ลานกำ

เมื่ออายุมากขึ้น ประสบการณ์มากขึ้น จากสิ่งที่ไม่เคยรู้ก็ได้รู้ สิ่งที่รู้น้อยก็รู้มากขึ้น แต่ปัญหาก็อยู่ที่ว่าเรารู้และทำไปเพื่ออะไร?

ทำเพื่อที่จะให้มีในสิ่งที่ไม่เคยมี?

ทำเพื่อให้มีมากขึ้น?

ทำให้รวยขึ้น?

ทำให้มีชื่อเสียงเกียรติยศมากขึ้น?

ทำให้หายสงสัย?

ทำเพราะความเคยชิน?

ทำเพราะอยากทำ?

ทำเพื่อการกุศล?

ทำเพื่อช่วยเพื่อนมนุษย์?

ฯลฯ

ผมคิดเอาเองว่าคนเราทำทุกอย่างก็เพื่อความสุข หรืออย่างน้อยก็หวังว่ามันจะทำให้เราได้รับความสุข  แต่ปัญหาก็อยู่ที่ว่าสุขที่เราคาดหวังหรือได้รับในขณะนั้นๆ มันคือสุขจริงๆ หรือไม่

หรือเมื่อเราทำอย่างนั้นบ่อยๆ แล้ววันหนึ่งผลลัพธ์ที่คิดว่าสุขนั้นมันสะสมก่อตัวรวมกันเป็นงูพิษตัวใหญ่  ที่กลับมาฉกกัดเรายามที่เราเผลอหรืออ่อนแรง

ที่คุยมามิใช่จะเอาข้อธรรมอะไรมานำเสนอหรอกครับ  แต่อยากชวนคุยเพราะผมได้เห็นผลลัพธ์กับคนที่รู้จักสองสามครอบครัว  บางครอบครัวสมัยก่อนนั้นขยันทำมาหากิน หนักเอาเบาสู้ จนประสบความสำเร็จด้านฐานะ และเกียรติยศชื่อเสียง บางครอบครัวถึงแม้จะขยันแต่ในทางสังคมแล้วก็ไม่ได้เป็นหน้าเป็นตาอะไร

กาลเวลาผ่านไปเมื่อเขาเหล่านั้นเริ่มสู่วัยใกล้เกษียณ ถึงเวลาที่จะต้องเก็บดอกผลที่ฟูมฟักมาหลายปี  แทนที่จะได้พักผ่อน ไม่ต้องดิ้นรนเหนื่อยล้าเรื่องปากท้องอีกต่อไป ครอบครัวที่ถือว่าประสบความสำเร็จทางสังคมกลับก่อปัญหาใหม่เพิ่มให้ตัวเอง  เพราะเสพติดการทำงาน  คืออยู่ว่างไม่เป็นเสียแล้ว  เพราะคิดว่าการอยู่เฉยๆ เป็นการขี้เกียจ  และอีกทางก็คิดว่าก็ฉันเหนื่อยมามากฉันก็ต้องได้รับรางวัลของฉันบ้าง  ถึงครานี้แหละครับงูเห่าตัวเขื่องก็เริ่มแผลงฤทธิ์  จากไม่เคยเที่ยวก็เที่ยว จากไม่เคยมีบ้านเล็กบ้านน้อยก็เริ่มมี  ใครจะตัดพ้อต่อว่ายังไงก็ไม่สน  ฉันโตแล้ว เงินฉัน ฉันจะเสพย์ความสุขของฉันใครจะทำไม?

เมื่อเกิดปัญหาเหล่านี้ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมกัน เพราะต่างก็เก่งด้วยกันทั้งคู่ ยอมกันไม่ได้ ความรักที่เคยมีไม่รู้หายไปไหน ถึงขั้นหย่าร้าง แยกกันอยู่ แยกสมบัติกันก็มี ฝ่ายลูกหลานแม้จะพยายามทำทุกทางก็ไม่สำเร็จ…ก็ใครจะทำไมเล่า ฉันโตแล้ว ทุกอย่างฉันสร้างมากับมือ พวกแกเป็นเด็ก ต้องพึ่งพาฉัน จะมาสอนฉันไม่ได้ พวกแกแหละต้องฟังฉัน

ในขณะที่อีกครอบครัว แม้จะไม่ประสบความสำเร็จ ไม่ร่ำไม่รวย อยู่ตามประสาชาวบ้านธรรมดา แม้อยากรวยก็ไม่สามารถ และยอมรับสภาพที่มันเป็น เมื่อถึงช่วงวัยที่ใกล้จะพักผ่อน เขากลับเห็นโลกตามความเป็นจริง ทั้งคู่กลับเห็นใจกันมากขึ้น ต่างขอบใจกันที่อยู่ด้วยกันมานาน และกล้าหาญที่จะพูดว่าถ้าตายไปก็ไม่ห่วงอะไรอีกแล้ว  การพูดแบบนี้ พูดแบบธรรมชาติของคนธรรมดาที่ไม่ได้ปฏิบัติธรรมอะไร ผมเชื่อได้เลยว่านักปฏิบัติธรรมหลายคนคงอายไปตามๆ กัน

ที่รำพึงมาทั้งหมดก็แค่อยากบอกว่า คนเราสะสมอะไรก็ได้สิ่งนั้น ปลูกมะละกอจะได้ผลเป็นมะม่วงย่อมเป็นไปไม่ได้ ถึงเวลานั้นอยากกินมะม่วงใจจะขาดก็ไม่สามารถกินได้

ปัญหาอยู่ที่ว่าเรารู้หรือไม่ว่าเรากำลังปลูกและรดน้ำพรวนดินต้นอะไรอยู่?

« « Prev : Karma Therapy: ๒.กรรมกับอิทัปปัจจยตา

Next : ใกล้เกลือกินด่าง » »