ลานสวนป่า

(ตัดต้นไม้ 2 ต้น ขยายพื้นที่ปลูกผักให้โปร่งขึ้น)

สังคมมนุษย์โลกมีมุมมองออกจากความต้องการของตนเองเป็นที่ตั้ง น้อยนักที่จะมองความมั่นคงความยั่งยืนในภาพรวม ซึ่งก็เข้าใจได้ว่าต้องเอาเรื่องปากท้องของตนเองให้รอดก่อน แต่กิเลสไม่เข้าใครออกใคร พอมีเงินความคิดก็เปลี่บน อำนาจเงินชักจูงให้ไปสู่อำนาจอื่นกลายเป็นกิเลสกองใหม่ที่ใหญ่และบ้าคลั่งยิ่ง ๆ ขึ้นไป ความละโมบทรัพยากรของโลกที่เป็นส่วนรวมของมนุษย์ทุกคนมาเป็นของส่วนตัว สมัยนี้เขายกย่องด้วยนะว่าเป็นคนเก่งมีความสามารถ ที่ดึงตัวเองไปยืนแถวหน้ายิ้มระรื่นว่าข้าแน่ ข้าเนียน ข้าโกงเก่ง เป็นตัวอย่างให้แมลงเม่าบินตามไปเป็นฝูง เมื่อมันเป็นกระแสเถื่อนที่มอมเมาคนยุคใหม่ ใคร ๆ ก็ตะเกียกตะกายเอาแบบอย่าง โลกใบนี้จึงเต็มไปด้วยศาสตร์งูกินหาง ที่สอนวิชาบูด ๆ เบี้ยว ๆ โดยแม่ปูขาเป๋ เมื่อเป็นเช่นนี้ ก็ลองตรองดูเถิดว่าสังคมมนุษยชาติจะอยู่โดยไม่ย่ำยีธรรมชาติได้อย่างไร ?

(ส่วนโคนต้นทำไม้แปรรูป)

คนเรามองความมั่นคงได้หลากหลายมิติ ความมั่นคงทางอาหาร ความมั่นคงทางวัฒนธรรม ความมั่นคงทางด้านคุณธรรม หรือความมั่นคงทางด้านสิ่งแวดล้อม และยังมีความมั่นคงกระแสหลัก กระแสรองอะไรนั่นอีกเยอะแยะ รวมทั้งวาระแห่งชาติบ้า ๆ บอ ๆ ที่ทยอยออกมาแต่ไม่เอาจริงสักเรื่อง สังคมที่มีปัญหาเรื่องความรู้ไม่พอใช้ จะ้เกิดวิกฤติบานปลายออกไปเรื่อย ๆ ที่น่ากลัวคือไม่รู้จะทำอย่างไรกับเรื่องที่ลุกลามเหมือนไฟโหมไหม้บ้านเมือง กฎหมาย กฎหมู่ กฎเมิน กดขี่ กคคอ กฎบ้า ๆ บอ ๆ ที่อ้างหลักการแล้วก็แก้ผ้าเอาหน้ารอดไปอย่างนั้นเอง เมื่อไม่มีคนจริง มันก็มีคนจ๋อย แค่นั้นแหละครับ ทำไงได้

(ส่วนปลายทำฟืน-เผาถ่าน กิ่ิ่งเล็กกิ่งน้อย-ใบ-สับทำปุ๋ย แต่เสียดายไม่มีเครื่องสับกิ่งไม้)

