ดอกไม้เหล็ก (๑)

โดย Nothing เมื่อ 28 September 2008 เวลา 8:44 pm ในหมวดหมู่ สัพเพเหระ #
อ่าน: 1891

เป็นที่ยอมรับกันว่ากลุ่มพธม.นั้นอยู่ได้เพราะผู้หญิงจริงๆ ครับ

แม้แกนนำทั้งห้าคนจะเป็นผู้ชายก็ตาม  แต่ถ้าขาดผู้หญิงละก็พธม.ก็อยู่ไม่ได้นานขนาดนี้  ผมมีเรื่องราวประทับใจหลายเรื่องเกี่ยวกับผู้หญิงพธม.มาเล่าให้ฟังกันครับ

วันหนึ่งในทำเนียบรัฐบาล  ผมจำไม่ได้ชัดว่าเป็นวันที่สองหรือที่สามที่พธม.เข้าไปยึดทำเนียบ  วันนั้นฝนตกหนักมาก  ทั้งลมทั้งฝนโหมกระหน่ำมาพร้อมๆ กัน  จนร่มแทบช่วยอะไรไม่ได้  เสื้อกันฝนก็เอาไม่อยู่

ผมและเพื่อนๆ เลยตัดสินใจเข้าไปหลบฝนที่อาคารแห่งหนึ่ง(รู้สึกจะเป็นตึกบัญชาการ ๑)  แม้จะหลบอยู่พักใหญ่ฝนก็ไม่มีทีท่าจะหยุด  แล้วเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น  พวกเราสังเกตเห็นคนภายนอกอาคารต่างวิ่งโกลาหลเข้าไปที่เวทีหน้าทำเนียบ  ต่างฝ่ายต่างถามกันเซ็งแซ่ว่าเกิดอะไรขึ้น  แต่ก็หาคำตอบไม่ได้เพราะฝนตกหนัก  เราไม่สามารถได้ยินเสียงจากลำโพงได้เลย

แต่สิ่งเดียวที่ทุกคนคิดคือเราต้องวิ่งไปปกป้องแกนนำไว้ก่อน  ฝนจะตกหนักแค่ไหนทุกคนก็ไม่สนใจ

แต่ก่อนที่จะวิ่งฝ่าสายฝนไปพวกเรากลับตั้งสติได้ว่าเราไม่ควรออกไป  เพราะอาคารที่เราพักอยู่นั้นติดกับประตูด้านหนึ่งของทำเนียบ  ซึ่งไม่มีการ์ดป้องกันอยู่เลย  หากเป็นแผนของฝ่ายตรงข้ามล่อให้เราวิ่งออกไปทางอื่น  แล้วบุกฝ่ามาทางประตูนี้ก็เสร็จกัน

ขณะที่เราเริ่มตั้งสติได้นั้น  เราก็สังเกตเห็นคุณป้าคนหนึ่ง  วิ่งฝ่าสายฝนออกมานอกอาคารแล้ววิ่งไปวิ่งมา  ชี้มือชี้ไม้ให้สามีของเธอหาอาวุธให้หน่อย  อาวุธที่ว่าก็ไม่ใช่อะไรหรอกครับ  เป็นพวกด้ามไม้กวาด  เศษไม้ หรือก้อนอิฐก้อนหิน  อะไรก็ได้ที่จะป้องกันตัว  และยันผู้ที่เข้ามาโจมตีได้  เมื่อหาไม้ได้เหมาะมือท่อนหนึ่งแล้ว  คุณป้าก็เดินไปมาที่ประตูรั้ว  พร้อมเสมอที่จะปะทะกับใครก็ตามที่จะบุกเข้ามาทำร้ายพวกเราและแกนนำ

ความกล้าหาญของคุณป้าคนนั้น  คนป้าที่น่าจะเป็นคนไทยเชื้อสายจีน  ดูน่าจะมีฐานะ  และอายุน่าจะปริ่มๆ หกสิบ  เป็นอะไรที่ผู้ชายอย่างผมแอบยกย่องในความกล้าหาญของเธอเหลือเกิน  กล้ามากกว่าผู้ชายหลายๆ คน อย่างน้อยก็ผมคนหนึ่งล่ะ

