ลานกำ

เป็นที่ยอมรับกันว่ากลุ่มพธม.นั้นอยู่ได้เพราะผู้หญิงจริงๆ ครับ

แม้แกนนำทั้งห้าคนจะเป็นผู้ชายก็ตาม  แต่ถ้าขาดผู้หญิงละก็พธม.ก็อยู่ไม่ได้นานขนาดนี้  ผมมีเรื่องราวประทับใจหลายเรื่องเกี่ยวกับผู้หญิงพธม.มาเล่าให้ฟังกันครับ

วันหนึ่งในทำเนียบรัฐบาล  ผมจำไม่ได้ชัดว่าเป็นวันที่สองหรือที่สามที่พธม.เข้าไปยึดทำเนียบ  วันนั้นฝนตกหนักมาก  ทั้งลมทั้งฝนโหมกระหน่ำมาพร้อมๆ กัน  จนร่มแทบช่วยอะไรไม่ได้  เสื้อกันฝนก็เอาไม่อยู่

ผมและเพื่อนๆ เลยตัดสินใจเข้าไปหลบฝนที่อาคารแห่งหนึ่ง(รู้สึกจะเป็นตึกบัญชาการ ๑)  แม้จะหลบอยู่พักใหญ่ฝนก็ไม่มีทีท่าจะหยุด  แล้วเหตุการณ์ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น  พวกเราสังเกตเห็นคนภายนอกอาคารต่างวิ่งโกลาหลเข้าไปที่เวทีหน้าทำเนียบ  ต่างฝ่ายต่างถามกันเซ็งแซ่ว่าเกิดอะไรขึ้น  แต่ก็หาคำตอบไม่ได้เพราะฝนตกหนัก  เราไม่สามารถได้ยินเสียงจากลำโพงได้เลย

แต่สิ่งเดียวที่ทุกคนคิดคือเราต้องวิ่งไปปกป้องแกนนำไว้ก่อน  ฝนจะตกหนักแค่ไหนทุกคนก็ไม่สนใจ

แต่ก่อนที่จะวิ่งฝ่าสายฝนไปพวกเรากลับตั้งสติได้ว่าเราไม่ควรออกไป  เพราะอาคารที่เราพักอยู่นั้นติดกับประตูด้านหนึ่งของทำเนียบ  ซึ่งไม่มีการ์ดป้องกันอยู่เลย  หากเป็นแผนของฝ่ายตรงข้ามล่อให้เราวิ่งออกไปทางอื่น  แล้วบุกฝ่ามาทางประตูนี้ก็เสร็จกัน

ขณะที่เราเริ่มตั้งสติได้นั้น  เราก็สังเกตเห็นคุณป้าคนหนึ่ง  วิ่งฝ่าสายฝนออกมานอกอาคารแล้ววิ่งไปวิ่งมา  ชี้มือชี้ไม้ให้สามีของเธอหาอาวุธให้หน่อย  อาวุธที่ว่าก็ไม่ใช่อะไรหรอกครับ  เป็นพวกด้ามไม้กวาด  เศษไม้ หรือก้อนอิฐก้อนหิน  อะไรก็ได้ที่จะป้องกันตัว  และยันผู้ที่เข้ามาโจมตีได้  เมื่อหาไม้ได้เหมาะมือท่อนหนึ่งแล้ว  คุณป้าก็เดินไปมาที่ประตูรั้ว  พร้อมเสมอที่จะปะทะกับใครก็ตามที่จะบุกเข้ามาทำร้ายพวกเราและแกนนำ

ความกล้าหาญของคุณป้าคนนั้น  คนป้าที่น่าจะเป็นคนไทยเชื้อสายจีน  ดูน่าจะมีฐานะ  และอายุน่าจะปริ่มๆ หกสิบ  เป็นอะไรที่ผู้ชายอย่างผมแอบยกย่องในความกล้าหาญของเธอเหลือเกิน  กล้ามากกว่าผู้ชายหลายๆ คน อย่างน้อยก็ผมคนหนึ่งล่ะ

เมื่อดูว่าเหตุการณ์สงบและสรุปได้ว่ามีเหตุการณ์วุ่นวายเล็กน้อยที่มัฆวานฯแล้ว  ก็ได้เวลาไปตีสนิทคุณป้าท่านนั้นเสียหน่อย  คุณป้าเล่าให้ฟังว่าท่านมาที่นี่ประจำ ไปๆ มาๆ บ่อย  ท่านเป็นคนกรุงเทพ ก่อนหน้านี้ไปทำธุรกิจร้านอาหารมูลค่านับสิบล้านที่ภาคเหนือ(ผมจำไม่ได้แล้วว่าเชียงใหม่หรือเชียงราย)  มีอยู่ครั้งหนึ่งที่คุณป้าเพิ่งทำร้านอาหารเสร็จใหม่ๆ ก็เกิดสงคราม  และร้านของคุณป้าอยู่ตรงกลางพอดี!

จะหนีก็เสียดายร้านและสินค้าที่อยู่ข้างใน  จะอยู่ก็กลัวอันตรายเพราะกระสุนปืนใหญ่วิ่งข้ามหัวไปมา  แต่ด้วยความใจเด็ดคุณป้าสั่งให้ลูกน้องทุกคนห้ามหนี  ให้เอาวัตถุดิบทั้งหมดที่เตรียมไว้เปิดร้านมาทำอาหารใส่กล่องให้หมด  แล้วส่งบำรุงให้ทหารไทยจนเสร็จสงคราม  เมื่อสงครามสงบลง โชคดีที่ร้านของคุณป้าไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อย  กระสุนปืนใหญ่วิ่งข้ามไปข้ามมาหมด  ไม่ยอมมาเยี่ยมกรายที่ร้านคุณป้าเลย  และผลพลอยได้อีกอย่างคือสามารถซื้อใจทหารได้  ไปไหนมาไหนก็ไม่ต้องกังวลความปลอดภัยที่ร้าน  เพราะทหารจะคอยเป็นหูเป็นตาดูแลความปลอดภัยให้

แต่ตอนนี้คุณป้าหยุดทำร้านอาหารแล้ว  ด้วยหลายเหตุผล และเหตุผลหลักคือต้องมาดูแลคุณแม่ที่ชรามากแล้วที่กรุงเทพ

นี่แหละครับเป็นตัวอย่างหนึ่งของผู้หญิงชาวพธม. นี่แค่คนเดียวที่ได้รู้จักนะครับ  ถ้าลองมองไปรอบๆ ตัวแล้ว ยังมีผู้หญิงแบบนี้อีกมากเลยครับ  แทบจะพูดได้ว่าผู้หญิงส่วนใหญ่ของชาวพันธมิตรมีลักษณะเช่นนี้แทบทั้งนั้น

นี่คืออีกเหตุผลหนึ่งที่ทำให้ชาวพธม.อยู่ได้ยาวนานจนถึงปัจจุบัน

« « Prev : ทดสอบน้ำใจ!

Next : สแกนกำ » »