ผมสนใจที่ Logos นำเสนอเรื่องธนาคารต้นไม้ ที่จริงเรื่องนี้ผมคิดมาตั้งแต่ปีมะโว้แล้ว รวมทั้งเรื่องการยึดครองที่ดินต่าง ๆ นั่นด้วย เคยเสนอให้รัฐฯเอาที่ดินที่อยู่นอกเอกสารสิทธิ์ นำมาให้ประชากรทำกินได้(พลเมืองเพิ่มมากขึ้นทุกปี) และประเทศเราทำการเกษตรกรรม เคยเสนอให้รัฐเอาที่ดินที่ยังไม่มีเอกสารสิทธิ์ และเป็นพื้นที่อยู่นอกเขตที่ต้องกันไว้เพื่อส่วนรวม เช่นพื้นที่วนอุทยาน พื้นที่ต้นน้ำ พื้นที่อนุรักษ์ ฯลฯ มาให้ประชาชนเช่า แทนการออกเอกสารสิทธิ์เป็น สปก. เพราะเห็นว่าถึงพื้นที่เช่านี้จะอยู่ที่ใครยังไงก็ยังเป็นของรัฐบาล ตอนหลังรัฐก็ยอมให้เอกชนเช่านะครับ แต่จะให้เฉพาะรายใหญ่ เช่น การให้สัมปทานปลูกป่าในอำเภอชายแดนจังหวัดบุรีรัมย์ คน ๆ เดียวเช่าได้เป็นพันเป็นหมื่นไร่ พอเก็บเกี่ยวผลประโยชน์จนสิ้นซากแล้วหมดระยะสัมปทาน ตอนนี้ชาวบ้านหลายตำบลที่อยู่รอบบริเวณนั้นต่างบุกเข้ายึดครองพื้นที่ทำกินกันโฉ่งฉ่าง งัดเหตุผลมาต่อสู้กับรัฐฯอย่างถึงพริกถึงขิง เทียบกับเรื่องเขายายเที่ยงแล้วกระจอกมาก แต่ฟันธงได้ว่าเรื่องการบริหารพื้นที่ของหน่วยงานหรือองค์กรต่าง ๆ ของประเทศนี้ยังเป็นแบบปล้ำผีลุกปลุกผีนั่ง ใครมือยาวสาวได้สาวเอา ใครซวยโดนจับได้ ต้องหนีคดีเผ่นไปนอนเลียแผลที่ทะเลทรายตะวันออกกลาง

การรณรงณ์ปลูกป่าในประเทศนี้ทำกันมาพอสมควร แต่มันก็ไอ้แค่นั่นแหละ ส่วนมากจะเป็นงานโชว์หรือเป็นนิทรรศการจัดฉากต้อนรับตำแหน่งใหม่ เพื่อออกทีวีก็เยอะ พระบาทสมเด็จพระเ้จ้าอยู่หัวปลูกป่าในวังสวนจิตรลดาจนต้นยางสูงเป็นกลุ่มไม้ที่สมบูรณ์ แต่พสกนิกรตาถั่วมองไม่ค่อยเห็น แทนที่จะปลูกไม้ยืนต้นก็หันมาปลูกผักชีกันเป็นแถว ..ช่วงที่ผมริเริ่มปลูกสร้างสวนป่าใหม่ ๆ ต้องเผชิญกับโจทย์ในชีวิตที่ต้องจัดการอย่างทุลักทุเล ลองนึกดูง่าย ๆ  ชาวบ้านกี่คนสนใจจะปลูกป่าไม้เป็นอาชีพ