เมื่อดูว่าเหตุการณ์สงบและสรุปได้ว่ามีเหตุการณ์วุ่นวายเล็กน้อยที่มัฆวานฯแล้ว  ก็ได้เวลาไปตีสนิทคุณป้าท่านนั้นเสียหน่อย  คุณป้าเล่าให้ฟังว่าท่านมาที่นี่ประจำ ไปๆ มาๆ บ่อย  ท่านเป็นคนกรุงเทพ ก่อนหน้านี้ไปทำธุรกิจร้านอาหารมูลค่านับสิบล้านที่ภาคเหนือ(ผมจำไม่ได้แล้วว่าเชียงใหม่หรือเชียงราย)  มีอยู่ครั้งหนึ่งที่คุณป้าเพิ่งทำร้านอาหารเสร็จใหม่ๆ ก็เกิดสงคราม  และร้านของคุณป้าอยู่ตรงกลางพอดี!

จะหนีก็เสียดายร้านและสินค้าที่อยู่ข้างใน  จะอยู่ก็กลัวอันตรายเพราะกระสุนปืนใหญ่วิ่งข้ามหัวไปมา  แต่ด้วยความใจเด็ดคุณป้าสั่งให้ลูกน้องทุกคนห้ามหนี  ให้เอาวัตถุดิบทั้งหมดที่เตรียมไว้เปิดร้านมาทำอาหารใส่กล่องให้หมด  แล้วส่งบำรุงให้ทหารไทยจนเสร็จสงคราม  เมื่อสงครามสงบลง โชคดีที่ร้านของคุณป้าไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อย  กระสุนปืนใหญ่วิ่งข้ามไปข้ามมาหมด  ไม่ยอมมาเยี่ยมกรายที่ร้านคุณป้าเลย  และผลพลอยได้อีกอย่างคือสามารถซื้อใจทหารได้  ไปไหนมาไหนก็ไม่ต้องกังวลความปลอดภัยที่ร้าน  เพราะทหารจะคอยเป็นหูเป็นตาดูแลความปลอดภัยให้

แต่ตอนนี้คุณป้าหยุดทำร้านอาหารแล้ว  ด้วยหลายเหตุผล และเหตุผลหลักคือต้องมาดูแลคุณแม่ที่ชรามากแล้วที่กรุงเทพ

นี่แหละครับเป็นตัวอย่างหนึ่งของผู้หญิงชาวพธม. นี่แค่คนเดียวที่ได้รู้จักนะครับ  ถ้าลองมองไปรอบๆ ตัวแล้ว ยังมีผู้หญิงแบบนี้อีกมากเลยครับ  แทบจะพูดได้ว่าผู้หญิงส่วนใหญ่ของชาวพันธมิตรมีลักษณะเช่นนี้แทบทั้งนั้น

นี่คืออีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ชาวพธม.อยู่ได้ยาวนานจนถึงปัจจุบัน

« « Prev : ทดสอบน้ำใจ!

Next : สแกนกำ » »


ผู้ใช้ Facebook สามารถให้ความเห็นที่นี่ได้ โดยกด Like เพื่อแสดงตัว

11 ความคิดเห็น

  • #1 Sasinand ให้ความคิดเห็นเมื่อ 28 September 2008 เวลา 11:02 pm

    สังเกตดู มีคนวัยกลางคนเยอะเลยค่ะ

  • #2 nothing ให้ความคิดเห็นเมื่อ 29 September 2008 เวลา 12:18 am

    สวัสดีครับคุณพี่ศศินันท์
    นอกจากคนส่วนใหญ่จะเป็นผู้หญิงแล้ว  อายุก็อยู่ประมาณสี่สิบปีขึ้นไปครับ
    ถ้าอายุต่ำกว่านั้นส่วนมากก็เป็นขาจรครับ  คือมาเที่ยว
    หัวใจจริงๆ คือผู้หญิงรุ่นคุณแม่ คุณป้า หรือคุณยายครับ  แต่ละคนใจเด็ดจริงๆ ครับ
    ตอนที่เราเตรียมตัวเพื่อรับการปะทะจากตำรวจนั้น  คนที่อยู่แถวหน้าก็คือดอกไม้เหล็กพวกนี้แหละครับ  นี่ก็คือจุดแกร่งอีกจุดของ พธม. ครับ

