เนื่องในโอกาสวันครูที่กำลังจะมาถึง วันที่ ๑๖ มกราคม พ.ศ. ๒๕๕๕ นี้ ขอกราบคารวะคุณครูทั้งหลายที่กรุณาอบรมสั่งสอน ให้สามารถดำเนินชีวิตต่อมาได้จนถึงปัจจุบัน ขอนำภาพคณะครูที่ร่วมอบรมสั่งสอนในชั้น ม.๗-ม.๘ โรงเรียนราชสีมาวิทยาลัย ในปี พ.ศ. ๒๕๐๕ มากราบคารวะไว้ในที่นี้อีกครั้งครับ
ในงานการกุศลของจังหวัดนครราชสีมาครั้งหนึ่ง ในช่วงที่เรียนอยู่ที่โรงเรียนราชสีมาวิทยาลัย ทางโรงเรียนต้องจัดการแสดงละครไปร่วมงานกับทางจังหวัดด้วย และผู้นำหรือคนหลักในการจัดการละครครั้งนี้ก็คือเพื่อนร่วมชั้นเรียนในชั้นเดียวกัน ดังนั้นเพื่อนหลาย ๆ คนรวมทั้งตัวเองก็เลยได้ร่วมแสดงละครในครั้งนี้ด้วย เป็นการแสดงที่ยังมีรูปเก็บไว้จนถึงทุกวันนี้ครับ
หลังจากเรียนจบชั้นมัธยมที่ ๖ ซึ่งเป็นชั้นสูงสุดของโรงเรียนในอำเภอบ้านเกิดในสมัยนั้นแล้ว โดยสถานะภาพของลูกคนจีนที่มีอาชีพค้าขาย แนวทางของชีวิตก็คือ เริ่มทำงานหาเลี้ยงชีพโดยการช่วยเหลือเตี่ยและครอบในการทำมาค้าขาย แต่ด้วยเพราะว่าผลการเรียนระยะเวลาที่ผ่านมาตั้งแต่ชั้น ม. ๑ จนถึง ม. ๖ จะสอบได้ที่ ๑ หรือที่ ๒ ของชั้นเรียนตลอด จึงทำให้คุณครูโดยเฉพาะครูใหญ่ มาคุยกับเตี๋ยและแม่ ว่าควรจะให้ได้เรียนต่อชั้น ม.๗ - ม.๘ เพื่อที่จะเข้าเรียนมหาวิทยาลัยต่อไป โดยคุณครูเห็นว่าเรียนดีอย่างนี้น่าจะมีโอกาสสอบเข้าเรียนคณะแพทยศาสตร์ หรือเข้าเรียนหมอได้ตามความต้องการของคุณแม่ อีกปัจจัยหนึ่งก็คือแรงสนับสนุนจากพี่วรากร ที่ขณะนั้นเรียนอยู่ที่ วิทยาลัยครูนครราชสีมา (ปัจจุบันคือ มหาวิทยาลัยราชภัฏนครราชสีมา) โดยได้รับทุนการศึกษา จึงทำให้ภาระค่าใช้จ่ายของครอบครัวน้อยลง ผมจึงมีโอกาสเข้ามาสอบแข่งขันเพื่อคัดเลือกเข้าศึกษาต่อที่ โรงเรียนราชสีมาวิทยาลัย ที่เป็นโรงเรียนประจำจังหวัดชาย โดยมีนักเรียนจากอำเภอต่าง ๆ เข้ามาสอบแข่งขันจำนวนมาก รวมทั้งนักเรียนส่วนหนึ่งจากโรงเรียนราชสีมาวิทยาลัยเองด้วย และก็โชคดีที่ผมสอบเข้าได้ จึงมีโอกาสได้เรียนต่อในชั้น ม.๗ - ม.๘ หรือที่สมัยนั้นเรียกอีกอย่างว่าชั้นเตรียมอุดม ซึ่งหมายถึงว่า เป็นการเรียนเพื่อเตรียมตัวศึกษาต่อในชั้นอุดมศึกษาหรือชั้นมหาวิทยาลัยนั่นเอง เมื่อเข้าไปเรียนในชั้น ม.๗ นักเรียนที่สอบคัดเลือกเข้ามาได้ทางโรงเรียนจะให้เรียนในห้อง ม.๗ ข ทั้งหมด ส่วนห้อง ม.๗ ก จะเป็นนักเรียนที่คัดมาจากนักเรียนชั้น ม.๖ ที่เรียนดีถึงเกณฑ์ของโรงเรียนราชสีมาเองโดยไม่ต้องสอบ อ่านต่อ »