จะปลูกต้นอะไร

จะปลูกอย่างไร

กี่ปีัถึงจะมีรายได้

ระหว่างที่ไม่มีรายได้จะทำอะไร อยู่อย่างไร กินอะไร

การปลูกต้นไม้ต้องใช้ระยะเวลานานแค่ไหน

เงินลงทุนจะไปเอาที่ไหน

จุดคุ้มทุนอยู่ตรงไหน

คำถามพวกนี้ผมเจอด้วยตัวเองมาก่อน และได้รับคำถามซ้ำ ๆ เหล่านี่สักหมื่นครั้งได้ล่ะมั๊ง ในช่วงที่เป็นวิทยากรเดินทางไปขายขี้เท่อทั่วประเทศ และในงานสัมมนาทางวิชาการทุกระดับ ผมเริ่มตั้งต้นตระเวนไปดูงานตามสวนป่าของกรมป่าไม้ที่สำคัญ ๆ ทั่วประเทศ รวมทั้งของ ออป. ก็ไปดูด้วยตาตนเองมาหลายแห่ง ท่านก็คงทราบนะครับว่าสวนป่าของรัฐเกิดขึ้นได้เพราะเงินงบประมาณแผ่นดินทุ่มลงมาในแต่ละปี ซึ่งก็ไม่ใช่น้อยเลยนะ (มีคนคำนวณว่าต้นละกว่า 100 บาท) แต่ถ้ามาดูการปลูกสร้างสวนป่าภาคเอกชนบ้าง ทุกอย่างชาวบ้านต้องควักกระเป๋าลงทุนเอง นอกจากรัฐฯจะไม่ช่วยเหลือแล้ว ยังมีกฎหมายมาถ่วงจำเพาะอย่างเหลือเชื่อ นโยบายทุกฉบับเขียนสวยหรูแต่ในทางปฏิบัติตรงกันข้าม ยกตัวอย่างแค่ผมจะเผาถ่านไม้ที่ตัวเองปลูกไปขายนี่แหละ อย่านึกว่าจะทำได้ง่าย ๆ นะครับ ต้องไปขึ้นทะเบียน ต้องไปแจ้งเจ้าหน้าที่ให้มาตรวจไม้ก่อนเข้า - ออกเตาทุกครั้ง จะขนส่งถ่านข้ามจังหวัดต้องไปขอใบอนุญาตสารพัดจะจิ้มก้อง ถ้าจะตั้งโรงงานแปรรูป โห!นี่เรื่องคอขาดบาดตายเชียวแหละถ้าไม่จ่ายทั้งข้างบนข้างล่าง นึกดูเถิดกว่าจะปลูกไม้โตให้พอเก็บเกี่ยวประโยชน์ได้บ้าง ก็มาเจอก้างขวางคอ เจอหมาหวงรางอีกยุบยับ อีกเรื่องหนึ่งที่ตลกมาก..คนปลูกป่าไม้จำเป็นต้องมีเลื่อยยนต์ไว้ตัดต้นไม้ใช่ไหมครับ แต่กฎหมายประเทศนี้ห้ามประชาชนมีเลื่อยยนต์ ใจคอจะให้ให้ชาวบ้านใช้มีดใช้ขวานตัด มันทุเรศทุรังสิ้นดี เลื่อยยนต์ที่มีเกร่อเป็นเลื่อยเถื่อนที่ตำรวจไปไล่จับมาทั้งนั้น จับมาแล้วบางคนก็งุบงิบเก็บของกลางเอาไว้ให้พวกมอดไม้เช่าไปทำมาหากินแบ่งกัน อาชีพปลูกสร้่างสวนป่าในประเทศนี้ยุ่งยากกว่าการขายยาบ้าเสียอีก แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะมีคนมาเสี่ยงปลูกป่าละครับ ส่วนมากจะหันไปทำสวนยางพารา สวนปาล์ม แต่เรื่องสวนป่าเมินเสียเถอะ เพราะเขาชอบฮุบป่ามากกว่าที่จะมาลงทุนปลูกป่า จะมีให้เห็นบ้างก็แต่ป่าที่พระวัดป่าดูแลรักษา ส่วนป่าที่เจ้าหน้าที่ของรัฐฯดูแลเหลือแต่ตอ บอกให้เปลี่ยนชื่อใหม่เป็นกรมตอไม้ ก็โกรธอีกแน๊ะ

ถามว่าทำไมไม่เสนอปัญหาเหล่านี้ระดับนโยบาย เรื่องแบบนี้ถ้าท่านไม่เจอด้วยตัวเองจะไม่ทราบซึ้งถึงกระดองใจหรอกนะครับ กว่าจะส่งเรื่องผ่านไปทีละโต๊ะ กว่าจะมีการพิจารณา กว่าจะเสนอกฎหมายเข้าสภา กว่าจะกรรมมาธิการมาพิจารณา  รัฐบาลก็ล่มจบเห่ทุกๆ1-2 ปี กว่าจะมีรัฐบาลใหม่เข้ามารับช่วง ยังไม่ทันไรรัฐบาลก็ตกกระป๋องไปเสียแล้ว เลยจัดการอะไรไม่ได้สักอย่าง ปล่อยให้พระราชบัญญัติแห้งเหี่ยวคารังคาซังอยู่อย่างนี้ กฎหมายป่าไม้บางฉบับชราภาพจนปู่เรียกพี่ ดังนั้นเวลาพูดถึงนโยบายส่งเสริมการปลูกป่า การอนุรักษ์ธรรมชาติ การดูแลโลกร้อน หรือแม้แต่ธนาคารต้นไม้นี่ก็เถอะ มันก็เหมือนจำอวดคณะใหม่ ๆ ที่หลงโรงมานั่นเอง หาคนรับผิดชอบเป็นเจ้าภาพตัวจริงเสียงจริงไม่ได้หรอก สภาพสังคมลิงหลอกเจ้ามันเป็นเช่นนี้เองนะขอรับ..

ย้อนมาเมื่อปี 2522 ผมคิดจะปลูกป่าแล้วนะ ผมมีที่ดินเสื่อมโทรมจากการปลูกพืชเชิงเดี่ยว มีสภาพเป็นที่แห้งแล้งดินทรายสุดโหด ฝนตกมาเก็บน้ำไม่ได้ ขุดสระน้ำก็เก็บน้ำไม่ได้ ขุดบ่อก็ไม่ได้เพราะระดับน้ำอยู่ลึกมาก ต้องเอาเกวียนไปบรรทุกน้ำใส่ถัง 200 ลิตรมาใช้ ระยะทางไปกลับ 10 ก.ม. อ้อ!มีเงินที่แม่ให้มา 30,000 บาท นี่คือต้นทุนแท้ ๆ จะที่สู้ชะตากรรมกับผืนดินแห่งนี้ หลังจากไปตระเวนดูงานมาแล้ว ผมก็มานั่งเขียนโครงการจะกู้เงินธนาคาร เอาตัวเลขการลงทุนรายรับรายจ่ายคำนวณเสร็จสรรพ (ซึ่งมันก็ดูสมเหตุสมผลและดูดีเชียวแหละ) นึกว่าจะมีใครชื่นชมที่มีคนคิดบ้าปลูกต้นไม้ ผมเที่ยวไปยื่นทุกธนาคาร บางธนาคารก็ส่งคนมาดู บางธนาคารเขาก็เรียกไปคุย  ..ได้คำตอบตรงกันแป๊ะ โครงการนี้น่าสนใจมาก ..แต่ธนาคารเรายังไม่มีนโยบายปล่อยสินเชื่อประเภทนี้ แหม..หาประตูออกแทบไม่เจอเลยละครับ

พึ่งแมวที่ไหนไม่ได้ มันก็ต้องพึ่งตัวเองนี่แหละชัวส์ที่สุด เลือดเข้าตาแล้ว ผมเรียกลูกน้องมือขุดหนูเก่ง ๆ มา ทำไมถึงเรียกพวกนี้ ท่านลองไปถามนักขุดหนูดูก็แล้วกัน จอมปลวกใหญ่ ๆ ที่เต็มไปด้วยรากไม้และดินแข็งโปก พวกนี้ลุยขุดตามรูหนูที่คดเคี้ยวมีทางหนีทีไล่ให้ปวดขมอง กว่าจะไล่ไปที่ละรู กว่าจะเจอตัวหนูบางทีจอมปลวกใหญ่กระจัดกระจายไม่มีชิ้นดี เมื่อเลือกฝีมือชั้นนี้เอามาขุดบ่อน้ำจึงเชื่อใจได้ แต่ก็อีกนั่นแหละ ขุดเท่าไหร่ก็ไม่เจอน้ำ โยงดินจนปวดไหล่ปวดไปทุกเส้นเอ็นก็ไม่เจอน้ำ น้ำ น้ำ ใครไม่เคยเสาะแสวงหาน้ำแบบความหวังเลือนรางไม่มีทางเข้าใจหรอก

ถึงลูกน้องจะท้อแต่ผมไม่ถอยหรอกนะครับ

เฮ้ย! ขุดแค่นี้ทำสำออยศรีไปได้

ย้ายที่ขุดใหม่

คราวนี้ขุดปากหลุมกว้าง ๆ ลงลึก ๆ จะได้มีอากาศหายใจสะดวก

ดินสวนป่าเป็นดินทรายแดงชุดโคราช มีความแข็งเป็นธรรมชาติ ดีตรงที่ขุดบ่อดินพังแน่นอน แต่ดินก็แข็งพอ ๆ กับที่ชดเชยการไม่ยุบตัวนั่นแหละ ต้องเพิ่มจำนวนคน ใช้รอกโยงดินขึ้นมาถังแล้วถังเล่า จากวันแรกถึงวันที่ 10 ขุดได้ลึกประมาณ 9 เมตร เซียนทะลายจอมปลวกเอ็ดตะโรขึ้นมาจากก้นบ่อ

“เฮีย ๆ จบ ๆ เลิกเลย ผมขุดเจอหินแข็งโป๊ก ขุดต่อไม่ได้หรอก”

