ลานสวนป่า

(เห็ดสีสวยแปลกตาขึ้นที่ตอตาล)

สมัยก่อนมีสำนวน “จุดไต้ตำตอ”

สมัยนี้มีสำนวนใหม่ ๆ  “หมูวิ่งชนปังตอ” “หัวหลักหัวตอ”

แต่ถ้าจะมาดูมหกรรมตอต้องที่สวนป่ามหาชีวาลัยอีสาน

ที่นี่มีทั้งตอเล็กตอใหญ่

กำลังใช้หัวขี้เลื่อยจัดการบนตอตาล

วันเวลาผ่านไปเร็วมาก แป๊บเดียวก็หมดไปเดือนเศษแล้ว มานั่งทบทวนว่าปีนี้จะทำอะไรและจะเอายังไงกับชีวิตนี้ งานด้านการพัฒนานั้นจะอาศัยกินบุญเก่า ไม่คิดไม่ทำเรื่องใหม่ มันก็จะเหมือนแผ่นเสียงตกร่อง ถ้าการเรียนรู้ที่ไม่มีภาคปฏิบัติ จะก้าวเดินไปสู่สิ่งใหม่ ๆ คงไม่ง่ายนัก ในเมื่อมนุษย์เราสนใจและต้องการรับรู้เรื่องใหม่ ๆ ดังคำกล่าวเย้ากันว่า  “ใหม่ ๆ หน้าตาจุ๋มจิ๋ม เก่าไปใบหน้าขึ้นสนิม” สิ่งที่จะนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงที่ตรงประเด็นที่สุดก็คือ “การจัดการความไม่รู้” การเรียนให้รู้วิธีจัดการนี่แหละสำคัญนัก ที่จริงก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไร ยกตัวอย่างเมื่อ 2 วันที่ผ่านมา ตาหวานกับคุณน่องหวานและพระอาจารย์เล่าฮูมาพักพิงอยู่มหาชีวาลัยอีสาน 2 คืน เพื่อช่วยชำแหละคอมพิวเตอร์เหลาเย่ทั้งหลาย นอกจากเรื่องงานแล้วหลานชูชกตั้งใจจะมากินผัก ปกติทานมังสวิรัืติอยู่แล้ว เมื่อมาเจอผักสดก็โดนใจนะสิครับ

อ่านต่อ »

สุขง่าย ๆ สไตล์ชาวสวน ตื่นมาตอนเช้าหมอกลง นึกว่าสายหมอกจากดอยอ่างขางตามมาถึงที่นี่ เดินหยอดเมล็ดผักที่ซื้อมาใหม่ สายหน่อยปลูกต้นลาเวนเดอร์กับต้นโรสแมรี่ ปลูกเสร็จฝนตกพรำ ๆ  สวรรค์มีตาก็ยังงี้แหละครับ พระพิรุณยังอาสาเติมความชื่นให้ ผมสังเกตใกล้ ๆ  อ้าว! เจ้าต้นลาเวนเดอร์นี่ออกดอกแฮะ เนื่องจากเป็นไม้พิเศษหิ้วขึ้นเครื่องมาไกล จึงปลูกใส่ตอตาลตั้งไว้บนชานบ้าน จะได้ดูเช้าดูเย็น เอาใจกันหน่อย จะติดล้อให้ด้วยนะ จะได้ลากมาใกล้ๆ เผื่อคนชอบก็จะได้เด็ดใบโรสแมรี่ใส่ยำต่างๆ หรูซะไม่มี..

ชาวสวนนี่นะ เห็นฝนตก  ต้นไม้ ใบไม้ ดอกไม้งามสะพรั่งก็มีความสุขแล้ว เกิดกำลังใจที่จะไปดูแลใส่ปุ๋ย สภาพแวดล้อมจะได้สมบูรณ์มากขึ้น ยังมีเรื่องค้างปลูกอีกหลายชนิด ถ้าฝนซาเม็ดก่อนมืดน่าจะปลูกผักได้อีกหลายหลุม แตงโมพันธุ์ลูกยาวก็ปลูก ฟักทอง ฟักเขียว มะละกอ กระเจี๊ยบเขียว มะเขือม่วง มะเขือการ์ตูน น้ำเต้าพันธุ์เนื้อแข็ง พริกหยวก ว่านอุ้ยก็ปลูกแล้วเน้อ

อ่านต่อ »

(มีต้นตาลสูงชะลูดเป็นสัญญลักษณ์โดดเด่นมาก)