ด้านหน้าบ้านไม้สามชั้นเป็นถนน ที่อีกฟากหนึ่งของถนนเป็นที่ตั้งของโรงเรียนเอกชนแห่งแรกของอำเภอปักธงชัย มีชื่อว่า โรงเรียนมัธยมปักธงชัย หรือ มป. เป็นโรงเรียนที่เปิดสอนในระดับชั้นมัธยม ตั้งแต่ชั้นมัธยมปีที่ ๑ ถึง ๖ (ม. ๑-๖) เนื่องจากในขณะนั้นโรงเรียนของรัฐบาลที่อำเภอมีเพียงชั้น ประถมศึกษาปีที่ ๑ ถึง ๔ (ป.๑-๔) เท่านั้น เพราะเป็นการศึกษาภาคบังคับของภาครัฐในตอนนั้น ชีวิตในวัยเด็กของผมจึงมีความเกี่ยวข้องอยู่กับทั้งเรื่องของที่ บ้าน วัด และโรงเรียน ครบทั้งสามส่วนที่เรียกย่อ ๆ กันว่า บวร นับว่าเป็นความโชคดีของผม นอกจะได้เรียนรู้ชีวิตที่บ้าน ชีวิตเด็กวัดแล้ว ยังได้เรียนรู้ชีวิตในโรงเรียนที่อยู่หน้าบ้านอีกด้วย ได้เข้าไปเล่นในบริเวณโรงเรียนนี้ตั้งแต่ยังเป็นเด็กเล็กอยู่ และต่อมาเมื่อเข้าเรียนชั้นมัธยมก็ได้มาเรียนที่โรงเรียนนี้จนจบชั้น ม.๖ แม้ว่าในช่วงนั้นมีโรงเรียนที่ตั้งใหม่เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งโรงที่รู้จักกันนามว่า โรงเรียนแผนใหม่ เพราะมีการจัดการเรียนการสอนตามแนวที่มีการปรับปรุงใหม่ โดยมีกิจกรรมเสริมหลักสูตรด้านอาชีพมากขึ้น อ่านต่อ »
หลังบ้านไม้สามชั้น จะเป็นที่ผืนใหญ่ของเจ้าของ ที่มีลักษณะเป็นไร่นาสวนผสม คือบริเวณต่อจากหลังบ้าน มีการปลูกพืชผักสวนครัว ถัดออกไปจะเป็นไม้ขนาดกลางเช่นกล้วยน้ำว้า มะละกอ มะกูด มะนาว มะพร้าว ส้มโอ ที่เป็นไม้ใหญ่ที่เด่นมากคือ มะขาม และเป็นมะขามหวานเสียด้วย ใกล้ ๆ ต้นมะขาม จะเป็นยุ้งสำหรับเก็บข้าวเปลือกที่มีพื้นยกสูง บริเวณใต้ยุ้งข้าวและใต้ต้นมะขามนี้เองที่เป็นที่เล่นประจำของเด็ก ๆ แถวนั้น เพราะนอกจากได้ร่มเงาแล้ว ยังได้ชิมมะขามหวานอีกด้วย
ต้นมะขามเหล่านี้ ที่เป็นมะขามหวานรสชาติดี เพราะเจ้าของเขาเอาของเหลวสีน้ำตาลเข้มที่เอามาจากโรงงานน้ำตาลที่เป็นโรงงานของเขาเหมือนกัน มาราดที่โคนต้น จึงทำให้มะขามที่ได้มีรสชาติหวานมากขึ้น สมัยยังเป็นเด็กก็ไม่รู้ว่ามันคืออะไร ปัจจุบันก็ทราบว่าของเหลวที่เขาเอามาราดที่โคนต้นมะขาม คือกากน้ำตาลนั่นเอง ปีหนึ่ง ๆ เจ้าของเก็บมะขามหวานขายได้มากพอสมควร แต่ในสมัยโน้นราคามะขามหวานในชนบทจะราคายังไม่แพงเหมือนในปัจจุบัน อ่านต่อ »
ติดกับบ้านไม้สามชั้นด้านหนึ่งจะเป็นวัด ดังนั้นเด็ก ๆ แถวนั้นก็เป็นเด็กข้างวัด คือใช้สนามในวัดและบริเวณต่าง ๆ ภายในวัดเป็นที่เล่นและทำกิจกรรมต่าง ๆ เป็นประจำ บริเวณด้านหน้าของวัดจะมีต้นโพธิ์ขนาดใหญ่อยู่ต้นหนึ่ง ที่ให้ร่มเงาแก่เด็ก ๆ และผู้คนที่มาวัด ด้านหลังต้นโพธิ์เป็นบริเวณที่มีเรือนไม้หลังเล็ก ๆ หลังหนึ่งตั้งอยู่
ในช่วงสงครามโลกครั้งที่ ๒ ประมาณต้นปี พ.ศ. ๒๔๘๕ เมื่อรัฐบาลไทยยอมเซ็นสัญญาเข้าร่วมรบกับญี่ปุ่น และประกาศสงครามอย่างเต็มตัวกับฝ่ายสัมพันธมิตรแล้ว ฝ่ายพันธมิตรคือทางสหรัฐอเมริกาและอังกฤษ จึงได้ส่งเครื่องบินขนาดใหญ่มาทิ้งระเบิดอาคารบ้านเรือนต่าง ๆ ทั่วทั้งกรุงเทพฯและต่างจังหวัด โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเวลากลางคืน ทำให้แหล่งอุตสาหกรรมที่สำคัญๆถูกทำลาย วัดวาอารามก็ถูกระเบิดจนย่อยยับ เส้นทางคมนาคมถูกตัดขาด จนรัฐบาลต้องประกาศให้ประชาชนเตรียมพร้อมสำหรับการทิ้งระเบิดในครั้งต่อ ๆไป เมื่อเครื่องบินกำลังจะมาถึง ทางการจะเปิดเสียงสัญญาณหวอหรือไซเร็นเสียงดัง เพื่อเตือนให้ประชาชนได้ระวังตัว เช่น ไปหลบอยู่ในหลุมพรางที่ขุดขึ้นเอง หรือทำการพรางไฟ เป็นต้น แต่ประชาชนในกรุงเทพฯบางส่วนก็ได้อพยพย้ายไปอยู่ตามชานเมืองหรือต่างจังหวัด ประชาชนในเขตเมืองบางส่วนก็อพยพไปอยู่ในเขตชนบท ที่คิดว่าปลอดภัยจากการถูกทิ้งระเบิด ซึ่งการอพยพนั้นมักจะเดินทางกันไปเป็นขบวนกลุ่มใหญ่เหมือนขบวนคาราวาน
ในโอกาสขึ้นปีใหม่ พ.ศ. ๒๕๕๕ นี้ขออาราธนาสิ่งศักดิ์ทั้งหลายในโลก รวมทั้งดวงวิญญาณของท่านท้าวสุรนารีหรือย่าโมของชาวโคราช จงดลบันดาลให้ทุกท่าน จงมีความสุขในปีมังกรทองนี้ทุกท่านเทอญ อ่านต่อ »
ใกล้จะถึงวันสิ้นปีเก่าต้อนรับปีใหม่อีกแล้ว คนจำนวนมากก็เริ่มส่งการ์ดอวยพร เตรียมซื้อของขวัญ เตรียมโปรแกรมการเดินทางเพื่อไปท่องเที่ยวหรือกลับไปเยี่ยมพ่อแม่ ญาติผู้ใหญ่และผู้ที่เคารพนับถือ เมื่อก่อนผมก็ปฏิบัติเช่นเดียวกัน โดยจะส่งการ์ดอวยพรปีใหม่ให้อาจารย์และเพื่อนสนิท และส่งการ์ดอวยพรวันคริสต์มาสไปให้อาจารย์และเพื่อนที่อยู่ต่างประเทศด้วย สำหรับในบางปีก็จะส่งของขวัญไปให้ด้วย การ์ดปีใหม่ที่ผมได้รับจากต่างประเทศเป็นประจำทุก ๆ ปี ตลอดหลายสิบปีที่ผ่านมาก็คือจากอาจารย์ที่ปรึกษาของผมทั้งระดับปริญญาตรี ปริญญาโทและเอก จากประเทศอังกฤษ ตั้งแต่ปี พ.ศ. ๒๕๑๖ ที่ผมจบปริญาเอกกลับมาเป็นอาจารย์ที่มหาวิทยาลัยเชียงใหม่ จนกระทั่งต่อมาได้ลาออกจากราชการ เพื่อมาเป็นอาจารย์นอกระบบราชการที่มหาวิทยาลัยเทคโนโลยีสุรนารี ในปี พ.ศ. ๒๕๓๖ ก็ยังคงได้รับการ์ดปีใหม่จากอาจารย์ที่ปรึกษาทั้งสองอย่างสม่ำเสมอ จนกระทั่งผมเกษียณอายุงานจาก มทส. ในปลายปี พ.ศ. ๒๕๔๗ จำได้ว่ายังคงได้รับการ์ดปีใหม่จากอาจารย์อยู่ และผมก็ส่งการ์ดกลับไปพร้อมแจ้งว่าเกษียณงานแล้ว พร้อมแจ้งที่อยู่ใหม่ไปให้อาจารย์ทราบด้วย ช่วงต่อมาระหว่างปี ๒๕๔๘-๒๕๕๒ ไปทำงานที่มหาสารคามทำให้ขาดการส่งการ์ดไปให้อาจารย์จำได้ว่าในช่วงปีใหม่ พ.ศ. ๒๕๕๒ ได้ส่งการ์ดปีใหม่และของขวัญไปให้อาจารย์ แต่ก็เงียบไม่ได้รับข่าวจากอาจารย์ อ่านต่อ »
คืนนี้เป็นอีกครั้งหนึ่งที่มีความสุขมาก ที่ได้พบและพูดคุยกับเพื่อนสนิทอย่างคาดไม่ถึง หลังจากช่วงบ่ายได้รับโทรศัพท์และทราบว่า เพื่อนเดินทางจาก มช. เชียงใหม่มาถึง มทส.โคราช เพื่อจะมาทำหน้าที่เป็นกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิ สอบนักศึกษาระดับปริญญาเอก ในวันพรุ่งนี้ ลูกศิษย์ของเพื่อนก็บังเอิญพามาเลี้ยงอาหารค่ำที่ร้านลุงศักดิ์ ห้วยยาง ที่อยู่ไม่ไกลจาก มทส. และ ไม่ไกลจากบ้าน จึงถือโอกาสเดินทางไปพบที่ร้านอาหาร
