ลานสวนป่า

>> ปกติเวลาเขียนอะไรแล้วแป้ก ! ดึงความคิดคำนึงออกมาไม่ได้อย่างใจ ผมจะวิ่งไปอาบน้ำ ระหว่างอาบก็เค้นคิดถึงเรื่องค้างคาใจ พอตักน้ำรด ถูตัวไปมา ความคิดแบบปิ๊งแว๊บ ๆ จะโผล่มาเสมอ.. คราวนี้ก็เช่นกัน นั่งเคาะแป้นพิมพ์เหมือนคนใจลอย ตัวหนังสือกลิ้งไปกลิ้งมาหาจุดคลิกไม่ได้ ..ขืนเป็นเช่นนี้หวังสว่างคาตา ส่งการบ้านน้าอึ่งไม่ได้ละยุ่งแน่ โดนปรับกาแฟเย็นกี่่ร้อยถ้วยไม่รู้ได้ จะอ้อยสร้อยอยู่ทำไมละ ก็แจ้นไปอาบน้ำนะสิครับ สูตรนี้ได้ผลเสมอ นึกถึงหน้าคุณตฤณ ตัณฑเศรษฐี อันดับแรกเห็นไม้โปรแทรกเตอร์ลอยมา ..คนอะไรก็ไม่รู้ ตรงไป ตรงมา ตรงแน่วอย่างที่สุด เพิ่งจะมีอิ ๆ เอ๊ะ ๆ บ้างก็ตอนหลัง ๆ นี้หรอก ลำดับสองเห็นปฎักลอยมา..ลำดับสามเห็นซาลาเปาลอยมา ลำดับสี่..ลำดับห้า..

>> ครูอึ่งเล่าว่า..บทความที่รอกอดเขียนลึกซึ้งถึงแก่น อ่านแล้วรู้สึกเสมือนอยู่ท่ามกลางความเคร่งครึมยังไงไม่รู้นะ บางทีอยากจะถามความเห็น..แต่ก็ขยาดไม่กล้าตอแยกับคำตอบแบบฟ้าผ่า ติดตามอ่านสม่ำเสมอ มีความรู้สึกว่ามีรังสีแผ่ออกมา จะว่าดุก็ไม่ใช่ เพราะเนื้อหามันใช่เลย คล้ายกับเป็นพระวินัยธร สารวัตรนักเรียน ผู้คุมกฎ ผู้คงแก่เรียนอะไรทำนองนั้น ถ้าเป็นหมู่กำลังภายในคงยกไว้ระดับท่านเต๊กม้อ แต่ฉายาที่อุ้ยเรียกว่ารอกอดนั้นก็ใช่ เทพก็ใช่

>> เขาคือใครกันแน่ เรื่องนี้น่าจะยกให้ครูอึ่งเขียน แต่เวลากระชั้นชิดเช่นนี้ก็ขอกดแป้นต๊อก ๆ ต่อไป โดยส่วนตัวแล้วผมนึกถึงวิธีเรียนแบบเจาะความรู้ ไม่รู้เจาะยังไงถึงรู้พลิกคว่ำพลิกหงายในทุกด้าน เขียนเรื่องธรรมะได้อย่างกับเป็นเจ้าอาวาส บทความเกี่ยวกับทางด้านการบริหารถือว่าสุดยอดเช่นกัน เรื่องการเมืองเรื่องเศรษฐกิจสังคม เทคโนโลยี การท่องเที่ยว หรือแม้แต่การถ่ายรูป และเรื่องอื่น ๆ สารพัดสารพัน สงสัยและเข้าใจไม่ได้เลยจริง ๆ ว่าเรียนมาอย่างไร เป็นคนหัวโตมันสมองก็คงโตด้วย กระแสความคิดวิ่งพล่านตลอดเวลา กลางคืนใช้ชีวิตเหมือนนกฮูก ดึกดื่นค่อนคืนคอยตระเวนท่องยุทธภพ ชอบซาลาเปา ไอติม ซูกัส หนังไก่ทอดกรอบเป็นอาหารจานโปรด

>> รอกอดคิดมากกว่าพูดหลายพันเท่า ถ้าไม่เป็นเหตุเป็นผลก็จะไม่พูดให้เปลืองพลังงาน ทำหน้าเฉย ๆ สนุกอยู่กับครุ่นคิดเงียบ ๆ ยกตัวอย่างเรื่องนี้..นับเป็นโบนัสพิเศษที่ครูบา พาคณะลูกหลานไปเยี่ยม “ฤๅษี” เมื่อถามว่าทำไมจึงเรียกฤๅษี ..

