ลานบ้านชลบถพิบูลย์

ผมลงมือสอนที่ HUG SCHOOL เข้าเดือนที่สองแล้วหากนับเป็นรายครั้งต่อเด็กที่สอนในแต่ละกลุ่มก็ราว 7-8 ครั้ง ซึ่งในจำนวน 7-8 ครั้งนี้กิจกรรมแห่่งความสุขในโลกจินตนาการก็ขับเคลื่อนค่อยเป็นค่อยไป แต่มีผู้ปกครองหลายคนมักหลงทางในเรื่องการเรียนศิลปะ

ผู้ปกครองเมื่อมารับลูกก็มีโอกาสได้เจอกับคุณครู  ผมเองเปิดโอกาสให้ตัวเองได้เจอพ่อแม่เด็กเสมอ ๆ แต่คำถามที่มักเจอบ่อยคือ ลูกวาดรูปเป็นหรือยัง? วาดเป็นเรื่องเป็นราวหรือยัง?  คำถามประเภทนี้ทำเอาคนสอนอึดอัดอยู่เช่นกัน เพราะความจริงกับความคาดหวังของผู้ปกครองช่างต่างกันมาก

สำหรับศิลปะเด็ก มันเป็นเครื่องมือของความสุขและขับเคลื่อนโลกแห่งจินตนาการของเด็ก ๆ ดังนั้นแม้เด็กบางคนจะไม่สามารถผลักเอาจินตนาการและความรู้สึกต่อสิ่งต่าง ๆ ออกมาเป็นรูปร่างรูปทรงแต่ก็นับว่าสมองของเขาได้ทำงาน ได้เคลื่อนไหวอยู่แล้ว ซึ่งมันต่างจากการรับเอางาศิลปะสำเร็จรูปจากทีวีที่ทุกอย่างดูเบ็ดเสร็จไปหมดเด็กมีหน้าที่เพียงรับเอาเท่านั้น  ส่วนโลกแห่งจินตนาการมันวนๆเวียนๆอยู่ในสมองของเขา

ดังนั้นเวลาสามเดือนต่อคอร์สนี้ แน่นอนสำหรับผมมันไม่ได้ทำให้เด็กวาดรูปสวยขึ้น หรือวาดรูปเป็นเรื่องเป็นราวขึ้นมากเท่าไหร่หรอก เพราะคนที่เรียนศิลปะสี่ห้าปี บางทียังตื้อเมื่อต้องสร้า้งสรรค์ผลงานศิลปะใหม่ ๆ หลายคนต้องหาข้อมูล ค้นหาแรงบันดาลใจและลงมือทำอยู่เช่นนั้นหลายต่อหลายรอบ วาดแล้ววาดอีก ทำแล้วทำอีก  แต่ผมมั่นใจว่ากระบวนการทางศิลปะในห้องเรียนของ HUG SCHOOL ในสามเดือนนี้จะทำเด็ก ๆ รักศิลปะ

เรื่องนี้เมื่อได้เจอผู้ปกครองจึงต้องปรับความคาดหวังให้อยู่ในรูปในรอยอยู่บ้าง เพราะไม่เช่นนั้น ครูอาจจะโดนเชิญให้ออกในฐานะไม่สามารถขับเคลื่อนความคาดหวังของผู้ปกครองได้  แนวทางประการหนึ่งที่ผมคิดว่าโรงเรียนต้องช่วยทำคือ การสร้างความเข้าในในแนวทางของโรงเรียนให้ชัดเจนและมีความคาดหวังในแนวทางและแนวคิดของโรงเรียน

ไม่เช่นนั้นมันจะวน ๆ เวียน ๆ และลงทางในแนวทางศิลปะที่ผู้ใหญ่กำหนด