พิธีสวดพระอภิธรรมและพระราชทานดินฝังศพเป็นกรณีพิเศษ คุณแม่ไซเง็ก แซ่ฉั่ว ของครอบครัว วราอัศวปติ เสร็จเรียบร้อยไปแล้ว ด้วยความร่วมมือของทุก ๆ ฝ่าย ขอขอบพระคุณทุก ๆท่าน มา ณ โอกาสนี้อีกครั้ง และขอนำกำหนดการพร้อมประวัติคุณแม่มาบันทึกไว้ด้วยครับ
หลังจากอาม่าและลูก ๆ หลาน ๆ ไหว้ พระโพธิสัตว์กวนอิม แล้ว ก็ถือโอกาสพาอาม่ากินลมชมวิวและบรรยากาศบริเวณริมบึงแก่นนครในยามเย็น เมื่อพระอาทิตย์ใกล้อัสดง จวบจนพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไป เป็นวันเวลาแห่งความสุขของครอบครัว ที่หาได้ยากยิ่งและยากที่จะบรรยายได้ครับ
วันเสาร์ที่ ๕ มีนาคม ๒๕๕๔ เป็นวันที่ลูก ๆ หลาน ๆ อาม่ารอคอยกันมานาน และดีใจกันมากที่ได้มีโอกาสพาอาม่าออกไปไหว้องค์พระโพธิสัตว์กวนอิม ที่เพิ่งสร้างเสร็จเมื่อไม่นานมานี้ ในบริเวณสวนมิตรภาพไทยจีนริมบึงแก่นนคร จังหวัดขอนแก่น สำหรับคนทั่ว ๆ ไปอาจจะเห็นว่าเป็นเรื่องธรรมดา ๆ ที่ใคร ๆ ที่อยากจะไปไหว้เมื่อไหร่ก็ไปได้ไม่ยาก แต่สำหรับอาม่าที่ปัจจุบันอายุ ๙๕ ปีแล้ว มีโรคประจำตัวหลายอย่าง เดินด้วยตัวเองได้ลำบาก และไม่ยอมออกจากบ้านไปไหนมานานหลายปีแล้ว ยกเว้นไปโรงพยาบาลแล้วก็กลับมาพักรักษาตัวที่บ้าน การที่อาม่าตกลงยินยอมที่จะไปไหว้องค์พระโพธิสัตว์กวนอิม ที่แม้ว่าอยู่ไม่ไกลจากบ้านพักมากก็ตามก็ถือว่าเป็นเรื่องพิเศษมาก ๆ สำหรับลูก ๆ หลาน ๆ ที่ทั้งดีใจและลุ้นกันด้วยใจระทึกตลอดเวลาว่าจะเกิดขึ้นจริง ๆ หรือไม่ เพราะเรื่องนี้วางแผนกันมาเป็นสัปดาห์ตั้งแต่วันเสาร์อาทิตย์ก่อนหน้านี้ในปลายเดือนกุมภาพันธ์ แต่เมื่อถึงเวลาก็มีเหตุที่ต้องเลื่อนออกไปก่อนเพราะเรื่องสุขภาพร่างกายของอาม่าไม่พร้อม จนกระทั่งมาถึงบ่ายวันเสาร์ที่ ๕ มีนาคม หลังจากอาม่าผ่านการตรวจสุขภาพด้วยการส่องกล้องลำไส้ใหญ่ในวันพุธที่ ๒ แล้วพบว่าก้อนเนื้องอกในลำไส้ใหญ่ที่เคยมีนั้นยุบลงไปหมดแล้ว และหมออนุญาติให้ออกจาก โรงพยาบาลกลับมาพักรักษาตัวต่อได้ที่บ้านตั้งแต่วันศุกร์ที่ ๔
วันนี้ออกจากบ้านแต่เช้า เพื่อไปรับและดูการตกแต่งบ้านใหญ่ (ตั๋วฉู่) ที่ลูกหลานจองไว้สำหรับอาม่า ตามคำแนะนำของอากู๋และการเห็นชอบจากอาม่า เฝ้าดูตั้งแต่การเดินทางจาก กทม. มาถึงโคราชในเวลาประมาณ ๙.๓๐ น. จนกระทั่งทาสีแดงและตกแต่งเรียบร้อยในเวลาบ่ายประมาณ ๑๕.๓๐ น. จึงนำภาพกลับไปให้อาม่าดูที่ปักธงชัย หลังจากการดื่มกาแฟและทานขนมและได้ดูภาพแล้ว อาม่าเล่าให้ฟังว่า เมื่อวานนี้คิดว่าจะออกมาดูบ้านด้วยตัวเองที่โคราช แต่เมื่อคืนเกิดอาการแน่นท้องจนเกิดการอาเจียน คิดในใจว่าพอรู้ว่าบ้านจะมาถึงก็จะไปเลยหรือยังไง ผมฟังแล้วก็พูดอะไรไม่ออก จนอาโกที่นั่งอยู่ด้วยพูดว่า เมื่ออาเจียนออกมาแล้วก็ดีขึ้นและวันนี้ก็ถ่ายออกตามปกติแล้วหลังจากเมื่อคืนให้รับประทานยาระบายไป วันนี้สบายดีขึ้นมากแล้ว ทำให้ผมสบายใจขึ้นได้ครับ
