เพิ่งจะมีอิ ๆ เอ๊ะ ๆ บ้างก็ตอนหลัง ๆ นี้หรอก ลำดับสองเห็นปฎักลอยมา..ลำดับสามเห็นซาลาเปาลอยมา ลำดับสี่..ลำดับห้า..

อ่านต่อ »