มิตรภาพแท้ไม่มีเวลาและระยะทาง
คืนนี้เป็นอีกครั้งหนึ่งที่มีความสุขมาก ที่ได้พบและพูดคุยกับเพื่อนสนิทอย่างคาดไม่ถึง หลังจากช่วงบ่ายได้รับโทรศัพท์และทราบว่า เพื่อนเดินทางจาก มช. เชียงใหม่มาถึง มทส.โคราช เพื่อจะมาทำหน้าที่เป็นกรรมการผู้ทรงคุณวุฒิ สอบนักศึกษาระดับปริญญาเอก ในวันพรุ่งนี้ ลูกศิษย์ของเพื่อนก็บังเอิญพามาเลี้ยงอาหารค่ำที่ร้านลุงศักดิ์ ห้วยยาง ที่อยู่ไม่ไกลจาก มทส. และ ไม่ไกลจากบ้าน จึงถือโอกาสเดินทางไปพบที่ร้านอาหาร
เรื่องราวที่ทำให้เราสนิทกันมากนั้น เริ่มมาตั้งแต่ปี พ.ศ. ๒๕๐๗ ที่เราเป็นนักศึกษารุ่นแรก ของมหาวิทยาลัยเชียงใหม่ ที่ทั้งชายและหญิงอยู่ในหอพักเดียวกัน (เรียกชื่อว่า วิทยาลัยที่ ๑ หรือ หอ ๑) โดยนักศึกษาชายอยู่ชั้นที่ ๒ ส่วนนักศึกษาหญิง อยู่ชั้นที่ ๓ เนื่องจากในปีแรกมีหอพักนักศึกษาเพียงหลังเดียว พอในปีที่ ๒ แม้จะมีหอพักเพิ่มขึ้นมาอีกหลังคือ วิทยาลัยที่ ๒ ที่อยู่ริมอ่างแก้ว และมีการแยกให้นักศึกษาหญิงมาอยู่ วิทยาลัยที่ ๒ (หอ ๒) ส่วนนักศึกษาชายอยู่ที่ หอ ๑ แต่เนื่องจาก มีนักศึกษาใหม่จำนวนมาก นักศึกษาเก่าจำนวนหนึ่งจึงต้องออกไปหาที่อยู่นอกมหาวิทยาลัย กลุ่มเราก็เป็นกลุ่มหนึ่งที่ออกไปอยู่ที่หอพักข้างนอก โดยพักอยู่ที่หอพักชื่อหอจันทร์ทิพย์ บริเวณใกล้ ๆ ประตูช้างเผือกเหมือนกัน โดยการแนะนำของเพื่อนอีกคน จึงทำให้กลุ่มเรายิ่งสนิทกันมากขึ้น เพราะจะทานอาหารเย็นด้วยกันทุกวัน หลังจากจบปริญญาตรี เราต่างก็ได้รับการบรรจุเป็นอาจารย์ของมหาวิทยาลัยเชียงใหม่เหมือนกัน และได้รับทุนไปศึกษาต่อระดับปริญญาเอกที่ประเทศอังกฤษเหมือนกัน
ผมได้รับความช่วยเหลือจากเพื่อนคนเก่งครอบครัวนี้มากมาย จนไม่สามารถนำมาเล่าได้หมด ตั้งแต่ช่วงเรียนที่ มช. ช่วงเตรียมตัวเดินทางไปศึกษาต่อต่างประเทศ จนกระทั่งมีครอบครัวแล้วมีลูกสาว ๓ คน และเมื่อลูก ๆ ได้เข้าเรียนที่ มช. ๒ คน ในช่วงที่ครอบครัวผมย้ายมาอยู่ที่ มทส. โคราช ก็ยังคงได้รับความช่วยเหลือจากเพื่อนคู่นี้เสมอมา เป็นมิตรภาพแท้ที่ไม่มีเวลาและระยะทางนะเพื่อน….ระลึกถึงเสมอ
2 ความคิดเห็น
ดีใจด้วยครับพี่ใหญ่ ชื่นใจจริงๆครับ