ลานว่าง

เนื่องจากการซ่อมแซมสะพานของ กทม. ทั่วกรุงเทพในปีที่แล้วและีปีนี้ทั้งปี ทำให้ตัวเองได้ตัดสินใจเปลี่ยนมาใช้รถสาธารณะเพื่อหลีกเลี่ยงการจราจรในส่วนที่รถติดมากๆ พอใช้แล้วก็รู้สึกดี แม้ว่าจะต้องหลายต่อไปหน่อย ต้องเดินมากขึ้น แต่ก็รู้สึกว่าใช้ได้ และใช้เวลาไม่นานมากนัก  ข้อเสียคงจะมีตรงที่ว่าบางครั้งรถเมล์นั้นขาดช่วงและมาช้า หรือรถเมล์เล็กที่บังเอิญต้องขึ้นบ้างนั้นเป็นรถที่คุณภาพต่ำและ safety ต่ำมาก  แต่ก็เจอทั้งคนขับและกระเป๋าที่น่ารัก เข้าป้ายดี บอกข้อมูลสถานที่กับผู้โดยสาร กับพวกที่ไม่สนใจอะไรเลย มุ่งไปข้างหน้าเพียงอย่างเดียว

การเดินทางตอนเช้าๆ โดยใช้รถสาธารณะ ทำให้ได้เห็นชีวิตของผู้คนที่หลากหลายมากขึ้น ส่วนใหญ่จะเป็นชีวิตที่ดูแล้วน่าเห็นใจ ทุกคนก็ดิ้นรน ทำมาหากิน เลี้ยงปากท้อง ด้วยวิธีการต่างๆ  มีคุณยายบนสะพานลอย ซึ่งบางครั้งเห็นกวาดขยะอยู่แถวๆ สะพานลอยนั่นแหละ ให้เงินแล้วรู้สึกว่าไม่ใช่ให้ทาน แต่เป็นค่าจ้างให้คุณยายช่วยเก็บขยะแถวป้ายรถ+สะพานลอย  มีเด็กนักเรียนไปโรงเรียน มีพ่อแม่พาเด็กเล็กไปโรงเรียนอนุบาล   มีคนเข็นผักอยู่ตามตลาด  คนขายปาท่องโก๋  เป็นภาพที่แม้จะแสนธรรมดา แต่ก็เป็นภาพที่หาไม่ได้เลยในบางประเทศ เช่นที่เฮติ

บ้านเรา แม้กระทั่งที่กรุงเทพนี้ มีอะไรๆ ที่ดีซ่อนอยู่มากมาย เพียงแ่ต่ว่าเราจะเลือกดูมุมมองเหล่านั้นอย่างไร เราจะเลือกเห็นอะไรบ้าง ก็เท่านั้น  นี่ถ้าได้ไปอยู่ต่างจังหวัด ได้เดินไปทำงาน หรือขี่จักรยานไปทำงาน คงจะมีความเพลิดเพลินกว่านี้อีกมาก  ประเทศไทยเป็นประเทศที่สมบูรณ์ คนไทยก็ต้องช่วยกันรักษา ช่วยกันดูแล อะไรที่ช่วยกันอนุรักษ์ให้อยู่อย่างยั่งยืนได้ก็ต้องช่วยกันต่อไป  น่าเสียดายสำหรับคนไทยบางกลุ่ม ที่ไม่เคยมองเห็นสิ่งเหล่านี้เลย บางคนเกิดมามีแต่ใช้ทรัพยากรอย่างเดียว ไม่เคยสร้าง ไม่มีมูลค่าเพิ่มให้กับสังคม ไม่มีการรักษา มีแต่การเอาเข้าเป็นของตัวเอง  ราวกับว่าตายไปแล้วจะเอาไปได้ด้วย   ก็ได้แต่เตือนตัวเอง ทำหน้าที่ของตัวเองให้ดี ไม่กลายเป็นคนกลุ่มนี้ตามกระแสสังคม

« « Prev : ว่าตามกัน