ลานสวนป่า

เมื่อวานนี้ช่วงบ่าย ๆ นักศึกษาป.โท จากเจ้าคุณทหารลาดกระบัง นำผลงานที่ทำวิจัยเรื่อง “ของเล่นเด็กอีสาน” มาให้พิจารณาผลงาน ผมชอบใจเจ้าหนุ่มน้อยโคราชคนนี้มาก แกมุ่งมั่นเอาจริงกับการทำวิทยานิพนธ์ ในการตระเวณหาความรู้พื้นถิ่นที่ซุกซ่อนอยู่ในจังหวัดต่าง ๆ ทั่วทั้งอีสาน เมื่อหลายเดือนก่อนแกก็มานั่งคุยซักถาม ตอนเด็ก ๆ ผมเคยเล่นอะไร มีเครื่องเล่นอย่างไร.. ทำให้ผมย้อนยุคไปเมื่อเมื่อครั้งยังเป็นเด็กบ้านป่า พ่อแม่ก็ลำบาก ทำไร่ ทำสวน ห่างไกลความเจริญ สมัยเด็ก ๆ ผมก็เล่นขี่ควายไปอาบน้ำ ตีผึ้ง โดนผึ้งต่อยตาบวม แอบล้วงก้นแม่ไก่เพื่อดูว่าไข่มันออกมาได้ยังไง ดักบ่วง ต่อนกคุ้ม เอาน้ำกรอกรูหนู โหนเถาวัลย์แปลงกายเป็นทาร์ซาน ขุดแย้ ทำบ่วงคล้องกิ้งก่า เลี้ยงนกขุนทอง เดินตามผู้ใหญ่ไปยิงไก่ป่า เคยหารังไก่ป่าเจอด้วยนะ จะเห็นว่าผมไม่เคยมี เครื่องเล่นอย่างเด็กสมัยนี้ ทำบาปเสียส่วนใหญ่

เจ้าหนุ่มคนนี้ไปพบปะผู้เฒ่าผู้แก่ในชุมชนต่าง ๆ ประมาณฯ 10-12 คน

สัมภาษณ์แล้วก็เอาข้อมูลที่ได้มาเขียนเป็นรูปการ์ตูน

ว่าคนโน้นคนนี้ เคยเล่นเคยเล่าว่าทำอะไรบ้าง

แล้วแกก็เอาภาพรวมทั้งหมดมาออกแบบเป็นของเล่นตามสไตล์ใหม่แบบผสมผสาน

(สิ่งประดิษฐ์ที่นักศึกษาออกแบบ)

สิ่งประดิษฐ์ที่ได้ เป็นแมลงลักษณะต่าง ๆ หลายท่าทาง

ก็ดูเข้าท่าดี นำไปตั้งโชว์เป็นของที่ระลึกได้

ถ้าเด็กจะเล่นก็ ถอดชิ้นส่วนประกอบเข้าใหม่ได้

วิทยานิพนธ์เรื่องนี้จะเสนอในรูปเล่มของหนังสือการ์ตูน

หน้าปกวาดเป็นภาพรวมของผู้คนที่ไปสัมภาษณ์

มีภาพผมอยู่ในนั้นด้วย

ลองสังเกตดูนะครับ ว่าไผคือผู้เขียน อยู่ลำดับตรงไหนในภาพ

ท่านใดทายถูกจะมีรางวัลด้วยนะ จิบอกไห่

(ด้วงเจาะตอตาล สีสวยแปลกๆ)

ผมขนคอมฯ โกโรโกโสไปให้ร้านซ่อมในตัวอำเภอบำบัดทุกข์บำรุงสุขให้ แหมรวดเร็วทันใจจริง ๆ คอมฯ 3 เครื่อง ใช้เวลาชำแหละ 3-4 ชั่วโมงก็เรียบร้อย ซื้อเม้าท์มาอีกตัวหนึ่ง ทั้งหมดจ่ายไป 880 บาท ทำไมมันราคาย่อมเยาเหลือเกิน เอามาแล้วทดลองใช้ได้ดีเชียวแหละ เพียงแต่ยังมีบางโปรแกรมที่เขาเติมมาให้ยังใช้ไม่เป็น กับอีกเรื่องหนึ่ง ยังเสียบสายลำโพงต่าง ๆ ไม่ถูก เสียง DOLBY HOME THEATER ยังใช้ไม่ได้ ไม่ยังงั้นจะเปิดเพลงที่รอกอดส่งมาในเจ๊าะแจะให้นกยูงเต้น!..

