ลานว่าง

เพิ่งเขียนเรื่อง “ไม่เอาเรื่อง” ไป ทำให้นึกถึงอีกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้

ตัวเองมีเจ้ากรรมนายเวรอยู่คนหนึ่ง ที่คอยมาสะกิดให้กังวลใจได้เรื่อยๆ

คราวที่แล้วเจ้าคนนี้ เขียนไปรษณียบัตรมาหา พร้อมกับบอกว่าเห็นเราขับรถผ่านเขาไปบนทางด่วนเมื่อวันที่เท่านั้นเท่านี้ เวลานั้นเวลานี้ พร้อมกับระบุทะเบียนรถกับยี่ห้อรถเราเสร็จสรรพ!!

คนๆ นี้ มีพฤติกรรมแปลกๆ ชอบติดต่อมาทางเดียวโดยการเขียนจดหมาย ไม่เคยระบุที่อยู่ติดต่อกลับ เพราะเขาคงกลัวเราเอาไปแจ้งความ ทำแบบนี้มาเป็นเวลาประมาณ 10 ปีแล้ว

มานั่งวิเคราะห์ดู ก็เห็นเลยว่าเขาไม่เคยปล่อยวาง ยึดความฝัน ความคิดที่พิการบางอย่างไว้อย่างเหนียวแน่นเป็นเวลานาน ช่างน่าเอน็จอนาจจริงๆ

คนเรา ถ้าไม่รู้จักปล่อยวาง ก็จะทรมาณแบบนี้ ทั้งน่าสงสารและน่าสมเพชที่ไม่มีปัญญาหลุดออกจากการยึดติดแบบนี้

ประสบกับเรื่องแบบนี้ ก็เลยได้บทเรียนประสบการณ์มาสอนตัวเองด้วยว่าคนเราต้องปล่อยวางให้เป็น

เ้มื่อวานขับรถเข้าไปแถวๆ เพลินจิต ไม่ค่อยได้เข้าไปบ่อยนัก พอมีธุระต้องเข้าไปก็เลยเจอดี โดนชนท้ายเลย
ตอนที่โดนชนก็ตกใจเล็กน้อย แล้วก็คิดว่า เห็นทีจะไปตามนัดไม่ทันเสียแล้ว แล้วเบอร์ประกันของเราเบอร์อะไรหนอ.. แล้วก็ลงมาดูแผลที่ท้ายรถ

รถที่มาชนเป็นรถ pick up ผลลัพธ์ก็คือ bumper สีแตก แต่ไม่ยุบ แต่ดูแล้วคนที่มาชนคงไม่ใช่เจ้าของรถที่ขับมา เขาก็ลงมาดูกับเราพร้อมๆ กัน พร้อมกับชี้ไปที่แผลว่า ไม่เป็นอะไรเลย (แต่สีถลอกและแตก) เราก็ชี้ไปให้ดูว่า สีมันแตกและถลอกนะ พูดจบก็ถอนหายใจหนึ่งที เพราะดูแล้วเขาคงไม่อยากจะชดใช้อะไร แล้วก็เดินกลับไปที่รถ แต่รถติดสัญญาณไฟเยอะก็เลยออกรถไม่ได้ สักแป๊บคู่กรณีก็เดินมาที่ข้างรถ ก็เลยเปิดประตูไปบอกเขาว่า “ไปเถอะ ไป..” พร้อมกับโบกมือ ถือว่าไม่เอาความกัน เพราะถ้าเอาความก็คงจะไม่ได้ความ (อิอิ) แถมเสียเวลา และเสียอารณ์ด้วย

ทำธุระเสร็จ ขับรถกลับบ้าน มานั่งนึกดู..อืมมม สติดีใช้ได้อยู่ อารมณ์โกรธก็ไม่มี อารมณ์เสียก็ไม่ใช่ ใช้ได้ๆ ถือว่าใช้กรรม และเป็นบททดสอบสติ และอารมณ์เป็นอย่างดี เห็นเลยว่าปล่อยวางเป็นแล้ว (ฮ่าๆๆๆ)