ก่อนไป ครูบาฉายหนังโฆษณาไว้ว่าไปดูหมู่บ้านเฮในอนาคตกัน เอ๊ะน่าสนใจ แต่พ่อครูบาพูดอะไร ไม่มีชั้นเดียวหรอกครับ เราจะได้แค่ไหน ก็อยู่ที่เราคิดแค่ไหน บางทีท่านไม่ได้พูดเรื่องนี้ แต่เราคิดไตร่ตรอง เรากลับได้บางอย่างที่พิเศษ เป็นหลักคิดที่นำไปประยุกต์ในเรื่องอื่นได้ด้วยซ้ำไป ถ้าเราฟังคำชวน “ไปดูหมู่บ้านเฮในอนาคตกัน” เฉย ๆ ก็คงตีความไปตามนั้น ว่าจะเป็นเห็นภาพอนาคตของหมู่บ้านเฮในทางกายภาพ มีแปลงพืชผักอะไรบ้าง ปลูกต้นไม้อย่างไร มีสิ่งปลูกสร้างอะไร จัดการน้ำอย่างไร ระบบชลประทาน การกำจัดขยะ ฯลฯ แต่ผมตั้งใจไปดูอะไรที่มากกว่านั้น ผมไปเรียนหลักการการดำรงชีวิต วิธีมองสิ่งต่าง ๆ การเอาชนะข้อจำกัดและพึ่งตนเองให้ได้ แล้วก็ได้เรียนตามนั้นครับ มองเห็นว่า…

>> ผมยังจำได้เมื่อครั้งที่เสือออกจากถ้ำครั้งแรก รอกอดขับรถมาร่วมงานกับพวกเราที่สวนป่า ด้วยกระบวนการชีวิตและสังคมของชาวเฮฮาศาสตร์ ทำให้เรามีโอกาสเข้าประชิดตัวท่านผู้นี้ ต้องขอบใจหมอเบิร์ดทีสร้างวีรกรรมกอดอย่างจั๋งหนับต่อหน้าธารกำนัล หลังจากนั้นก็มีมหกรรมกอดเรื่อยมา ครูอึ่งได้กอดแล้วก็คงรู้สึกผ่อนคลาย ตอนนี้เจอหน้าก็คุยถามกันสนุก เข้าไปคอมเม้นต์โดยสะดวกสบายใจ ฉายารอกอด โดนกอดโดนแซวจนน่วมทั้งตัวและหัวใจตั้งแต่บัดนั้นเป็นต้นมา.

>> รอกอดเป็นเสมือนตู้เอทีเอ็มทางความคิด ส่งเสริมกระบวนการต่าง ๆ ทั้งที่ปิดทองหลังพระและก้นพระ อ้าว มีเรื่องสด ๆ ร้อน ๆ พอดี ..เจ้านกยูงตัวผู้ที่รอกอดมอบให้เป็นของขวัญวันเกิดผม จับเข้าเล้าให้ไปอยู่ร่วมกับนกยูงสาวนาน 1 เดือน เมื่อวันสงกรานต์ผมถือเป็นฤกษ์ดี เปิดกรงให้ออกไปอยู่อย่างอิสระ ตัวเมียแว๊บไปทางหนึ่ง ตัวผู้ก็เดินเหงา ตอนหัวค่ำจะได้ยินเสียงเพรียกหากัน ผมก็นึกว่าคงไม่มีอะไร จนกระทั้งเย็นวันนี้..ชาวบ้านอุ้มพระเอกเข้ามาให้ บอกว่ามันเดินหลงเข้าไปในสวนเขา เกรงว่าจะโดนหมาชาวบ้านกัดเอา จึงอุ้มมาส่ง..ผมถามว่าทำไมถึงจับตัวได้ ชาวบ้านบอกว่านกตัวนี้เชื่อง เดินมาหาจึงจับตัวได้ เอาละสิ..จะปล่อยหรือจะขังละทีนี้ เจ้าสาวก็นิสัยแย่ พอสุขสมแล้วก็ทิ้งให้หนุ่มอกตรมเดียวดาย แบบนี้คงจะต้องหาเจ้าสาวมาให้อีกตัวซะแล้ว จะได้ไม่ต้องง้อคุณสวยใจดำ อิ อิ

>> คนที่คิดแล้วเขียนเคาะกะโหลกแบบนี้หาได้ง่ายที่ไหน

ด้วยเหตุผลนี้นะครับ..ใครอยากรู้ว่าไม้โปรแทคเตอร์เรียกพี่เป็นฉันใด

ติดตามอ่านเจ้าเป็นไผของบุรุษผู้นี้

ถ้าผิดหวัง ยินดีคืนกอดแถมดอกเบี้ยทบต้น อิ อิ

« « Prev : มาจะกล่าวบทไป ถึงเจ้าเป็นไผที่ละคน

Next : มาจะกล่าวบทไป ถึงเจ้าเป็นไผ 3 » »