ลานบ้านชลบถพิบูลย์

ฤดูหนาวแห้ง ๆ ของทุกปี ลมหนาวมักจะทำร้ายคนเราด้วยการหอบเอาความหนาวเหน็บมาฝากเราประจำ ตอซังข้าวที่เขียวเมื่อปลายคนมาถึงตอนนี้มันเหี่ยวและขาวซีดไปทันตา ข้าวในนาที่เหลืองทองมาถึงตอนนี้มันไม่เหลืออะไรอีกแล้ว ตอนนี้เหลือเพียงความหนาวที่อาบตรงผิวกำพร้าของเรา

หนาว ๆ แบบนี้คงต้องพึ่งเสื้อหนาวให้อุ่นตัวอุ่นใจสักสองตัวเป็นอย่างน้อย แต่เสื้อที่อุ่นในความรู้สึกของผมนั้นไม่ใช่เสื้อราคาแพงหรือแบรนด์เนมอะไร แต่เป็นเสื้อผ้าที่ทอด้วยมือ โดยเฉพาะผ้าฝ้ายเข็นมือเพราะเมื่อใส่ในหน้าหนาวมันจะอุ่นขึ้นมาทันใด เมื่อย้ายไปใส่หน้าร้อนมันก็จะเย็นสบาย ราวกับเป็นเสื้อวิเศษ

เช่นเดียวกับผ้าห่มฝ้ายที่ผมหอบมาจากเมืองเลย เป็นผ้าห่มที่ใส้ในเป็นใส้ที่ทำมาจากฝ้ายแท้ ๆ ที่ชาวเมืองเลยปลูกกันเอง และนำมาสู่กระบวนการทำเป็นใส้ในของผ้าห่ม ส่วนตัวผ้าห่มที่ห่อใส้ในผ้าฝ้ายนุ่ม ๆ ก็น่าจะเข้ากันได้ดี ยิ่งเมื่อมาห่อหุ้มให้เราเป็นตัวดักแด้ก็ดูเหมือนเราจะเป็นดักแด้ที่อุ่นจนไม่อยากลุกจากที่นอน

ข้อนี้เป็นสิ่งพิสูจน์ความขยันของคนอีสานได้เป็นอย่างดี ใครขี้เกียจปลูกฝ้าย ขี้เกียจทอผ้าก็รับความหนาวเหน็บไปเต็ม ๆ ส่วนพี่น้องอีสานที่ขยันปลูกฝ้ายและเรียนรู้การทอผ้าก็จะมีเสื้อมีผ้าห่มที่อุ่น ๆ เอาไว้คลายหนาว

ทุกวันนี้แม้ไม่ต้องปลูกฝ้ายเอง หรือทอผ้าไว้ใช้เอง แต่ใครขยันก็คงไม่เดือดร้อนในยามที่เหน็บหนาวเท่าไหร่นัก เพราะฤดูกาลเวียนไปแต่ความขยันจะนำพาเราไปสู่ความอบอุ่น อิอิ สรุปได้ไงเนี่ย?