ลานสวนป่า

(มีต้นตาลสูงชะลูดเป็นสัญญลักษณ์โดดเด่นมาก)

เมื่อ พ.ศ.1824 จุลศักราช 634 ยังมีกษัตริยาธิราชพระองค์หนึ่งชื่อว่า “เม็งราย” ครองราชย์สมบัติอยู่เมืองเชียงราย พระองค์นั้นมีเดชะสิทธิมาก คิดจะขยายอาณาเขตลงมาทางหัวเมืองทางใต้ ได้ยกพลโยธาหาญมาจากเมืองเชียงราย รบพระยาบีบา เจ้าเมืองลำพูน เมื่อ พ.ศ. 1824 ได้ชัยชนะ ครองเมืองอยู่ที่ลำพูน 2 ปี แล้วพระองค์มอบให้ขุนน้ายฟ้าอำมาตย์คนดีขึ้นครองเมืองลำพูน ส่วนพระองค์ก็โยกย้ายไปสร้างเมืองเวียงอยู่ที่ใหม่ ทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือเมืองลำพูน อยู่ที่นั่น 3 ปี สถานที่นั้นไม่เหมาะสม เป็นที่ลุ่มต่ำ ชุ่มน้ำเฉอะแฉะในฤดูฝน พระองค์จึงได้ย้ายรี้พลมาสร้างเมืองใหม่ใกล้แม่น้ำปิง (คือบริเวณบ้านเจดีย์เหลี่ยมหมู่ 1-2 ตำบลวังตาลในปัจจุบัน) เมื่อ พ.ศ. 1829 ให้ชื่อว่า “เวียงกุมกามภิรารมณ์”

(เวียงกุมกามมีโบราณสถานจำนวนมาก เดินไม่ไหว มีรถม้าบริการหลายคัน)

จากตำนานเมืองเก่าแก่ที่ว่านี้น่าสนใจนัก ครูอารามเป็นโชเฟอร์ที่ดีที่สุดในโลก จะไป จะแวะ จะซักถามตรงไหน อย่างไร สนองได้หมดจดเรียบร้อย อุ้ยสร้อยกับครูอึ่งลาโรงเรียนมาร่วมพาตระเวนเที่ยวเรียนวิชาประวัติศาสตร์เมืองเก่าทั้งวัน เรื่องอื่นไม่เกรงใจเืท่าเรื่องเวลา ผู้บริหารนั้นจะหาเวลามาตะลอน ๆ อย่างผมได้ที่ไหนละ แต่ก็เพราะเยื่อใยที่คนไกลมาหา จึงอนาทรไปทุกเรื่องทุกกรณี ผมจึงพยายามบอกว่า

“สไตล์ของเฮฮาศาสตร์นั้นดีที่สุดในโลก ทุกมื้อ ทุกสถานที่ ทุกเวลา อุดมด้วยคุณค่าที่ประเมินมิได้ บอกเล่าหรือเขียนเป็นตัวหนังสือ จะได้ความลึกซึ้งไม่ถึงครึ่ง ผมไม่สามารถที่จะเก็บมาเล่ารายละเอียดทุกเม็ดได้ บางเรื่องก็เว้นวรรคไว้ในฐานที่เข้าใจ  บางตอนก็ไว้ต่อยอด บางจังหวะก็เขียนลูกล่อลูกชนให้คันหัวใจเล่นอย่างนั่นแหละ

ขบวนทัวร์เมืองเก่าเช้านี้ ไปตั้งต้นที่ร้านอาหารเช้าเชลล์ชวนชิม

มีภาพประกอบคนเด่นคนดังเป็นหลักฐานเพียบ

อร่อยทั้งข้าวต้ม และเลือดหมู ของเขาเด็ดจริงๆ

ต้องขอขอบคุณอุ้ยที่พยายามจัดสรรร้านที่ดีที่สุดให้ได้ชิม

แบบนี้ใครจะไม่รักอุ้ยก็มีแต่พวกหัวใจพลาสติกเท่านั้น จริง ๆ นะอุ้ย ..

