ลานดีดี

เติบใหญ่เป็นวัยรุ่น  แม่ไม่เน้นการเรียนเก่ง  แต่เน้นความรับผิดชอบในงานที่แม่มอบหมาย    แปลกไหม….   แม่ชื่นชมเมื่อทำงานบ้านและงานค้าขายเรียบร้อยดี   และต้องพักผ่อนเป็นเวลา ห้ามนอนดึก   การบ้านไม่เสร็จก็ให้เวลาอีกครึ่งชั่วโมงต้องเสร็จ    แรกๆ เครียดมาก  หลังๆ  ไม่เสร็จก็ไม่เสร็จ  เพราะถ้าสอบไม่ตก  แม่ก็พอใจแล้ว    หลังๆ มาเรียนสบายๆ  การบ้านเอย รายงานเอย   งานฝีมือเอย  ไม่ทำส่ง   คะแนนเก็บก็ไม่มี   สอบล้วนๆ   ถ้าเป็นสมัยนี้คงแย่ 

การเรียนไม่ต้องเครียด   กลางคืนว่าง  ทำอะไร  เสร็จโจรอย่างเรา   อิอิ    เช่าหนังสือนวนิยายมาอ่าน   แต่เริ่มต้นอ่าน คือ นวนิยายจีน     ซื้อสตรีสารมาอ่าน    นักเขียนในดวงใจแรกๆ มีหลายคน   หลังๆ เหลือที่จำได้สามคน  กฤษณา  อโศกสิน   ทมยันตี  โสภาค   สุวรรณ   …..กฤษณา  ให้แง่คิด  สะท้อนชีวิต…… ทมยันตีให้ความเข้มแข็ง ตลก…  โสภาคให้ด้านอารมณ์ความรู้สึก  จิตวิทยา…..  มีหนังสือเป็นเพื่อน  มาจนถึงทุกวันนี้จึงเป็นคนชอบอ่านหนังสือ  อ่านทุกเรื่องยกเว้นหนังสือเรียน

อ่านนวนิยาย  ไม่ได้ทำให้ชีวิตวัยรุ่นเพ้อฝันมากมายหรอกค่ะ  แค่ฝันว่าตัวเองเป็นนางเอกของเรื่องเท่านั้นเอง  อิ อิ   แต่ที่ได้ นั้นมากกว่าที่คิด  ได้ร้องไห้(ร้องเป็นเผาเต่าเลยค่ะ)  ทำให้ความทุกข์   ความลำบากในชีวิตได้ละลายกับน้ำตา    ได้เรียนรู้ชีวิตจากนักเขียนนวนิยายดีๆ ที่สอดแทรกเรื่องดีดี   และความรู้ต่างๆ ในเรื่องราว    นวนิยายน้ำเน่านั้นๆ     ได้ล้างผลาญเวลาของวัยรุ่น  ล้างผลาญฮอร์โมนของวัยรุ่นให้จมหายไปกับนวนิยาย    เมื่อจิตใจหมกมุ่นกับนวนิยายที่ต้องอ่านให้จบ  หลายเล่มมากมายก่ายกอง     เวลาที่จะทำให้เสียผู้เสียคนถูกบั่นทอนตามความหนาและความสนุกของเรื่องนั้นๆ  

แม่บอกว่าพี่สาวอยู่กับเมียของพ่อและพ่อไม่ได้แล้ว เพราะเป็นวัยรุ่นและกำลังมีปัญหา   แม่รับพี่สาวกลับมา  พี่สาวสวย   ผิวขาว  หน้ารูปไข่   สวยเหมือนดาราฮ่องกง  สมัยนี้คงต้องเหมือนดาราเกาหลีเนาะ    ความสวยของพี่สาว  น้องสาวและแม่  ได้บดบังความสวยของหนิงหมดเลยค่ะ    แหม !!!!  จนทุกวันนี้ใครๆ ยังพูดให้เราเจ็บใจเล่น    พี่สาวเป็นวัยรุ่นมีปัญหาจริงๆ    แม่รับกลับมาอยู่ด้วยกันไม่นานความไม่เข้าใจกันเกิดขึ้น และเพิ่มดีกรี มากขึ้น   แม่มีความทุกข์  พี่สาวมีความทุกข์  ทุกคนมีความทุกข์   ไม่นานนักพี่สาวก็ออกบ้านไป   แล้วกลับมาพร้อมลูกน้อยคนหนึ่งเป็นเด็กผู้หญิง  อยู่ได้ไม่นาน แม่กับพี่สาวก็ไม่เข้าใจกันอีก   พี่สาวก็จากไป  เข้าออก  เข้าออกเช่นนี้หลายปีจนเขาจากไปอย่างไม่มีวันกลับ…………..   แม่เข้มงวดกับพวกเรามากขึ้นและมากขึ้น

