ลานสวนป่า

ไอ่เรื่องสะเหร่อนี่ยกให้ผมเลยนะครับ

เรียกว่าอยู่ในประเภทกิ้งกือตกท่อนั่นแหละ

ถึงจะมีขายุบยับ แต่ถ้าต้องให้ปืนผิวลื่น ๆ แนวตั้งกิ้งกือก็เป็นกลิ้งกือได้ง่าย ๆ

ช่วงที่มีการตีปิ๊บเรื่อง KM.ในประเทศไทยใหม่ ๆ

ผมนี่หนูลองยาตัวแรก ๆ เลยนะครับ

ถ้าใครได้อ่านหน้งสือ”เรื่องดินดิ้นได้”ที่ สคส. จัดพิมพ์

จะพอเห็นเค้าการตีความเรื่องการจัดการความรู้ไม่มากก็น้อย

เพราะผมจะทำเรื่อง “การจัดการความไม่รู้”

และก็ไม่เคยทำได้สำเร็จมาเท่าทุกวันนี้

ความไม่รู้นั้นเก่งมีเดชฤทธิ์มาท้าทายเราสม่ำเสมอ

พูดถึงเรื่องนี้ก็มีตัวอย่างสารพัดอีกนั้นแหละ

วัน ๆ ผมขลุกอยู่กับความไม่รู้

ผมไม่ชอบทำไม่รู้ไม่ชี้เสียด้วย

ผมใช้วิธีขี้โม้ แถมชี้โบ้ชี้เบ้ยังไงละครับ

อ่านต่อ »

คนเรียนน้อยดีตรงที่ไม่ต้องไปวางก้ามว่าตัวเองรู้มาก ถึงจะมีอุปสรรคอยู่บ้างแต่มันก็ไม่ถึงกับยุ่งยากจนแก้ไขอะไรไม่ได้ โบราณบอกว่าปากเป็นเอก เราก็ใช้ปากนี่แหละถาม ๆ  เป็นวิธีเรียนฟรี เรียนลัด ที่รัฐฯไม่ต้องช่วยออกเงินฟรีให้ถึง 15 ปี แถมยังไม่ต้องไปกู้เงินมาเรียนอีกต่างหาก เป็นการศึกษานอกระบบและอิงระบบอย่างแท้จริง ต่อไปใคร ๆ มาเสวนาที่สวนป่า ผมก็จะเปิด ภาควิชาดูตาม้าตาเรือศาสตร์นี่แหละ

บางครั้งมีหนังสือพิมพ์ต่างประเทศเอาเรื่องไปลง

ผมอ่านไม่ออกหรอกนะ

ได้แต่ตัดเก็บพับไว้

ร่ำ ๆ ว่าจะให้ Logos แปลให้ก็ลืมทุกที

อ่านต่อ »

เมื่อวานนี้ช่วงบ่าย ๆ นักศึกษาป.โท จากเจ้าคุณทหารลาดกระบัง นำผลงานที่ทำวิจัยเรื่อง “ของเล่นเด็กอีสาน” มาให้พิจารณาผลงาน ผมชอบใจเจ้าหนุ่มน้อยโคราชคนนี้มาก แกมุ่งมั่นเอาจริงกับการทำวิทยานิพนธ์ ในการตระเวณหาความรู้พื้นถิ่นที่ซุกซ่อนอยู่ในจังหวัดต่าง ๆ ทั่วทั้งอีสาน เมื่อหลายเดือนก่อนแกก็มานั่งคุยซักถาม ตอนเด็ก ๆ ผมเคยเล่นอะไร มีเครื่องเล่นอย่างไร.. ทำให้ผมย้อนยุคไปเมื่อเมื่อครั้งยังเป็นเด็กบ้านป่า พ่อแม่ก็ลำบาก ทำไร่ ทำสวน ห่างไกลความเจริญ สมัยเด็ก ๆ ผมก็เล่นขี่ควายไปอาบน้ำ ตีผึ้ง โดนผึ้งต่อยตาบวม แอบล้วงก้นแม่ไก่เพื่อดูว่าไข่มันออกมาได้ยังไง ดักบ่วง ต่อนกคุ้ม เอาน้ำกรอกรูหนู โหนเถาวัลย์แปลงกายเป็นทาร์ซาน ขุดแย้ ทำบ่วงคล้องกิ้งก่า เลี้ยงนกขุนทอง เดินตามผู้ใหญ่ไปยิงไก่ป่า เคยหารังไก่ป่าเจอด้วยนะ จะเห็นว่าผมไม่เคยมี เครื่องเล่นอย่างเด็กสมัยนี้ ทำบาปเสียส่วนใหญ่