อิ่มแล้วก็ไปตลาดคำเที่ยง แหล่งของร้านขายพันธุ์ไม้ที่ใหญ่ที่สุดในภาคเหนือ แต่ละร้านล้วนเป็นมืออาชีพ พยายามสร้างเอกลักษณ์ร้านของตนเองให้โดดเด่น ปะทะฝีมือโชว์กันเต็มที่ ร้านอยู่ติดกัน ตื่นมาก็แลตากัน ใครจะเด่นทางด้านไหนก็ทะลักทะลายความรู้ความคิดออกมา เมืองเหนือนั้นเป็นเจ้ายุทธจักรด้านการปลูกการขายอยู่แล้ว และคนเมืองก็นิยมชมชอบปลูกต้นไม้ มีงานเทศกาลประเพณีรองรับ กิจการท่องเที่ยวร้านอาหาร รีสอร์ท งานประชุมสัมมนา ฯลฯ ล้วนแต่ใช้ต้นไม้ใบหญ้าเป็นส่วนประดับประดากิจการกิจกรรมของตนเอง ดังนั้นนักจัดสวนมือหนึ่งจึงมารวมตัวกันที่นี่

(ไม้ที่เราตัดทิ้งตัดขว้าง นักล้อมไม้จัดการเอาไปขายต้นละหลายหมื่น เห็นแล้วเซ่อบ้องเลยนะเธอ)

ถ้าไปเที่ยวอย่างเรียนรู้

เราจะเห็นแง่คิดที่ออกแบบเพื่อเป็นสื่อเชิงความคิดในการปลูก การจัดสวน

แทบทุกร้านจะมีสวนของตนเอง

ตลาดคำเที่ยงเป็นเพียงแหล่งระบายผลผลิต ติดต่อค้าขายกับภายนอกเท่านั้น

หลายร้านฝีมือระดับอินเตอร์

พันธุ์ไม้หลายชนิดที่แปลก ๆ สวย ๆ สั่งตรงจากต่างประเทศ

(หมาใส่แว่นตา น่ารักพอๆกับไม้ดอกสวยๆ คนจัดการเป็นทำอะไรก็ดูดี)

ผมมีปัญหาเรื่องชื่อพันธุ์ไม้แปลกๆ มาเที่ยวนี้ถึงถ่ายป้ายชื่อที่มีต้นตัวจริงกำกับไว้ กลับไปบ้านสงสัยชื่อพันธุ์ไม้ก็เปิดภาพดู สมัยนี้คนเพาะพันธุ์ตั้งชื่อเอาใจตลาด โดยเฉพาะชื่อไม้ใบไม้ดอกใหม่ ๆ ถ้าปลูกแล้วเป็นไปตามชื่อคงจะรวยระเบิด เช่น ต้นรวยรายวัน เศรษฐีเงินล้าน แม่ยายลุยสวนฯลฯ อีกจำพวกหนึ่งคือไม้ล้อมต้นใหญ่ คุยกับเจ้าของร้านแล้ว ได้แต่โอ้โหในใจ ยกตัวอย่างเช่น ต้นจันทร์ผาขนาดที่หน้าบ้านผม เขาล้อมมาตั้งราคาต้นละ 30,000 บาท กระสังต้นโต ๆ ต้นละ 15,000-20,000 บาท น้อยนักที่จะมีราคาต่ำกว่าหมื่นบาท แต่ก็น่าเห็นใจเพราะไม้ต้นใหญ่ ๆ เหล่านี้ไปล้อมมาจากภาคกลาง ค่าคนส่ง ค่าดูแล ค่าขนย้ายไปปลูกให้ผู้ซื้อ เขาไปปลูกให้และรับประกันการรอดตายไว้ที่ 5-6 เดือนแล้วแต่จะตกลงกันก่อนจากลา

