ลานไผ่

          ในโอกาสใกล้วันพ่อ ( ๕ ธันวาคม ๒๕๕๓)  เลยขอนำเรื่องที่เกี่ยวกับคุณพ่อ (อากง) ที่อาม่าเล่าให้ฟังเพิ่มเติมครับ
          อากงเป็นลูกคนโตของครอบครัว มีน้องชายนึ่งคน (อาเจ็ก) และน้อสาวหนึ่งคน (อาโก)  และเนื่องจากเล่ากง (พ่อของอากง) เสียชีวิตตั้งแต่อากงมีอายุเพียง๑๖ ปี อากงในฐานะลูกชายคนโตจึงต้องรับภาระในการช่วยเหลือเล่าม่า (คุณแม่) ในการทำมาหาเลี้ยงครอบครัว ตั้งแต่อายุยังไม่มาก แต่ก็ยังโชคดีที่เจ้าของโรงงานใหญ่ในสมัยนั้น (ร้านตงอาว) ที่มีโรงงานต้มกลั่นสุรา ที่อาม่าเรียกว่า “โรงต้ม” และมีร้านจำหน่ายสุรา (เหล้าขาว) หลายสาขา  เป็นคนที่มาจากเมืองจีนที่เป็นบ้านเดียวกันกับเล่าม่า จึงรับอากงเข้าทำงานที่ร้านจำหน่ายสุรา แม้ว่าอากงจะไม่ได้เรียนหนังสือสูง แต่ด้วยความขยันเรียนรู้ด้วยตนเองจึงมีความรู้ความสามารถในการอ่านและเขียนเป็นอย่างดี พร้อมทั้งมีความสามารถในการใช้ลูกคิด มีความละเอียดรอบครอบ จึงได้รับความไว้วางใจให้ทำหน้าที่ด้านทำบัญชีของร้าน

         อาม่าบอกว่า อากงรักน้องทั้งสองคนมาก พยายามให้น้องทั้งสองได้เรียนหนังสือสูง ๆ  โดยเฉพาะอาเจ็กซึ่งเป็นน้องชาย ถึงกับลงทุนส่งให้ไปเรียนต่อที่กรุงเทพฯ  เรื่องของความรักและช่วยเหลือน้องของอากงนี้มีมาอย่างต่อเนื่องแม้ว่าน้องทั้งสองจะมีครอบครัวแล้วก็ตาม 
         หลังจากอาเจ็กเรียนจบมาจากกรุงเทพฯแล้ว อากงก็ฝากให้เข้าทำงานกับร้านจำหน่ายสุราเช่นเดียวกันกับตนเอง  แต่เมื่ออาเจ็กมีครอบครัวแล้วก็ออกมาทำมาหากินเองโดยการเปิดร้านขายก๋วยเตี๋ยวและกาแฟในเมืองโคราชนั้นเอง  จนกระทั่งช่วงเกิดสงครามโลกครั้งที่สองที่ชาวจีนต้องย้ายออกจากเมืองโคราช  ในขณะที่อากงและครอบครัวตัดสินใจย้ายมาอยู่ อำเภอปักธงชัย  อาเจ็กที่เคยไปเรียนที่กรุงเทพฯ จึงตัดสินใจย้ายครอบครัวไปทำมาหาเลี้ยงชีพในกรุงเทพฯ  แต่ต่อมามีปัญหาก็เลยย้ายไปทำมาหาเลี้ยงครอบครัวอยู่ที่จังหวัดอุดร เพราะมีญาติของอาซิ้ม (ภรรยาอาเจ็ก) อยู่ที่นั่นโดยเริ่มต้นด้วยการเปิดร้านขายก๋วยเตี๋ยวและกาแฟเช่นเดิม  บุตรคนโตของอาเจ็กนั้น ช่วงแรก อากงก็ให้มาเรียนหนังสือและช่วยงานที่ร้านที่ปักธงชัย  ต่อมาก็กลับไปอยู่ที่อุดรและเมื่อเติบโตมีครอบครัว ก็สามารถทำมาหาเลี้ยงครอบครัวจนเจริญรุ่งเรือง ด้วยการเปิดร้านจำหน่ายเครื่องครัวต่าง ๆ โดยเฉพาะพวกถ้วยชามและจานสารพัดแบบ ที่บริเวณที่เขาเรียกว่าห้าแยกอุดร

         สำหรับอาโกที่เป็นน้องสาวของอากง เมื่อมีครอบครัวแล้ว  อาเตี๋ย (สามีอาโก) เป็นญาติกับร้านใหญ่แห่งหนึ่งของโคราช จึงทำงานอยู่กับร้านของญาติจนกระทั่งช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง ได้ตัดสินใจย้ายครอบครัวไปทำมาหาเลี้ยงชีพด้วยการเปิดร้านขายของอยู่ที่อำเภอบัวใหญ่  แต่ในระยะต่อมากิจการไม่ดี มีรายได้ไม่พอกับค่าใช้จ่าย ในที่สุดอากงจึงชักชวนให้อาโกย้ายมาอยู่ที่ปักธงชัย  โดยอากงไปจองเช่าชื้อห้องแถวจำนวน ๑ ห้องที่กำลังก่อสร้างบริเวณข้างตลาดสดปักธงชัยให้ และช่วยออกเงินให้ก่อน เพื่อให้อาโกและครอบครัวย้ายมา  เมื่ออาโกและครอบครัวมาเปิดร้านขายของที่บริเวณข้างตลาดปักธงชัย ปรากฏว่ากิจการเจริญรุ่งเรืองอย่างรวดเร็ว จนสามารถขยายร้านจาก ๑ ห้องเป็น ๒ ห้องในเวลาไม่กี่ปี ลูกๆ ได้เรียนหนังสือ มีอาชีพ มีครอบครัวที่มีความสุขความเจริญ  และในเวลาต่อมาก็ได้ชักชวนให้ลูกสาวคนโต (ที่เป็นบุตรบุญธรรมของอาม่า) ที่มีครอบครัวแล้วที่ยังอยู่ที่อำเภอบัวใหญ่ย้ายมาอยู่ที่ปักธงชัยด้วย  โดยตั่วเฮีย (พี่ใหญ่) ของพวกเราเป็นผู้ช่วยเหลือในด้านต่าง ๆ จนสามารถมาสร้างครอบครัว มีบ้านเป็นของตนเองและมีลูกหลาน ที่ได้เรียนหนังสือและมีอาชีพกันทุกคนอย่างมีความสุข ดังนั้นครอบครัวของเราจึงมีญาติ ๆ ค่อนข้างมาก ที่อยู่ที่อำเภอปักธงชัยในปัจจุบัน
       เรื่องของความรักและการช่วยเหลือน้อง ๆ และญาติ ๆ ของอากงนี้มีมาอย่างต่อเนื่อง  พวกเราจึงซึบซับจากการปฏิบัติของอากง และถือเป็นต้นแบบปฏิบัติกันต่อมาโดยไม่ต้องบอกกล่าวกันด้วยวาจา

« « Prev : ภาพน้ำท่วมตลาดปักธงชัย

Next : อาม่าเล่าเรื่อง (๑๗) เกาลูนฮ่องกง » »