วัยรุ่น  เป็นวัยที่ความรัก ความเกลียด ความทุกข์  ความคับแค้น  ประทุรุนแรงเสมอ    อารมณ์ความรู้สึกโกรธและเกลียดพ่อมากขึ้นตามความเป็นวัยรุ่น  ยิ่งมีความทุกข์มีความลำบากอารมณ์เหล่านี้ยิ่งมากขึ้น     ยิ่งภายหลังมารู้ว่าเหตุผลที่พ่อเป็นเช่นนี้เป็นเพราะพ่ออยากได้ลูกชายและแม่ไม่มีให้   ความรู้สึกที่มีต่อพ่อ   ทำให้การนึกถึงทุกครั้งมีแต่ความมืดดำในหัวใจ   กัดกร่อนความรู้สึกตลอดเวลา

น้องเรียนจบประถมหก   แม่ให้น้องออกจากโรงเรียน  มีเหตุผล คือ 1. แม่ไม่มีเงินส่ง   2.กลัวว่าจะเสียน้องไป  เหมือนพี่สาว    3.หนิงเรียนได้ถึงมัธยมศึกษาตอนปลายแล้ว  ดันให้เขาจบมหาวิทยาลัยเสียคนหนึ่ง ไม่งั้นจะไม่จบสักคน   น้องเสียใจ   ร้องไห้  แต่ก็ทำตามที่แม่ลิขิต   ด้วยการขายของช่วยแม่และส่งเงินให้หนิงเรียนหนังสือ   

หลายๆ  ปีให้หลังมาน้องพูดไม่รู้เรื่อง  ไม่เข้าใจโลก  ไม่เข้าใจอะไรเลย  สื่อกันไม่ได้  พูดกันคนละภาษา   ความร้าวลึกกับแม่เริ่มเกิดกับน้อง   ไม่ค่อยเข้าใจนักว่าทำไมจึงเป็นเช่นนั้น

…………………น้องว่าแม่เสมอว่าแม่รักแจ๋   ถึงให้แจ๋เรียนหนังสือ   ไม่ว่าแม่จะอธิบายอย่างไร  น้องไม่ฟังและไม่เข้าใจ   การกินใจเกิดขึ้นกับเราแม่ลูกทั้งสามคน……..……

เรียนหนังสือก็ไม่เก่งหรอกค่ะ แต่อยากเรียน มอชอ  มหาวิทยาลัยเชียงใหม่   แม่ไม่ให้ไปเรียน  บอกว่าแม่ไม่มีเงินมากพอ   ตกลงเลยไม่รู้รสชาติของการสอบ Entrance  ไม่ติด    แม่ให้ไปเรียนที่วิทยาลัยครู   ไม่งั้นไม่ส่งเรียน   แม่พาไปสอบ   สอบไม่ติด  แม่ให้เรียนรามคำแหง  ด้วยการอ่านหนังสือที่บ้าน  บ้างไปเรียนบ้าง  อืม เหมือนรู้เลยนะว่าไม่ต้องทำการบ้าน  ไม่ต้องทำรายงาน  สอบอย่างเดียว   อย่างนี้ถนัดเลยค่ะ   งานถนัดดั้งแต่ประถมถึงมัธยม

เดิมจะเลือกเรียนนิติศาสตร์   ไม่รู้ว่าแม่ไปฟังใครมาว่าผู้หญิงเรียนนิติศาสตร์รามฯ   ไม่จบเยอะมาก  ไม่ให้เรียน   ถ้าจะเรียนให้เรียนมนุษยศาสตร์  จึงต้องเลือกเรียนเอก บรรณาลักษณ์  คณะมนุษยศาสตร์   เรียนไปเรียนมา อยู่สองปี    หัวใจยังไม่เลิกร่ำร้อง   ตัดสินใจเปลี่ยนคณะตอนปีสาม  โดยไม่ได้ปรึกษาแม่      โอนหน่วยกิตมาได้แค่  25 หน่วยจาก   147  ที่ต้องเรียน  โอ้โห  ตานี้กว่าจะจบก็ปีทีเจ็ด…….ค่ะ