ครูอารามวิ่งไปซื้อต้นลาเวนเดอร์ กับ โรสแมรี่ฝากมาอีกอย่างละ 2 ต้นมา หิ้วพะรุงพะรังขึ้นเครื่องมา อุ้ยจ่ายค่าโหลดกระเป๋าน้ำหนักเกิน ก.ก.ละุ 60 บาท ไป 260 บาท ทำไมขูดรีดจุ๊บ ๆ จิ๊บ ๆ น่ารำคาญนักพวกสายการบินอีแร้งแก่เหล่านี้ มาถึงบ้านต้นไม้ยังคงสภาพสดชื่นดีมาก ประจวบเหมาะกับเมื่อคืนนี้ฝนโปรยปราย สวนป่าจึงชุ่มฉ่ำต้อนรับไม้พิเศษที่อยากจะได้มานาน จะลงมือปลูกเช้านี้ละครับ

จุดตีแตกความคิดผมก็คือ เมื่อก่อนเห็นต้นไม้ที่เบียดเสียดกันก็จะตัดทิ้งท่าเดียว ถ้าเรามีแนวคิดเรื่องการขุดล้อมย้ายไปปลูกที่ใหม่ หรือไปจำหน่ายก็จะพบทางออกที่สมประโยชน์คุ้มค่าไม่น้อย กลับไปบ้านผมมีโจทย์แล้วว่าจะทดลองล้อมไม้ต้นใหญ่ ดูสิว่าจะมีฝือมือบ้างหรือเปล่า ถ้าทำได้ละเธอเอ๋ย ถึงจะไม่มีรถเครน รถขุด ก็จะลองดูสักตั้ง ให้มันรู้ไปว่าไผเป็นไผ

(เย็นตาโฟ-น้ำมะเกียง-น้ำมะขามป้อม-ขนมถ้วย ช่วยให้มื้อกลางวันเลิศรสโอชา)

..มื้อกลางวันก็ได้อุ้ยอีกนั่นแหละเป็นคนเลือกร้านเย็นตาโฟและก้วยเตี๋ยวที่อร่อยที่สุดในเชียงใหม่  ระหว่างซดเย็นตาโฟนึกถึงคนที่เคยแห้วกับเรื่องนี้ ได้ชิมน้ำมะเกี๋ยง น้ำมะขามป้อม และขนมถ้วยที่อร่อยมาก บรรยากาศก็ดีเหลือเกิน ร้านโล่งโจ้งเย็นสบาย

ที่แปลกใจอย่างมากก็คือ ไม่นึกว่าอุ้ยจะเป็นผู้เชี่ยวชาญเรื่องร้านอาหารในเชียงใหม่

ทุกเมนู ทุกร้าน คุณสมบัติพิเศษหรือปลีกย่อยอุ้ยรู้ละเอียดและไม่ผิดหวัง

ถ้าใครไม่เชื่อก็ลองใช้บริการ

“อุ้ยสร้อยชวนเจี๊ยะดูนะเจ๊า”

(เป็นจุดโค้งเป็นที่อโคจรสมัยนี้ ทางขึ้น-ลงเรือสมัยโบราณ)

ช่วงบ่ายเราลุยพื้นที่เมืองเก่าเวียงกุมกาม ผมชอบใจต้นตาลหน้าวัดที่สูงชะลูดลิบลิ่ว อายุคงจะหลายร้อยปี ยอดเจดีย์กับยอดตาลพอฟัดพอเหวี่ยงกันที่เดียวเลยละครับ เราตระเวนดูพื้นที่ริมปิงด้านตรงข้ามหน้าวัด ที่มีถนนตัดขวาง เป็นพื้นที่ริมน้ำปิงที่สวยงาม ร่มรื่น มีต้นลำดวน ต้นก้ามปูใหญ่มาก มีต้นอ่อมแซบด้วยนะ แต่จุดที่สนใจไปดูใกล้ ๆ อย่างวิเคราำะห์แล้ว พบว่าเป็นจุดคุ้งน้ำที่เป็นมุมโค้งผลักแรงดันน้ำกัดเซาะฝั่งเข้ามาทุกปี มีร่องรอยน้ำท่วมที่เจ้าของทำคันดินและกระสอบทรายกั้นไว้ถึง 3 แถว ใกล้ ๆ กันเป็นท่าลงเรือ มีการเลี้ยงปลาในกระชัง เป็นแหล่งท่องเที่ยวที่มีรถม้าคอยบริการพาเที่ยว ถ้าชอบพายเรือก็สบายมาก ..ซื้อเรือแจว “..พายเรือตามหาบัวลอย จนเหงื่่อไหลย้อยโทรมกาย” เว้นแต่จะซื้อเรือบรืออออ..ขับจะไปโลดเลยละครับ

