ลานว่าง

ช่วงหลายวันนี้มือขึ้นจริงๆ เขียนหลายบันทึกมากเลย ทั้งที่โกทูโนว์และที่นี่ ^ ^

เรื่องของเรื่องก็คือ วันนี้วันหยุด ได้อยู่บ้านเฉยๆ คนเดียวทั้งวัน ก็เลยได้เห็นอารมณ์ของตัวเอง และได้ reflect อะไรๆ ในชีวิตหลายๆ อย่าง ก็เลยทำให้เห็นเรื่องพื้นๆ แต่วันนี้เห็นชัดๆ เลย ก็คือเรื่อง “มาแล้วก็ไป”

นั่งทบทวนเหตุการณ์  3-4  ปีที่ผ่านมา ก็เลยเห็นอะไรๆ ที่มาแล้วก็ไปเยอะมาก นี่อุตส่าห์คิดแค่ 3-4 ปีย้อนหลังเองนะเนี่ย ฮ่าๆๆ   ถ้าให้ทบทวนนานกว่านั้น สงสัยว่าคงจะไม่ได้ เพราะมัน”ไป”หมดแล้ว ความจำน่ะ อิอิ

ตอนแรกยังไม่ได้ทุนไปเมืองนอก แค่คิดว่าอยากจะลองดู  เสร็จแล้วก็ทำได้ รอเป็นปี กว่าจะได้ไป สุดท้ายไปมาแล้ว … แล้วไงล่ะ

ตอนเป็นรองหัวหน้าหน่วยงาน ก็ฮึกเหิืมอยากจะช่วยหน่วยงาน ปรับปรุงพัฒนาให้ดีขึ้น หัวหน้าเดิมก็ไว้วางใจให้ทำต่อ ก็ลงแข่ง แล้วก็แพ้  (อิ อิ) พอแพ้ก็รู้สึกว่าที่ทำงานโชคร้าย(หรือดีก็ไม่รู้สิ)ที่ไม่ได้เราไปช่วยงาน(หรือไปรับใช้นั่นแหละ)  รู้สึกว่าอะไรๆ ในที่ทำงานคงจะแย่ลงเรื่อยๆ (ราวกับว่าไม่มีเราแล้วหน่วยงานมันจะเดินไปไม่ได้อย่างงั้นแหละ)  แต่ก็ไม่..  หน่วยงานก็เดินไปตามสภาพของหน่วยงาน  มีเรื่องร้ายบ้าง ดีบ้าง ไปตามเรื่องตามสภาพ  ตามเหตุตามปัจจัย…  แต่อารมณ์และความคิดของเราเองต่างหาก ที่คิดเป็นตุเป็นตะไปเอง

หลังจากนั้นพอไม่ได้เป็นหัวหน้าหน่วยงาน แต่ก็ได้มาเป็นกรรมการบอร์ดแทน มันแปลกดีไหม.. สรุปแล้วไม่ต้องไปบริหารงานให้เมื่อย …  ชะตากรรมมันจะเป็นอย่างนี้ของมันเอง

ตอนนี้ก็จะหมดวาระบอร์ดที่ว่าในเดือนนี้แล้ว ก็รอดูว่าเขาจะเลือกให้เราเป็นอีกไหม  ได้ก็ดี ไม่ได้ก็ดี  เพราะรู้แล้วว่า “มาแล้วก็ไป”  เหมือนกับเด็กๆ ที่เราสอน เหมือนกับอารมณ์ความรู้สึกนึกคิด เหมือนกับเงิน เหมือนกับนายกประเทศไทย เหมือนกับเพื่อน เหมือนกับแฟน (ฮ่าๆๆ) และชีวิตของเรา   ทุกอย่าง “มาแล้วก็ไป” ทั้งนั้น  ^ ^

« « Prev : ไม่มีสิ้นสุด!

Next : ไม่น่าแปลกใจ » »