ตอนที่แม่ให้เรียนมหาวิทยาลัยต่อนั้น   แม่เรียกไปคุย ว่า  เรียนให้จบนะลูกจะได้กลับมาช่วยแม่ น้องและหลาน(ลูกพี่สาว) ได้   ตอนนั้นฟังแล้วแม้รู้สึกกินใจแต่ก็ยังไม่ลึกซึ้ง   เรียกว่าขบไม่แตก

แม่อาชีพเพิ่มอีกเพื่อเพิ่มรายได้ให้ครอบครัวอีกทางหนึ่งด้วยการชี้นำของอำม้า     ด้วยการไปขายของชำที่ตลาดสดตอนเช้า   ที่ตัดสินใจเช่นนี้เพราะต้องการให้พี่สาวซึ่งไม่ได้เรียนหนังสือมีอาชีพ  พี่สาวไม่มีส่วนร่วมคิดหรอกค่ะ   ด้วยเหตุผลสองประการ  แม่ลืมมองอีกด้านหนึ่งของแม่    นั่นคือ อาชีพช่างเย็บผ้าของแม่ซึ่งค่อนข้างมีลูกค้าที่เป็นระดับบนของอำเภอ   การขายของชำในตลาดซึ่งจะต้องเข็นรถเข็นบรรทุกของตอนเช้าไปตลาดทุกๆ วัน  ทำให้ภาพลักษณ์ของแม่เสียหาย  ลูกค้าขาประจำแม่หันไปตัดเสื้อที่ร้านอื่นๆ   รายได้ของแม่ลดลง   ยิ่งทำให้การขายของในตลาดเป็นความจำเป็นมากขึ้น    แต่กำไรที่ได้แต่ละวันน้อยมาก    แม่ไม่มีเวลาหยุดคิดหรือทบทวนชีวิตต้องเดินหน้า

คนที่ลำบากตามแม่  คือน้องสาว   ส่วนพี่สาวนั้นไม่ทำเลย   วันเสาร์ –อาทิตย์   จึงเป็นหน้าที่ของสองคนพี่น้อง   ตอนเช้าต้องตื่นประมาณ ตี สีครึ่ง  ขึ้นของ  แต่งตัวและออกบ้านไปตลาด  จัดวางของให้เสร็จก่อนตีห้าครึ่ง  แปดโมงเช้ากว่าก็เก็บของใส่รถเข็นเข็นกลับบ้าน เป็นเช่นนี้ทุกวัน  รถเข็นหนักเกินกำลังของเด็กวัยรุ่น  ต้องช่วยกันสองคนจึงจะเดินหน้า     แม้จะหนักเราไม่บ่น   ไม่กล้าบ่นด้วย   แต่รู้สึกถึงความลำบากในชีวิต  

เล่าไปเล่ามาชักคล้ายๆ กับชีวิตต้องสู้ในโทรทัศน์หลายๆ  ช่อง  แต่เขาเหล่านั้นลำบากกว่าเยอะ…………….ชีวิตที่ลำบากจงมีความฝันแต่อย่าได้เงยหน้ามองคนที่สบายกว่าเรา   จงก้มหน้ามองคนที่ลำบากกว่าเรา  แล้วเราจะมีแรงเดินไปข้างหน้า  

ภาพที่เห็นตลอดเวลาทุกๆ วัน  คือภาพที่แม่นั่งเย็บผ้า   การนอนของแม่คือ ไม่สบายหรือเป็นลม  วันไหนแม่นอน  เราเกิดความทุกข์ในใจมากมาย   นั่นคือสัญญาณว่าแม่ป่วย  มาจนทุกวันนี้แม่เล่าให้พวกเราฟังอย่างภาคภูมิใจ  ว่าอำม้า  เรียกแม่ว่า  มีดน้อยเคลื่อนดอย(ภูเขา)

วันหนึ่งตอนนั้นอยู่มัธยมศึกษาตอนปลาย  มีคนมาชอบแม่   เขาเป็นเจ้าของร้านขายเครื่องจักรกลใหญ่โตในตัวจังหวัด   เขาส่งคนมาทาบทามสู่ขอแม่  แม่มาเล่าให้พวกเราฟัง  ถามว่าหากแม่ตัดสินใจจะแต่งงานลูกๆ จะว่าอย่างไร………   คำถามต่างๆ พรั่งพรู  แต่เป็นคำถามเพื่อนำไปวิเคราะห์  ไม่มีลูกคนใดถามแม่อย่างขัดเคืองด้วยความที่เห็นแม่ลำบากมานานอยากให้แม่สบาย   เราบอกแม่ขอเวลาคิดและปรึกษากัน  และแล้ว…….. สามคนพี่น้องก็สุมหัวกัน  บางครั้งก็สุมหัวกับอำม้าด้วย  ทุกคนสรุป ว่าอนุญาตให้แม่แต่งงานได้    เราใช้เวลาในการตัดสินใจไม่กี่วัน    แต่พอบอกแม่  แม่ก็ขอเวลาคิดอีกหลายวัน …….