อ่านต่อ »

ตื่นมากลางดึก ทำไมมันเงียบเชียบอย่างนี้นะ

นอนอ่านหนังสือต่อ เจอเรื่องดี ๆ อีกแล้ว

เขาเขียนว่าโลกต้องการความช้า

..ตื่น มางัวเงีย รีบอาบน้ำ แต่งตัว กินข้าวคงไม่ทัน คว้าขนมปังสักแผ่น นมอีกกล่องติดมือวิ่งขึ้นรถ ขับฝ่าการจราจรอันคับคั่ง  อาศัยจังหวะรถติดคว้าอาหารมากิน ถึงที่ทำงาน รีบจอดรถ กระหืดกระหอบไปตอกบัตรให้ทันเวลาเข้าทำงาน ประชุมงานอย่างคร่ำเคร่ง  พร้อมกับกินอาหารกลางวันกลางที่ประชุม ตกบ่ายรีบเคลียร์งานสารพัดบนโต๊ะ ถ้าไม่ทันต้องอยู่ต่ออีกสักสองชั่วโมง ก่อนจะออกไปเผชิญรถติดบนท้องถนน กว่าจะถึงบ้านได้เข้านอนก็เที่ยงคืน นาฬิกาชีวิตของคนเมืองแทบทุกแห่งบนโลก ดูจะไม่แตกต่างกันเท่าใด  เพราะต่างตนต่าง”รีบ” จนดูเหมือน 24 ชั่วโมงต่อวัน ไม่เคยเพียงพอ

อ่านต่อ »

(ฟักข้าวป้าจุ๋มออกมาลูกเดียวต่องแต่ง)

: หมู่นี้ได้ฟังข่าวทางทีวีเรื่องการเปิดสอนคณะพยาบาล ของสถานการศึกษาภาคเอกชน โดยที่ยังไม่ผ่านการรับรองหลักสูตรจากสภาการพยาบาล และสกอ. ทำให้เกิดอาฟเตอร์ช็อคตามมามากมาย เด็ก ๆ ไม่ได้การรับรองวุฒิฯ จบแล้วไม่สามารถไปสอบเป็นพยาบาลวิชาชีพได้ ผู้คุมกฎห้ามเปิดรับนักศึกษาใหม่ แบบนี้ก็อลเวงสิครับ ทางออก อนาคต ความเครียด จะแก้ปัญหากันอย่างไร? เท่าที่ทราบในแนวทางปฏิบัติ มีขั้นตอนมากมายพอสมควร ถ้าจะไล่เรียงตามลำดับคงต้องใช้เวลาเป็นปี ๆ บางทีคณะผู้ก่อการเห็นว่ากระบวนการเสนอเรื่องน่าจะผ่านได้ จึงเตรียมการไปพร้อม ๆ กับเปิดรับนักศึกษาและเปิดการสอน แต่เมื่อขั้นตอนการเสนอเรื่องพลิกล็อค รายการต่าง ๆ ก็ปีนเกลียวกันสิครับ ประกอบกับการประเมินผลตามมาตรฐานการศึกษา ของสมศ. ไม่ได้คะแนนเท่าที่ควร อาการฟืดฟาดก็ตามมา เกิดการร้องเรียนจากนักศึกษา มีผลกระทบตามมาเป็นกะตั๊ก บางคนไปกู้เงินมาเรียน มีหนี้สินเกิดขึ้นทั้งในระบบและนอกระบบนับแสนบาท เสียความรู้สึก เกิดวิกฤตศรัทธา ทำให้คณะพยาบาลหลายแห่งต้องระมัดระวังในเรื่องเหล่านี้

อ่านต่อ »