ไหนก็ไหนก็ไปตัวอำเภอแล้ว จึงแวะร้านจำหน่ายเครื่องใช้ไฟฟ้า ติดต่อให้เขามาเปลี่ยนจานสัญญาณรับดาวเทียมจากจานแดง ๆ เล็ก ๆ  มาเป็นจานสีดำใหญ่ขึ้น รับช่องสัญญาณทีวีประเทศเพื่อนบ้านได้ด้วย ลองเข้าไปชมรายการทีวีลาว-เขมร-เวียตนาม ฯลฯ เจอหนังจีนพากษ์ภาษาเขมร อิอิ เลยละครับ ผมสังเกตว่าทีวีต่างจังหวัดจะคมชัดกว่าทีวีที่เคยดูในกรุงเทพ เปิดไปเจอช่องม๊อบด้วยนะ เจอพวกขี้โม้ข้ามชาติ คุยฉิ-หายเลยไอ้หมอนี่ ด้านทั้งความคิด-คำพูดและการกระทำ เลยเปลี่ยนช่องไปดูรายการตลก ช่วยลบภาพห่วย ๆ ออกจากความรู้สึกได้บ้าง

เมื่อโลกเทคโนโลยีเป็นเช่นนี้ ก็คิดต่อ ..บัดเดี๋ยวนี้รัฐฯลงทุนเรื่องการสื่อสารทันสมัยครบถ้วนทุกสาขา จะอยู่ที่ไหนในผืนแผ่นดินไทยก็สามารถเรียนรู้ได้อย่างสบาย ทำไมต้องไปกระจุกเป็นปลากระป๋องอยู่ในกทม. ถ้าใครตระหนักในเรื่องนี้ควรหาทางผ่องถ่ายย้ายตัวเอง แทนที่จะเดินหน้าบุกกรุง ก็ควรหาทางเลี่ยงกรุง หรือค่อย ๆ ถอยออกจากเมืองหลวงซะ อย่าไปอาลัยอาวรณ์กรุงเทพเมืองฟ้าอมรนักเลย..  รถติดเป็นตังเม ไปไหนเจอแต่ม๊อบบ้า ๆ บอ ๆ  อากาศก็เน่า อาหารการกินก็ซ่องสุมมลพิษไว้ฆ่าตัดตอน ป่วยตามกันโครม ๆ ทำให้ชีวิตไร้สาระเพิ่มขึ้นทุกที ไปไหนนั่งรถคลานยังกะหนอน ยังจะคิดว่าตนเองเก่งกาจนักหรือ คนเป็นหนอนมันก็ไอ้แค่นั้นแหละ หาทางออกมาเจอโลกที่ยังสดใสสดชื่นกันเสียบ้าง เดี๋ยวจะหาว่าหล่อไม่เตือน..

เล่าถึงลูกกรุงลูกทุ่งแล้วคิดถึงครูอึ่ง อุ้ยสร้อย น้าอึ่ง

ติดตามอ่านเรื่องที่อุ้ยเขียนตอนพานักศึกษาลงพื้นที่

ทำให้เห็นว่าอุ้ยเข้าสู่กระบวนการสอนสูงขึ้น ๆ

“เปิดห้องเรียนสู่โลกกว้าง ให้ทุกอย่างเป็นครู”

พระอาจารย์ น.พ.ประเวศ วะสี พูดเสมอว่า  “ระบบสุขภาพเชิงรับไม่พอ ต้องมีระบบสุขภาพเชิงรุกด้วย”

รุกอย่างไร? อันดับแรกต้องลุกจากเก้าอี้ นะสิครับ

เมืองไทยตั้งหน้าตั้งตารับเละ “ขยายโรงพยาบาล-เครื่องมือ-บุคลากร” (เท่าไหร่ถึงจะพอ)

ถ้าทำอย่างของพม่า ตามที่อุ้ยเคยเล่าจะเข้าท่ามาก “วัดครึ่งหนึ่ง กรรมการครึ่งหนึ่ง”

ของเราคิดแต่จะเหมาโหล แถมยัง  “เรื่องของข้าใครอย่าแตะ”