จนกระทั่งแม่เรียกทุกคนคุย ถามว่าทำไมให้แม่แต่งงาน  จะอยู่กันอย่างไร  จะอยู่กับใคร อยู่ที่ไหน  เราตอบแม่ว่า อยากให้แม่สบาย  และพวกเราจะอยู่กันสามคนกับอำม้าที่บ้านนี่แหละ  แม่ส่งเงินมาเลี้ยงดูพวกเราก็แล้วกัน  เท่านั้นยังไม่พอมีสัญญาอีกว่าถ้ามีน้องจะรักน้องเหมือนพี่น้องท้องเดียวกัน………….   แม่กอดพวกเราไว้แล้วบอกว่าตัดสินใจไม่แต่งงาน.. แม่เป็นห่วงลูกแม่  ลูกแม่กำลังจะโตเป็นวัยรุ่น   เป็นสาวใครจะคอยดูแลเป็นที่ปรึกษา  ยามที่มีปัญหา   ถ้าแม่พาไปอยู่ด้วยแม่กลัวว่าเขาจะมารังแกลูกแม่  จะมาทำมิดีมิร้ายกับลูกแม่  และที่สำคัญคือแม่ทิ้งลูกไปมีความสุขคนเดียวไม่ได้

วันนั้นเป็นทุกๆ วันของชีวิตแม่  ที่แม่เลือกที่จะเป็นร่มโพธิ์ร่มไทรให้ลูก  มาจวบจนวันนี้แม่อายุ  72 ปีแล้ว  ร่มโพธิ์ร่มไทรที่มั่นคง  หนักแน่น  โอบอุ้มลูกๆ ของแม่  ด้วยสายตาที่กว้างไกลและยาวไกลที่มองไปยังอนาคต  และตัดสินใจด้วยเหตุด้วยผล  บนพื้นฐานของความรัก ความกรุณา และความเมตตาที่มีต่อลูก………… เฉกเช่นแม่ของใครๆ อีกหลายล้านคน………  จึงพูดได้อย่างเต็มปากว่าเติบโตมาด้วยมือผู้หญิง

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา  ตั้งปณิธานในใจตัวเอง ว่าจะไม่นำความทุกข์มาให้ผู้หญิงคนนี้   จะดูแลเธอจนกว่าลมหายใจสุดท้าย

ชีวิตดำเนินไป    จิตใจเลื่อนเคลื่อนคล้อยตามไป    เวลาที่ผ่านไป  สร้างความเข้มแข็ง   แข็งแกร่ง   ทำให้เกิดการเรียนรู้ทักษะชีวิตในทุกๆ  วัน  ความทุกข์  ความสุข  การเติบโต  ก่อเกิดการเรียนรู้  จนตกผลึกหลายๆ อย่างในใจ

ถอดบทเรียนชีวิต

1.ความรัก ความอบอุ่นที่ได้นรับจากครอบครัวทำให้วัยรุ่นลดความวุ่ยวายลงได้มาก

2.จงอย่าท้อในความลำบากของชีวิต  ดำเนินชีวิตอย่างมีนานะ  และไม่เลือกเดินบนหนทางที่จะนำพาไปสู่ความตีบตัน

3.การอ่านสร้างคนที่ดีได้เสมอ

4.ต้นแบบของชีวิตมีความซื่อสัตย์   ผู้ที่เดินตามก็จะรับเอาความซื่อสัตย์นั้นๆ มาเป็นตัวตน

5. คนแกร่งอย่างไรก็ยังมีความอ่อนแอซ่อนเร้นอยู่เสมอ

« « Prev : ชีวิตแสนธรรมดา ภาคเด็กน้อยค่อยก้มประนมกร2

Next : ชีวิตธรรมดา ตอนวัยรุ่นวุ่นวาย วุ่นวาย2 » »