เมื่อเจอตอ..ผมก็หวั่นใจอยู่บ้าง ทำไมปัญหามันตามมารังควานเราไม่ลดราวาศอกเสียเลย จึงลงไปดู โห อากาศข้างล่างนี่ร้อนอบอ้าวมาก ไปนั่งงงอยู่อึดใจ ลองเอาชะแลงแซะหินดู อ้าวมันเป็นหินดานนี่หว่า กระแทกแรง ๆ ก็พอเจาะเข้าไปได้บ้าง รู้แล้วก็ปีนขึ้นมานั่งหอบอยู่ปากบ่อ คุยกับเซียนขุดที่กระปลกกระเปลี้ยกันเต็มที  นักสู้หน้าเหลืองทั้งทีม บางคนก็ปวดเมื่อยกล้ามเนื้อถึงกับจับไข้ ผมจัดการไล่เงินจ่ายค่าแรงบัดเดี๋ยวนั้น บอกว่ากลับบ้านได้ อีก 5 วันนัดเจอกันใหม่ อย่าเบี้ยวเสียละ เจ้าปากไวถามว่า..

“เฮียจะให้ทำอะไร”

“เออน่ะ..มาเดี๋ยวก็จะรู้เอง”

มันบ่นกระปอดกระแปด “..กูว่าแล้ว ขุดไม่ได้ ๆ ก็ดื้อ”

ครบกำหนดเซียนขุดมาพร้อมหน้าพร้อมตา ดูหน้าตาสดชื่นครึกครื้นกันทุกคน

ผมบอกว่า เมื่อเช้านี้ได้ทำพิธีเซ่นเจ้าที่เจ้าทาง

ว่าแล้วก็ชวนกันร่วมวงเจี๊ยะหัวหมู เป็ดไก่ สุราอาหารกันครื้นเครง

ก่อนจะเมาเจ้าปากไวถามว่า

“เฮียมีงานอะไรให้พวกผมทำต่อไหม”

“มีสิ พรุ่งนี้มาขุดบ่อต่อ”

“ฮ้า!”

แทบหายเมาเลยละครับ พวกนี้ทำหน้าเหรอ คงนึกในใจว่าผมนี่ดื้อฉิ.. ผมคิดว่าลงทุนลงแรงไปแล้วมันต้องตามให้ถึงที่สุด ถามตัวเองว่าขุดบ่อนี้ถึงที่สุดแล้วยัง เมื่อมันยังขุดได้ก็ขุดต่อนะสิ ผมแนะให้ใช้เหล็กแชลงเจาะเป็นจุดเล็กๆก่อน เพราะไม่แน่ใจว่าชั้นหินดาลไปลึกเท่าไหร่ เจ้าพวกนักขุดรับไปปฏิบัติ ค่อย ๆ แซะหลุมลึกลงไปได้ประมาณ 1 ฟุต ก็ทะลุชั้นหินดาล เฮ้อ..แบบนี้ค่อยมีกำลังใจหน่อย ผมลงไปดูอีกรอบ แล้วบอกให้จอมขุดเจาะให้หินแตกออกทั้งแผ่น พวกเราต่างคิดว่ายังไง ๆเจาะทะลุหินนี้ต้องเจอน้ำแน่ ๆ จากที่เหนือย ๆ ก็ขมีขมันร้องฮุยเลฮุย..เร่งรีบโยงหินขึ้นมาจนหมด แต่วิบากกรรมยังไม่สิ้น แทนที่จะเจอน้ำ เจอแต่ดินทรายขาวเหนียวเล็กน้อย

..ปัญหาอยู่ที่ว่าจะคุยกับลูกน้องอย่างไร ทุกคนอยากจะจบเพราะหมดกำลังใจ ขุดหนูยังเห็นหางหนู แต่ขุดบ่อไม่เห็นอะไร เหนื่อยมากแถมยังหวังอะไรไม่ได้เลย ผมบอกใ้ห้เจ้าคนที่อยู่ข้างล่างขึ้นมา นั่งพักเหนื่อยแล้วคุยกัน เจ้าปากไวถามว่า ผมหายข้องใจแล้วยัง บอกก็ไม่เชื่อว่ามันไม่มีน้ำ ไม่มีน้ำ..หลังจากปลอบโยนให้กำลังใจแล้ว ให้ทุกคนกลับบ้านได้เร็วขึ้นกว่าทุกวัน แล้วนัดว่าพรุ่งนี้มาเจอกันใหม่ เจ้าปากไวถามว่าจะให้ทำอะไร..