อ่านต่อ »
เมื่อช่วงหลังน้ำท่วมใหญ่โคราชเมื่อเดือนกันยายนที่ผ่านมา ได้ไปเกาลูนและฮ่องกง โดยเดินทางจากมาเก๊าไปเที่ยวฮ่องกง โดยเรือ HYDROFOIL ตั้งแต่เช้าไปสู่ฝั่งเกาลูนแล้ว นั่งรถแท็กซี่ไปไหว้เทพเจ้าหวังต้าเซียน
ในโอกาสใกล้วันพ่อ ( ๕ ธันวาคม ๒๕๕๓) เลยขอนำเรื่องที่เกี่ยวกับคุณพ่อ (อากง) ที่อาม่าเล่าให้ฟังเพิ่มเติมครับ
อากงเป็นลูกคนโตของครอบครัว มีน้องชายนึ่งคน (อาเจ็ก) และน้อสาวหนึ่งคน (อาโก) และเนื่องจากเล่ากง (พ่อของอากง) เสียชีวิตตั้งแต่อากงมีอายุเพียง๑๖ ปี อากงในฐานะลูกชายคนโตจึงต้องรับภาระในการช่วยเหลือเล่าม่า (คุณแม่) ในการทำมาหาเลี้ยงครอบครัว ตั้งแต่อายุยังไม่มาก แต่ก็ยังโชคดีที่เจ้าของโรงงานใหญ่ในสมัยนั้น (ร้านตงอาว) ที่มีโรงงานต้มกลั่นสุรา ที่อาม่าเรียกว่า “โรงต้ม” และมีร้านจำหน่ายสุรา (เหล้าขาว) หลายสาขา เป็นคนที่มาจากเมืองจีนที่เป็นบ้านเดียวกันกับเล่าม่า จึงรับอากงเข้าทำงานที่ร้านจำหน่ายสุรา แม้ว่าอากงจะไม่ได้เรียนหนังสือสูง แต่ด้วยความขยันเรียนรู้ด้วยตนเองจึงมีความรู้ความสามารถในการอ่านและเขียนเป็นอย่างดี พร้อมทั้งมีความสามารถในการใช้ลูกคิด มีความละเอียดรอบครอบ จึงได้รับความไว้วางใจให้ทำหน้าที่ด้านทำบัญชีของร้าน
อาม่าบอกว่า อากงรักน้องทั้งสองคนมาก พยายามให้น้องทั้งสองได้เรียนหนังสือสูง ๆ โดยเฉพาะอาเจ็กซึ่งเป็นน้องชาย ถึงกับลงทุนส่งให้ไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ เรื่องของความรักและช่วยเหลือน้องของอากงนี้มีมาอย่างต่อเนื่องแม้ว่าน้องทั้งสองจะมีครอบครัวแล้วก็ตาม อ่านต่อ »
วันนี้เป็น “วันเพ็ญเดือนสิบสอง น้ำนองตะลิ่ง” เป็นวันลอยกระทง แต่สำหรับครอบครัวของชาวตลาด อ. ปักธงชัย เป็นวันที่ น้ำท่วมครั้งใหญ่ที่สุดในรอบ ๑๐๐ ปี ได้ผ่านพ้นไปได้ หนึ่งเดือน ผมเพิ่งได้ภาพถ่าย ที่หลานชายซึ่งอยู่ในเหตุการณ์ ที่บ้านพี่ชายตลอดระยะเวลาที่น้ำท่วมใหญ่ครั้งนี้ ได้ถ่ายไว้ตั้งแต่วันที่ ๑๖ ที่น้ำเริ่มท่วม จนถึงวันที่ท่วมสูงสุด คือ วันที่ ๑๙ ตุลาคม ๒๕๕๓ จึงขอนำมาเก็บไว้เตือนความทรงจำไว้ที่นี่ครับ
น้ำท่วม ถนนศรีพลรัตน์ เมื่อ วันที่ ๑๖ ตุลาคม ๒๕๕๓ เวลา ๑๖.๐๒ น.