ควรคิดทำเรื่ืองสุขภาพองค์รวม “เอาเรื่องทุกข์-สุข-มาบริหารไว้ใกล้ชิดกัน”

เอาผู้คนในสังคมมาเป็นเจ้าภาพร่วม

แปลงเรื่อง “ความไม่มีโรค เป็นลาภอันประเสริฐ” มาเป็น “การป้องกันดูแลโรคได้เป็นลาภสุดประเสริฐ”

กระทรวงสาธารณสุขกำลังชวนคิดแผนเรื่อง “เขตพื้นที่สุขภาพ”

เรื่องนี้จะตรงประเด็นที่จะสอนให้นักศึกษาพยาบาลตระหนักถึง “บทบาทนอกโรงพยาบาล”

เป็นหน้าที่ที่ 2 คือ “การดูแลสังคม แทนการลอยเพ ปล่อยให้ป่วย แล้วรอรักษาตอนจวนจะเข้าโลง”

กระบวนการนี้คงเป็นไปอย่างที่อุ้ยพานักศึกษาลงไปเจาะใจชุมชน

คงได้เห็น “บ่อเกิดของเพทภัย ปัญหาที่โยงกันยุบยับ แถมยังเหนียวอย่างกับตังเม”

ถ้ามองมุมต้นทางชัด ๆ  เราจะตระหนักถึงมูลเหตุที่ไปออกฤทธิ์ปลายทาง

“เป็นพยาบาลอย่างไรถึงจะมีความสุข” ไม่ใช่พยาบาลก็ป่วยใจพอ ๆ กับคนไข้!

เดือนมีนาคม (ยังไม่กำหนดวัน คาดว่าจะเป็นช่วงปลายเดือน) คณาจารย์คณะพยาบาลจากมหาวิทยาลัยอุบลราชธานี (กำลังก่อตั้ง) ว่าที่คณบดีจะชวนอาจารย์รุ่นบุกเบิก 15 ชีวิต มาเยี่ยมมหาชีวาลัยอีสาน ขอมา2วัน1คืน ชุดนี้เป็นคุณพยาบาลล้วนๆ แต่ก็ไม่แน่หรอก บางทีอาจจะมีอาจารย์คณะอื่นมาแจมด้วย  ไม่ทราบว่าทางเชียงใหม่เคยชวนคณาจารย์ลงพื้นที่อย่างนี้บ้างไหม? วิชาจูนใจให้กันนี่สำคัญและสนุกนะครับ คุยนอกโต๊ะนอกงานได้ความสนิทสนมเป็นกันเอง เพราะหมู่นี้ชักจะมีการบริหารพระเดชมากกว่าพระคุณ ชอบชี้นิ้วออก แต่ไม่เคยชี้เข้าหาตัวเอง พอเขียนเรื่องนี้ผมนึกถึงอุ้ยปริ๊ด!เลย เกี่ยวกับโครงการที่อุ้ยจะมาหมกตัว คุ้ยหากึ๋นของมหาชีวาลัยอีสาน จะเห็นว่ามีเซียนมาประดาบไม่เว้นวาย..  วันนี้จะมีนักศึกษาจากมหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารี ที่พระอาจารย์แพนด้าเคยสอน มาขอคุยด้วยตอนบ่าย จะว่าไปแล้ว มหาชีวาลัยอีสาน “คือสนามยิงปืนความรู้ความคิดนะอุ้ย”

ถ้านายถามว่า อุ้ยจะไปทำอะไรที่นี่

ก็บอกว่า..“มาหาเรื่องไปโม้นะสิคะ”

เอาไว้อุ้ยมาจะชวนปลูกต้นไม้ให้ระเบิดไปเลย

เราจะได้อยู่กับ“วิชาที่ว่าด้วยความผาสุก และปกติสุข”

หมายเหตุ:

คุณหมออำพล จินดาวัฒนะ ส่งหนังสือที่ท่านเขียนตอนเป็นเลขารัฐมนตรีกระทรวงสาธารณสุขมาให้ อ่านแล้วสนุกมาก อยากให้อุ้ยอ่านต่อ จะส่งไปรษณีย์ไปให้รนะครับ อิอิ

แคว๊กๆ

« « Prev : แม่สายบัวเชิญทางนี้

Next : ความรู้ที่ชิมได้ » »