    ขอบคุณที่มาทักทายกันครับ  ไม่ทราบตอนนี้หลานย่าเป็นยังไงบ้างครับ

    สวัสดีครับ

  • #3 สิทธิรักษ์ ให้ความคิดเห็นเมื่อ 30 September 2008 เวลา 8:06 pm

    สวัสดีครับ ท่าน สบายดีนะ
    แวะมาเยี่ยมเยียนและชื่นชมด้วยครับ

  • #4 nothing ให้ความคิดเห็นเมื่อ 30 September 2008 เวลา 8:40 pm

    สวัสดีครับ คุณหมีแพนด้า
    ผมสบายดีครับ  จะให้สบายเพิ่มอีกหน่อย  ถ้าพันธมิตรออกจากทำเนียบครับ…พร้อมด้วยชัยชนะ อิอิ
    ไม่ทราบว่าภาพถ่ายนี้ถ่ายเองหรือเปล่าครับ? ถ้าถ่ายเองก็ขอชื่นชมครับ
    รู้สึกว่าข้อความที่เห็นในภาพนั้นเริ่มต้นทำด้วยชาวพันธมิตรท่านหนึ่งครับ
    ก่อนที่จะเป็นแผ่นป้ายใหญ่ๆ นั้น ก่อนหน้าเป็นแค่กระดาษ A4 ครับ  เพื่อนผมเล่าให้ฟังว่าเห็นหญิงชายคู่หนึ่ง ที่เป็นชาวพันธมิตรธรรมดาเขียนข้อความประมาณนี้แล้วถ่ายเอกสารมาเป็นปึ๊งๆ แล้วเดินแปะทุกสถานที่ในทำเนียบครับ ขอแสดงความชื่นชมกับสองท่านนั้นด้วยครับ

    ทุกอาคาร ทุกสถานที่ในทำเนียบ ชาวพันธมิตร รักษาไว้อย่างดีเยี่ยมครับ เกิดอะไรผิดพลาดขึ้นชาวพันธมิตรจะแก้ไขทันที  เพราะในนั้นร้อยพ่อพันแม่ คนมักง่ายก็มีไม่น้อย

    ขอบคุณที่มาเยี่ยมครับ

  • #5 น้ำฟ้าและปรายดาว ให้ความคิดเห็นเมื่อ 1 October 2008 เวลา 8:19 am

    มั้ยล่ะ โลกนี้ต้องมีผู้หญิงก็เพราะเหตุนี้ นึกถึงเพลงคือหัตถาครองพิภพขึ้นมาเลย..

    คือหัตถาครองพิภพ-ศรัญญ่า ส่งเสริมสวัสดิ์

    สองมือที่ดูนุ่มนวลอ่อนโยน
    สองมือที่ดูช่างบอบบางอย่างนั้น
    สอง มือที่ดังไม่มีความสำคัญ
    คือสองมือที่ทำ ให้โลกหมุนไป

    แม้เพียงร่าง กายนั้นเกิดเป็นหญิง
    แท้จริงหัวใจนั้นแกร่งยิ่งกว่าชาย
    ขอเพียงให้เป็น ได้ดังที่ตั้งใจ
    จะทุกข์ทนเดียวดายไม่มีความสำคัญ

    บันดาล โลก หมุนเวียนวนไปตามจิตใจ
    นำพาให้เป็นไปตามต้องการ
    ทุกสิ่งเปลี่ยนแปร ไป ด้วยมือเธอเสกสรร
    ดังถ้อยคำประพันธ์ เปรียบเปรยพรรณนา

    ถึงชาย ได้กวัดแกว่งแผลงจากอาสน์
    ซึ่งอำนาจกำแหงแรงยิ่งกว่า
    อันมือไกวเปลไซร้ แต่ไรมา
    คือหัตถาครองพิภพจบสากล

