ลานสวนป่า

>> ระหว่างผมกับอัยการชาวเกาะนั้น มีเรื่องที่น่าจะเขียนถึงได้ง่าย เพราะมีข้อมูลเต็มขมอง เราสองคนเปรียบเสมือนตาอินกะตานา  เกี่ยวก้อยเกาะแกะร่วมเดินทางกันไปไหนมาไหน ความใกล้ชิดได้ผลิตเรื่องราวนับไม่ถ้วน แต่ละเรื่องรับรองไม่ธรรมดา เพียงแต่ผมยังหาวิธีจับเอาความประทับใจเข้ามาไว้ในวงล้อมโดยสังเขปไม่ได้ ระหว่างที่เขียนนี้ก็รู้สึกอลวนใจยิ่งนัก ต้องอาศัยฟังเพลงที่อัยการแต่ง.. เพลงกอด

<< เจอะกันเมื่อไร เราก็กอดดดด

แม้ไม่เจอกัน ก็ใช้ใจกอดดด

ตัวไม่มาไม่เป็นไร ฝากกอดดด

แม้รู้จักกันผ่านโลกเสมือน แต่ใจเตือนให้ห่วงหา

รู้สึกคลับคล้ายคลับครา ว่าเราเป็นญาติกัน

ถึงเราจะห่างกันเพียงไหน แต่ในใจเราผูกพัน

คิดเอยคิดฮอดจนทุกวัน สายสัมพันธ์เชื่อมไมตรี

เราคนแซ่เฮ ใจเฮตรงกัน เฮเพื่อสร้างสรรให้สังคมดี

เอื้อเฟื้อความรู้ไปสู่น้องพี่ ให้โลกเรามีแต่ความงดงาม

เห็นเธอมาแล้วยิ่งดีใจ เอ้าเร็วมากอด กอดดดด

>> คนตัวใหญ่ ใจใหญ่ ใจถึง เป็นคุณสมบัติของขาใหญ่ เกาะภูเก็ตนะนี่ ใครหลงพเนจรไปทางโน้นถามหา อัยการบัณฑูร ทองตัน ได้เลย กว้างขวางขนาดข้ามฟ้าข้ามอ่าวอันดามันเชียวแหละ ดีไม่ดีแมงกระพรุนก็อาจจะรู้จัก ..พวกเราเห็นตัวตนกันครั้งแรก ก็ตอนที่อัยการรับเป็นเจ้าภาพจัดเฮฮาศาสตร์ครั้งที่ 4 อาศัยที่เคยต้อนรับเจ้านายจนปรุโปร่ง มาตรฐานที่จัดให้พวกเราจึงพิเศษระดับทัวร์ไหน ๆ ก็ไม่สามารถเทียบได้ เป็นอะไร ๆ ที่คนมองผิวเผินจะหาว่าขี้โม้ แต่ทุกอย่างเหมือนกดปุ่มได้จริง ๆ นึกอะไีรไม่ออกบอกอัยการ  ผมอยากได้เพลง “กอด” ท่านเคยฟังแล้วยัง…ดนตรีเนื้อร้องกระชั้นกระชากใจ..จนหัวทิ่ม

>> ตอนที่เรานั่งเรือไปเที่ยวเกาะเฮ ผมคุยกับลุงเอกว่า..น่าจะเอาอัยการชาวเกาะนี่แหละเข้าเป็นนักศึกษาหลักสูตรเสริมสร้างสังคมสันติสุขรุ่นที่ 1 ของสถาบันพระปกเกล้า หลังจากกลับมาภูเก็ตผมได้รับโทรศัพท์ อัยการบอกว่า..ได้รับเอกสารสมัครแล้ว แต่เกรงว่าคุณวุฒิจะไม่ถึง เพราะยังไม่ได้เป็นอธิบดี ผมก็แนะว่าให้เขียนส่ง ๆ ไปก่อน เรื่องเป็นตำแหน่งอธิบดีนั้นไม่ยาก หาสำรองไว้ให้แล้ว..

อธิบดีกรมราษฎรส่งเสริมยังไงละ คริ คริ ..