เขียนบันทึกเป็น memo ไว้เฉยๆ ไม่มีอะไรมาก แค่อยากบันทึกไว้เท่านั้น ^ ^

ช่วงหลายวันนี้มือขึ้นจริงๆ เขียนหลายบันทึกมากเลย ทั้งที่โกทูโนว์และที่นี่ ^ ^

เรื่องของเรื่องก็คือ วันนี้วันหยุด ได้อยู่บ้านเฉยๆ คนเดียวทั้งวัน ก็เลยได้เห็นอารมณ์ของตัวเอง และได้ reflect อะไรๆ ในชีวิตหลายๆ อย่าง ก็เลยทำให้เห็นเรื่องพื้นๆ แต่วันนี้เห็นชัดๆ เลย ก็คือเรื่อง “มาแล้วก็ไป”

นั่งทบทวนเหตุการณ์  3-4  ปีที่ผ่านมา ก็เลยเห็นอะไรๆ ที่มาแล้วก็ไปเยอะมาก นี่อุตส่าห์คิดแค่ 3-4 ปีย้อนหลังเองนะเนี่ย ฮ่าๆๆ   ถ้าให้ทบทวนนานกว่านั้น สงสัยว่าคงจะไม่ได้ เพราะมัน”ไป”หมดแล้ว ความจำน่ะ อิอิ อ่านต่อ »

รู้สึกว่าเข้าใจคำว่า”ไม่มีสิ้นสุด”ขึ้นมาเฉยๆ

เรียกง่ายๆ ว่า “ปิ๊ง” ก็ได้

ปฏิกิริยาลูกโช่หรือ Chain reaction ก็น่าจะเป็นคำนิยามอีกอันที่ดีสำหรับคำว่าไม่มีสิ้นสุดเหมือนกัน อ่านต่อ »

วันนี้ไปเล่นกับหลานชายสองหน่อมา

ประสบการณ์การเล่นกับหลานก็สอนอะไรตัวเองหลายอย่างเหมือนกัน

หลังจากวิ่งเตะบอล โยนบอลยางใส่กัน วิ่งไล่และ(ทำเป็น)วิ่งหนีหลาน สร้างความสนุกสนานให้กับเจ้าตัวเล็กทั้งสองจนเหนื่อย ตัวเองก็ขอพัก…

พอมานั่งที่ชิงช้าพักเหนื่อย ปรากฎว่าสองหน่อวิ่งเข้ามาพร้อมลูกบอลทั้งสองคน อ่านต่อ »

เมื่อวานไปช่วยงานศพคุณน้า กำลังนั่งอยู่กับน้องสาวตอนราวๆ สักเกือบ ๖ โมงเย็น มีอาเจ็กคนหนึ่ง อายุราวๆ ๖๐ ปี อาเจ็กแต่งตัวแบบชาวจีน เสื้อคอกลมผ่าหน้าเก่าๆ กางเกงดำขาสามส่วน กับรองเท้ายางเก่าๆ คู่หนึ่ง เดินหิ้วหม้ออลูมิเนียมคล้องแขนมาสองใบ ข้างละหนึ่งใบ ใบหนึ่งใส่กุ้ยช่ายสำหรับขาย อีกใบหนึ่งมีซีอิ้ว เครื่องปรุง ถุงต่างๆ อยู่

อาเจ็กเข้ามาพยายามขายกุ้ยช่ายซึ่งเหลืออยู่หนึ่งในสามของหม้อได้ “หอเจี๊ยะ หอเจี๊ยะนา” อาเจ็กบอกหลายครั้ง และพูดภาษาจีนแต้จิ๋วอีกหลายประโยค พยายามเชิญชวนในเราซื้อ ด้วยสัญชาติญาณที่ปรกติไม่ค่อยซื้อของที่มาเร่ขาย และไม่ทานอาหารเย็น ไม่รู้จะซื้อไปทำไม ก็เลยตอบปฏิเสธด้วยการส่ายหน้าและบอกว่าไม่เอาค่ะไปหลายครั้ง แต่ในใจเริ่มรู้สึกว่าอยากจะซื้อเพื่อช่วยเหลือเขา อ่านต่อ »