เมื่อ พ.ศ.1824 จุลศักราช 634 ยังมีกษัตริยาธิราชพระองค์หนึ่งชื่อว่า “เม็งราย” ครองราชย์สมบัติอยู่เมืองเชียงราย พระองค์นั้นมีเดชะสิทธิมาก คิดจะขยายอาณาเขตลงมาทางหัวเมืองทางใต้ ได้ยกพลโยธาหาญมาจากเมืองเชียงราย รบพระยาบีบา เจ้าเมืองลำพูน เมื่อ พ.ศ. 1824 ได้ชัยชนะ ครองเมืองอยู่ที่ลำพูน 2 ปี แล้วพระองค์มอบให้ขุนน้ายฟ้าอำมาตย์คนดีขึ้นครองเมืองลำพูน ส่วนพระองค์ก็โยกย้ายไปสร้างเมืองเวียงอยู่ที่ใหม่ ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือเมืองลำพูน อยู่ที่นั่น 3 ปี สถานที่นั้นไม่เหมาะสม เป็นที่ลุ่มต่ำ ชุ่มน้ำเฉอะแฉะในฤดูฝน พระองค์จึงได้ย้ายรี้พลมาสร้างเมืองใหม่ใกล้แม่น้ำปิง (คือบริเวณบ้านเจดีย์เหลี่ยมหมู่ 1-2 ตำบลวังตาลในปัจจุบัน) เมื่อ พ.ศ. 1829 ให้ชื่อว่า “เวียงกุมกามภิรารมณ์”

อ่านต่อ »

ผมเกิดมาทันสงครามโลกครั้งที่ 2 ตอนที่ญี่ปุ่นยกธงขาว ทั่วโลกอยู่ในยุคข้าวยากหมากแพง แต่คนที่อาศัยอยู่ในป่าดงดอยก็คงไม่กระไรนัก เพราะเคยชินจนปรับตัวเป็นปกติ แต่คนที่อยู่ในหมู่บ้านต้องแบ่งสันปันส่วนสิ่งของที่จำเป็น ความเป็นพี่น้องในวัฒนธรรมก็พอเกลี่ยความต้องการให้กันได้ อีกส่วนหนึ่งยุคนั้นคนไทยพึ่งตัวเองเป็นส่วนใหญ่ได้แทบทั้งหมด เสียดาย..ทำไมไม่ทำสืบทอดมาจนถึงทุกวันนี้ จอมพล ป. ยังเคยรณรงค์ให้ปลูกผักสวนครัว ชูเรื่องในน้ำมีปลา ในนามีข้าว แผ่นดินของเรา อุดมสมบูรณ์ ..

วิถีไทยสมัยที่ผมเป็นเด็ก ๆ ชาวบ้านจะยกเรือนสูง ด้านล่างทำเป็นคอกวัวควาย กลางคืนก็จุดไฟไล่ยุง ควันก็คงจะฟุ้งขึ้นไปบนเรือนเป็นครั้งคราว ถ้ามองเรื่องการอนามัยคงจะไม่ดีนัก เหตุผลสำคัญชาวบ้านอาจจะมองเรื่องความปลอดภัยจากโจรขโมยวัวควาย แถมยังประหยัดด้วย เพราะไม่ต้องไปทำคอกอีกแห่งหนึ่ง เรียกว่าเรือนแบบทูอินวันได้ไหม? แต่ที่แน่ๆชาวบ้านไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายเรื่องเชื้อเพลิง พึ่งสติปัญญาตนเอง

อ่านต่อ »

(ตัดต้นไม้ 2 ต้น ขยายพื้นที่ปลูกผักให้โปร่งขึ้น)

สังคมมนุษย์โลกมีมุมมองออกจากความต้องการของตนเองเป็นที่ตั้ง น้อยนักที่จะมองความมั่นคงความยั่งยืนในภาพรวม ซึ่งก็เข้าใจได้ว่าต้องเอาเรื่องปากท้องของตนเองให้รอดก่อน แต่กิเลสไม่เข้าใครออกใคร พอมีเงินความคิดก็เปลี่บน อำนาจเงินชักจูงให้ไปสู่อำนาจอื่นกลายเป็นกิเลสกองใหม่ที่ใหญ่และบ้าคลั่งยิ่ง ๆ ขึ้นไป ความละโมบทรัพยากรของโลกที่เป็นส่วนรวมของมนุษย์ทุกคนมาเป็นของส่วนตัว สมัยนี้เขายกย่องด้วยนะว่าเป็นคนเก่งมีความสามารถ ที่ดึงตัวเองไปยืนแถวหน้ายิ้มระรื่นว่าข้าแน่ ข้าเนียน ข้าโกงเก่ง เป็นตัวอย่างให้แมลงเม่าบินตามไปเป็นฝูง เมื่อมันเป็นกระแสเถื่อนที่มอมเมาคนยุคใหม่ ใคร ๆ ก็ตะเกียกตะกายเอาแบบอย่าง โลกใบนี้จึงเต็มไปด้วยศาสตร์งูกินหาง ที่สอนวิชาบูด ๆ เบี้ยว ๆ โดยแม่ปูขาเป๋ เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ลองตรองดูเถิดว่าสังคมมนุษยชาติจะอยู่โดยไม่ย่ำยีธรรมชาติได้อย่างไร ?

อ่านต่อ »