วันรุ่งขึ้น ไม่มีงานใหม่ มีแต่งานขุดต่อ ๆ ไป..ทุกคนทำงานแบบเหงา ๆ เหนื่อยมากขึ้นเพราะต้องโยงดินระยะยาว ทั้งหนักอึ้งและหนักใจ แต่ยังไง ๆ ก็โยงก็ขุด เกไพ่หมดหน้าตักมันก็ต้องตามไปดูสิ..หลังจากตะลุยกันวันสุดท้าย ขุดลงไปได้อีกประมาณ 2 ฟุต มีน้ำซึมออกมาเรื่อย ๆ แต่ไม่มีตาน้ำผุดเหมือนบ่อในหมู่บ้าน แค่ได้น้ำซึมบ่อทรายนี้ผมก็ดีใจแทบตายแล้ว ปล่อยทิ้งไว้หนึ่งคืน รุ่งขึ้นไปวัดปริมาณน้ำ มีน้ำท่วมปากปิ๊บ แค่นี้ก็เป็นพระคุณอย่างที่สุดแล้วละครับท่านเจ้าที่เจ้าทาง

ผมรักบ่อประวัติศาสตร์นี้มาก นัดลูกน้องมาเอาท่อซีเมนต์หลายสิบท่อนลงไปตบแต่งให้ถาวร แล้วก็ได้ใช้น้ำที่เปรียบเสมือนน้ำทิพย์นี้เพาะต้นไม้ ผมเลือกเพาะต้นไม้หลายชนิด แต่เพาะต้นยูคาลิปตัสมากเป็นพิเศษ เพราะต้องการปลูกเป็นไม้เบิกนำ คุณสมบัติทนต่อความแห้งแล้ง ไม่มีฝนไม่ต้องใส่ปุ๋ยก็โตได้ เรียกว่าปลูกแล้วไม่เสี่ยง อย่างน้อยพื้นที่โล่งโจ้งที่เสื่อมโทรมนี้ก็จะมีต้นไม้ขึ้นทอดยอดเขียวๆให้เห็น ผมก้มหน้าก้้มตาปลูกท่ามกลางเสียงค่อนแคะทั่วประเทศ ยูคาฯมันไม่ดีอย่างนั้นอย่างนี้ มันกินน้ำกินปุ๋ย มันเสียดิน มันๆๆๆร้อยแปดพันเก้า ผมนึกในใจว่าพวกคุณพ่อรู้ดีเหล่านั้นเคยปลูกยูคาลิปตัสมาสักกี่ต้น และเขาจะมารักห่วงใยที่ดินของผมมากกว่าผมอย่างนั้นหรือ ทุกอย่างจบที่การเรียนรู้ ในโลกนี้ไม่มีอะไรเลวสุดโต่งและเลิศประเสริฐศรีจนไม่มีที่ติ ขึ้นอยู่กับว่าเราจะบริหารข้อเท็จจริงกันอย่างไร

ยูคาฯมันกินน้ำมาก

ผมถามว่ากินน้ำแล้วมันมีขาเดินหนีไปที่อื่นหรือ

น้ำที่มันกินไปอยู่ที่ไหน

ถ้ากินแล้วมันยังอยู่บนที่เราก็ให้มันกินมากยิ่งดี

น้ำฝนมันจะได้ไม่ไหลทิ้งเปล่าประโยชน์

เลือกระหว่างปล่อยให้ดินที่เสื่อมโทรมว่างเปล่า

กับการที่มีต้นไม้ขึ้นอย่างไหนจะดีกว่ากัน

ที่เลือกปลูกยูคาฯเพราะมันมีรายได้เร็ว (4-5ปี)