คุยกับอาม่าหลังกินกาแฟในตอนบ่ายวันนี้ อาม่าเล่าว่า การประสบภัยน้ำท่วมปีนี้เสียหายมากที่สุดเท่าที่เคยประสบมาในชีวิต แต่ก็นับว่าโชคดีหลายอย่างที่ได้รับความช่วยเหลือต่าง ๆ เป็นอย่างดีจาก ทั้งลูก ๆ หลาน ๆ และญาติพี่น้อง รวมทั้งเพื่อนบ้านอีกด้วย เรื่องการช่วยเหลือจากลูก ๆ หลาน ๆ นั้นไม่ต้องพูดถึงเพราะทุกคนทำเต็มที่อยู่แล้ว แต่การช่วยเหลือที่อาม่าและอาโกได้รับจากเพื่อนบ้านที่อยู่ติดกันในช่วงวันที่น้ำท่วมสูงสุด (วันที่ ๑๗ ตุลาคม) คือระดับน้ำในบ้านสูงเกือบเมตรครึ่ง ในขณะระดับน้ำนอกบ้านที่ถนนสูงเกือบสองเมตรและไหลเชี่ยวมาก การนำน้ำและอาหารมาส่งโดยทางเรือของหน่วยช่วยเหลือยังไม่มีมา เพื่อนบ้านที่อยู่ติดกันเป็นสามีภรรยาที่อายุอยู่ในวัย ๔๐ ต้น ๆ (ผมคาดเดาเอง) สามีที่แข็งแรงจึงสามารถลุยน้ำออกไปนำอาหารกลับเข้ามาได้ และยังมีน้ำใจนำมาเผื่ออาม่ากับอาโกอีกด้วย โดยการปีนออกทางหน้าต่างชั้นสองของบ้านตนเอง ออกมาที่กันสาดแล้วปีนข้ามมายังบ้านอาม่า นำอาหารมาให้ถึงสองครั้ง ครั้งแรกเป็นบะหมี่กึ่งสำเร็จ ๒ ห่อ และครั้งต่อมาเป็น ข้าวผัด ๒ กล่อง แม้ราคาจะไม่กี่บาทแต่คุณค่าของมันในยามวิกฤตเช่นนี้ประเมินค่าไม่ได้ครับ ผมซาบซึ้งในน้ำใจเป็นอย่างยิ่งครับ ชื่อเล่นของเพื่อนบ้านที่มีน้ำใจท่านนี้ชื่อหมูครับ อาม่าบอกว่าเป็นคนดีจริง ๆ และบอกอีกว่าเป็นลูกเขยเจ้าของร้านถ่ายรูปวิจิตรศิลป์ ที่อยู่บนถนนเดียวกันนี้เอง
ในงานงิ้วประจำปีของปักธงชัยนอกเหนือจากการแสดงงิ้ว และมหรสพหลาย ๆ อย่างแล้ว สิ่งที่เป็นที่ชื่นชอบและตั้งตารอของผู้คนต่าง ๆ โดยเฉพาะเด็ก ๆ ก็คือการได้มาเที่ยวชิมอาหารหลากหลายชนิดที่ในบางอย่างจะมีจำหน่ายเฉพาะในงานนี้เท่านั้น ในช่วงงานที่มีด้วยกัน ๕ วัน ที่บ้านของหลาย ๆ ครอบครัวรวมทั้งครอบครัวของเราด้วยก็จะไม่ทำอาหารเย็นเองเพื่อรับประทานเหมือนวันปกติ แต่จะออกไปหาอาหารอร่อย ๆ รับประทานแทน บางทีก็ออกไปซื้อมารับประทานด้วยกันที่บ้าน
การจัดของหลังจากน้ำท่วมบ้านอาม่าเมื่อวานนี้ ทำให้ได้พบกระดาษม้วนหนึ่งที่เปียกน้ำ เมื่อคลี่ออกดูเป็นกระดาษคล้ายกระดาษสาที่มีรูปวาดอยู่ ๔ รูป รูปหนึ่งเป็นรูปดอกไม้ อีกสามรูปเป็นรูปวิวภูเขาและทะเล หลังจากการนำมาผึ่งให้แห้งแล้วสอบถามจากอาม่า จึงได้ทราบว่า ภาพวาดทั้งหมดเป็นภาพที่อากู๋ น้องชายแท้ ๆ ของอาม่า ที่อยู่ที่เมืองจีนได้วาดขึ้น และมอบให้อาม่าตอนที่กลับไปเยี่ยมบ้านเกิดที่เมืองจีน สำหรับรูปดอกไม้ อาม่าบอกว่าเป็นรูปดอกโบตั๋น และอากู๋มอบให้มาหลายรูปเพื่อให้หลาน ๆ ซึ่งบางคนเมื่อได้รับไปแล้วก็นำไปใส่กรอบ ติดโชว์ไว้ที่ฝาในบ้านที่ ผมเองจำไม่ได้ว่าเคยเห็นภาพเหล่านี้มาก่อน เลยถือโอกาสถ่ายภาพนำเก็บเอาไว้ในบันทึกนี้ครับ