(ซ้ายมือสภาพคันดินกันน้ำท่วม ขวามือจุดที่น้ำกัดเซาำะเข้ามา ต้องตอกเสาเข็มขนานใหญ่กันพัง)

เราเข้าไปในวัด ถามประวัติ หาข้อมูลของเมืองจากเจ้าถิ่น ไปเจอเรื่องที่บังเอิญอย่างมาก เมื่อวานนี้อุ้ยเอาเมล็ดพระเจ้า 5 พระองค์มาฝากหลายเมล็ด วันนี้ไปเจอที่วัดวางขาย มีที่เพาะต้นเล็ก ๆ กำลังงอก และต้นที่เพาะสูงประมาณ 1 คืบจำหน่ายราคาต้นละ 39 บาท เลยซื้อ 4 ต้น แบ่งกับอารามไปปลูก คุณลุงคนเพาะเด็ดใบมาให้เคี้ยว มีรสเปรี้ยว ๆ พร้อมกับบอกสรรพคุณว่า ใบพระเจ้า 5 พระองค์นี่นะ รักษาโรคท้องไส้ไม่ปกติได้ ช่วยเรื่องภูมิแพ้หอบหืด เอาแล้วไหมละ เจอยาผีบอกเข้าแล้ว ตอนนี้ยังนอนอยู่ในกล่อง สายการบินเขาติดฉลากกันกระแทกให้ ทุกต้นจึงอยู่ในสภาพเรียบร้อยคงจะไม่บอบช้ำอะไร

(ที่สนามบินเชียงใหม่ คล้ายๆกับยุ้ยญาติเยอะ ชาวเฮมาส่งผมกลับบ้าน)

(ไปคนเดียวมีสมบัติ 5 ชิ้น ต้นไม้ที่หิ้วมาถึงสวนป่ายังสดชื่นมาก รู้ยังงี้น่าจะ..”ทั้งร้านเท่าไหร่?” ) อิ อิ

ก่อนเครื่องออก เรานั่งกินกาแฟกันที่ห้องอาหาร

คุณพรพรรณเพื่อนเก่ามาส่ง

เอาของมาฝากอีกจนกระเป๋าตุง

น้าอึ่งกับกามนิตหนุ่มตามมาเฮ

เครื่องบินออกประมาณบ่าย 5 โมง มาถึงดอนเมือง 6 โมง

นั่งแท๊กซี่ต่อไปบริษัทรถทัวร์นครชัยแอร์

พระอาจารย์ Handy เอากรรไกรตัดกิ่งไม้มาให้ที่สถานีรถทัวร์

ต่อรถทััวร์เที่ยว 3 ทุ่ม ไปถึงบ้านตี 3

สบาย ๆ ไม่มีปัญหา

บ๊ายบายเวียงพิงค์นครแห่งความประทับใจ

ขอบคุณเครือญาติแซ่เฮที่ดูแลอย่างดียิ่ง

ทำยังไงก็ใช้หนี้ความดีได้ไม่หมด

แต่ก็จะพยายามต่อยอดความดี

นัดคนดีมาพบกัน รักกัน เมตตาช่วยเหลือกัน

ในระหว่างนั่งรอรถทัวร์ผมก็เขียนรายงานนี่แหละ

ใกล้จะถึงเวลารถขึ้นแล้ว

ขอจบเพียงนี้ กลับไปถึงบ้านจะลงภาพเด็ดๆให้้ชมเน้อเจ๊า

แคว๊กๆๆ

« « Prev : อ่างขาง ใครยังไม่เคยไป เอามือลง..

Next : ปลูกต้นตู๊ด ๆ » »