    บันดาล โลกหมุนเวียนวนไปตามจิตใจ
    นำพาให้เป็นไปตามต้องการ
    ทุกสิ่งเปลี่ยนแปร ไปด้วยมือเธอเสกสรร
    ดังถ้อยคำประพันธ์ เปรียบเปรยพรรณนา

    ถึงชายได้กวัด แกว่งแผลงจากอาสน์
    ซึ่งอำนาจกำแหงแรงยิ่งกว่า
    อันมือไกวเปลไซร้ แต่ไรมา

    แด่ดอกไม้เหล็ก ความหวัง และความทรงจำ อิอิอิ
    คือหัตถาครองพิภพจบสากล

  • #6 สิทธิรักษ์ ให้ความคิดเห็นเมื่อ 2 October 2008 เวลา 12:32 am

    ผมถ่ายเองหลายภาพครับ เห็นว่าภาพนี้สามารถเข้ากับบันทึกนี้
    ผมไปแค่ครั้งเดียวแต่ชื่นชมการบริหารจัดการที่นั่นมาก
    และคงเป็นความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันที่ช่วยกันคนละไม่ละมือ
    ผมยังมีภาพในมุมต่างๆอีกเยอะ อาจจะได้ทยอยลงให้ดูกัน

  • #7 nothing ให้ความคิดเห็นเมื่อ 2 October 2008 เวลา 4:11 am

    คุณเบิร์ดครับ
    เอามาทั้งเพลงเลยนะครับ  ไม่นานผู้หญิงจะครองโลกครับ  ผู้ชายจะได้อยู่บ้านเลี้ยงลูกสมใจอยากสักที 5555
    เอ่อ มาแต่เนื้อเพลงผมว่าไม่น่าสนใจ  ลองแนบเสียงร้องคนส่งมาด้วยผมว่า…เอ่อ…เอ่อ…ต้องน่าฟังแน่เลยครับ

    สวัสดีครับ

  • #8 nothing ให้ความคิดเห็นเมื่อ 2 October 2008 เวลา 4:14 am

    ทั่นสิทธิรักษ์ครับ
    พูดเรื่องการบริหารจัดการ 81% ต้องยกให้กองทัพธรรมเขาครับ
    มีอะไรที่จะต้องดูแล ปรับปรุง กองทัพธรรมไม่ปล่อยให้ลอยนวลครับ
    ไม่ว่าระบบน้ำในคลอง ต้นไม้ใบหญ้า ความสะอาดของห้องน้ำ กองทัพธรรมทำได้ และทำได้อย่างมีประสิทธิภาพด้วยครับ
    เอาภาพมาลงเมื่อไหร่เคาะประตูบอกด้วยนะครับ จะได้ไประลึกความหลังสักหน่อย

  • #9 bangsai ให้ความคิดเห็นเมื่อ 15 October 2008 เวลา 8:41 am

    ตาม พธม. มาเยี่ยมครับ

  • #10 นักการหนิง ให้ความคิดเห็นเมื่อ 3 September 2009 เวลา 2:53 pm

    เล่าอีก อยากอ่าน อยากทราบ เปิดกะโหลก อิอิ

  • #11 nothing ให้ความคิดเห็นเมื่อ 3 September 2009 เวลา 3:05 pm

    สวัสดีครับ คุณนักการหนิง
    ผมหยุดเล่าเรื่องนี้มานานแล้ว  สมองมันไม่ค่อยเดินครับ
    เอาเป็นว่าถ้าอยากเปิดกะโหลก ลองรับชม ASTV ดูครับ จะดูออนไลน์ก็ได้
    ผมยังคงดูอยู่จนทุกวันนี้ครับ

    สวัสดีครับ


แสดงความคิดเห็น

ท่านอยากจะเข้าระบบหรือไม่


*
To prove you're a person (not a spam script), type the security word shown in the picture. Click on the picture to hear an audio file of the word.
Click to hear an audio file of the anti-spam word


Main: 0.54966998100281 sec
Sidebar: 0.063182830810547 sec