ลานกำ

ปลายเดือนก่อนผมและเพื่อนๆ ได้ตัดสินใจไปปฏิบัติภารกิจพิเศษ ณ ทำเนียบรัฐบาลเป็นคำรบสอง

ครั้งก่อนหน้าไปได้แค่สองสามวัน  แต่คราวนี้กลับยืดไปได้ถีงสองสัปดาห์  ทั้งๆ ที่คิดว่าจะอยู่นานสุดสักสี่ห้าวันเท่านั้น

ในบันทึกนี้และอาจมีบันทึกถัดๆ ไป  ผมตั้งใจที่จะเล่าเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยที่ประทับใจมาสู่กันฟังครับ  เอาเรื่องแรกเลยแล้วกัน  ผมให้ชื่อว่า ”ทดสอบน้ำใจ”  …

ในสังคมของพันธมิตรฯ นั้น  ไม่ว่ากิจกรรมใดๆ ที่ทำกับคนจำนวนมาก เช่น รับแจกอาหารฟรี ซื้อสินค้า  พวกเราจะเข้าแถวกันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย และไม่ค่อยได้สังเกตสีหน้าอันร้อนรนเพื่อแย่งคิวกัน แม้คิวจะยาวมากก็ตาม  บางคิวยาวถึงเฉียดร้อยก็มี

เพื่อนผมก็เช่นกันเธอเล่าให้ฟังว่า  ขณะที่เธอเข้าคิวรอซื้อเสื้อที่ผลิตจาก ASTV โดยตรง(เพราะคุณภาพดีที่สุด)อันยาวเหยียดอยู่นั้น  ก็พอดีมีชายคนหนึ่งมากระซิบบอกฝากให้เธอช่วยซื้อเสื้อที่เขาต้องการให้หน่อย(งานนี้สบายกว่าแซงคิวเสียอีก อิอิ)  แต่เขาหารู้ไม่ว่า เขาฝากผิดคนเสียแล้ว!  เพราะเพื่อนผมคนนี้เป็นคนตรง และไม่ยอมสยบให้แก่คนเห็นแก่ตัวใดๆ ทั้งสิ้น  เธอเลยบอกปัดไป(น่าจะอย่างนิ่มนวล)

แต่ผ่านไปสักนาทีสองนาที  เธอก็กลับได้ยินเสียงชายคนนี้อีกครั้ง  เพราะเขากำลังทำกับคนที่อยู่คิวถัดๆ ไปอย่างเดียวกับที่ทำกับเธอ  ตอนแรกเธอก็ไม่อยากสนใจนัก  แต่เสียงดังมาเข้าหูก็เลยฟังสักหน่อย

เธอได้ยินบทสนทนาแล้วก็ถึงกับอื้งในลีลาการพูดของเขา  เชื่อไหมครับ เขาอธิบายคนข้างหลังเพื่อนผมว่า

จริงๆ แล้วผมจะเข้าคิวก็ได้ แต่ผมอยากรู้เท่านั้นแหละว่า…คนเรา(หมายถึงคนที่เขาจะฝากซื้อเสื้อ)จะมีน้ำใจหรือเปล่า!????….เอิ้ก

« « Prev : กำ!

Next : ดอกไม้เหล็ก (๑) » »