ทำให้เรามีศักยภาพที่จะปลูกไม้ชนิดที่ต้องรอนาน ๆ ได้

ชาวบ้านไม่มีเงินถุงเงินถุงมาลงทุน ไม่มีรัฐบาลอุดหนุนเหมือนของต่างประเทศ

จึงต้องออกแบบปลูกต้นไม้ที่พอมีรายได้ระยะสั้น-กลาง-ยาว และปลูกไม้ติดแผ่นดินได้

ผมไม่ได้บ้าปลูกยูคาฯอย่างเดียวหรอกนะครับ นักปลูกต้นไม้ทุกคนในโลกนี้ ย่อมสนใจที่จะปลูกต้นไม้นานาชนิด พวกวิญญาณป่าเข้าสิงจะเป็นอย่างนี้ทั้งนั้น จะรักการปลูกมากกว่าการวิพากษ์วิจารณ์โดยไม่ดูตาม้าตาเรือ ระยะทางระยะผ่านผมได้เรียนผิดเรียนถูกมาอย่างสนุก ทุกวันนี้ต้นไม้ที่มีอายุ25ปีขึ้นไป ต่างผลิดอกออกผลให้เราเก็บเมล็ดขยายพันธุ์ได้มากขึ้นๆ กลุ่มแม่ไม้พันธุ์ดีเป็นพื้นที่แห่งความหวัง เป็นรางวัลแห่งความเหนื่อยยากที่ต้องใช้เวลามาค่อนชีวิต ค่ำคืนนี้กลิ่นดอกลำดวนโชยมาถึงในห้อง เผลอสูดหายใจแรงด้วยความสุข ไม่เรียกร้องไม่ร้องขอแม่ดอกลำดวนก็ตอบแทนบุณคุณไม่อั้นนับแต่นี้ไป แล้วยังไม้ชนิดอื่นๆอีกละ ต้นวาสนาเพิ่งจะโรยราดอก วันนี้ดอกแก้วช่อขาว ๆ ก็มารับช่วงแทน ส้มโอเจอฝนแตกตุ่มดอกเต็มต้น อีกหน่อยก็คงจะบานแล้ว กลิ่นดอกส้มโอนั้นหอมลึกซึ้งนัก น้ำหอมยี่ห้อไหนในโลกก็ชิดซ้าย..

ด้วยอานิสงส์ของเทพารักษ์ที่สิงสถิตอยู่ในต้นไม้

ทำให้ผมได้รับรางวัลพระราชทานจากพระหัตถ์พระบาทสมด็จพระเจ้าอยู่หัว

ในฐานะเกษตรกรดีเด่นแห่งชาติ สาขาปลูกสร้างสวนป่า

ได้รับรางวัลจาก FAO.

ได้โล่จากกรมป่าไม้

ได้รับเชิญให้ไปตระเวนดูงานป่าไม้ที่ออสเตรเลียครึ่งทวีป

ในระยะหลังได้เจอจอมยุทธนักปลูกป่าทั่วโลก

(ดอกบัว-ผัก ปลูกในถังติดล้อเลื่อน อยากจะชมจะชิมใกล้ๆก็เลื่อนเข้า-ออกได้)

ถามว่ามีความมั่นคงในชีวิตไหม

ขึ้นอยู่กับการตีความ..จะเอาให้มั่นคงแบบไหนละ

..มีต้นไม้ก็มีความมั่นคงสิ ในเมื่อต้นไม้ให้ทุกสิ่งทุกอย่างแก่เราโดยไม่มีเงื่อนไข

ผมจึงรักต้นไม้ยิ่งกว่าน้องเมีย..

และสิ่งหนึ่งที่ดีใจที่สุดในชีวิต..

นกยูงมาอยู่ด้วยคู่หนึ่ง เช้า-สาย-บ่าย-เย็น-เธอก็จะเดินมาอวดแววหาง

บางวันก็ร้องกะโต้งโหงเสียงก้องไปทั้งพงไพร

ตอนนี้มีน้ำ มีดอกบัว มีผักหลายชนิด มีอินเตอเน็ท มีเครือญาติชาวเฮ แล้วจะเอาอะไรอีกละ

เรื่องเหล่านี้ละเอียดอ่อน เขียนเล่ายังไงก็ไม่จบ

ยกยอดไว้คุยตอนครูอึ่งพาเพื่อน ๆ มาที่นี่ดีกว่านะ

Key word ถ้าเราเป็นที่พึ่งของต้นไม้ ต้นไม้ก็จะเป็นที่พึ่งที่ดีที่สุดให้เรา

อย่างน้อยตายไปก็ยังมีฟืนเผา

เหงามาก็ยังมีดอกไม้เป็นเพื่อน

แคว๊กๆ

« « Prev : มุมตัวเอง

Next : คนเผาถ่าน » »