>> ระหว่างที่เราเป็นนักศึกษาโข่ง มีผู้ใจบุญเช่าสุวิมลแมนชั่นให้เป็นที่พำนัก อัยการอยู่ห้อง 813 ผมอยู่ห้อง 814 ไปเรียนอัยการก็จะเป็นพี่เลี้ยง ดูแลเรียกรถช่วยถือสัมภาระ ไปถึงโรงอาหารก็ช่วยสั่งภักษาหารมาให้ เรียกว่ายุงไม่ให้ไต่ไรไม่ให้ตอม บางมื้อก็นัดกันไปดวลอาหารอีสานรสแซบ อี๋อ๋อกันมาโดยตลอด จนกระทั้งไปดูงานประเทศอิหร่าน เช้าวันนั้นมีโปรแกรมไปเยี่ยมชมรัฐสภาอิหร่าน ท่านอัยการต้องเป็นหัวหน้าทีมเสียด้วย ผมลงจากห้องมาขึ้นรถ กินยาแก้แพ้ก็เลยเบลอแต่เช้า ได้ยินเสียงคนข้างหลังเขาเช็คชื่อก็วางใจไม่ได้เหลียวไปดู นึกว่ายังไงอัยการก็คงขึ้นรถ ปกติเป็นก็คนรักษาเวลาอยู่แล้ว

>> ที่ไหนได้ พอไปถึงรัฐสภาอิหร่าน มองหาอัยการไม่เจอ เอาละสิ ทำยังไง รอหาย รอหาย  เราขับรถกลับมาดูที่โรงแรมอีกรอบหนึ่งก็ไม่เจอ โทรฯให้เจ้าหน้าที่โรงแรมไปดูที่ห้องก็ไม่เห็น จะเจอยังไงละครับผมจำเบอร์ห้องผิด..สรุปว่าวันนั้นอัยการโดยปล่อยเกาะเป็นที่เรียบร้อย เรื่องเปิ่น ๆ มีเยอะครับ ช่วงที่ชาวเฮกับนักศึกษาโข่งมาที่สวน  พวกเรามาถึงก่อน..ท่านอัยการขับรถมาถึงทีหลัง ผมจึงไปจองโรงแรมที่บุรีรัมย์ให้

>> ประมาณเที่ยงคืนได้

ท่านอัยการเลี้ยวรถเข้าไปถามที่โรงแรม

อ้าว! หาชื่อไม่เจอ

ผมจองไว้ในนาม นายทองพูน ทองตัน

ยังดีนะที่ไม่เปลี่ยนนามสกุลให้ด้วย อิ อิ..

>> อัยการเป็นนักเรียนดีเด่นของรุ่น ได้ใช้ความรู้ความสามารถด้านการเขียนสำนวนคดี มาบันทึกเรื่องราวในระหว่างเรียน ได้พิมพ์หนังสือสื่อความรู้ด้านกฎหมายที่อ่านสนุก มีแฟนคลับติดตามผลงานทั่วโลก เรื่องในหน้าที่การงานก็ถือได้ว่าเป็นข้าราชการที่กรมอัยการภูมิใจยิ่งนัก ทำคดีบุกรุกที่ดิน ป้องกันความเสียหายให้แก่รัฐฯปีหนึ่งๆหลายร้อยล้านบาท

<< มีคนมาชวนอัยการไปเล่นการเมือง

แต่ก็ยังไม่เป็นที่พอดีพอฝาพอตัว เพราะสภาพการเมืองแถกแถออกนอนลู่นอกทาง

ผมคิดว่า..ด้วยความรู้ ความสามารถ ศักยภาพ และบารมี

ถ้าให้เลือกรัฐมนตรีว่าการกระทรวงมหาดไทยที่เหมาะกับยุคสมัยนี้

อัยการของพวกเรา..สมควรเป็นรัฐมนตรีจริง ๆ นะ

ผมไม่ทาย ไม่ได้พูดเล่น รอดูไปเถอะ ในอนาคต ไผเป็นไผ ..

<< ที่เล่านี้เป็นเพียงน้ำจิ้มเท่านั้น

ถ้าจะเต็มอิ่มแบบเลี้ยงโต๊ะจีน

ก็ต้องเข้าไปอ่านลานชาวเกาะ

ถ้าไม่โดนใจ ยินดีให้กอดดดทำไมล์สะสม อิ อิ..

« « Prev : มาจะกล่าวบทไป ถึงเจ้าเป็นไผ 3

Next : มาจะกล่าวบทไป ถึงเจ้าเป็นไผ 5 » »