ลานว่าง

เพิ่งเขียนเรื่อง “ไม่เอาเรื่อง” ไป ทำให้นึกถึงอีกเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้

ตัวเองมีเจ้ากรรมนายเวรอยู่คนหนึ่ง ที่คอยมาสะกิดให้กังวลใจได้เรื่อยๆ

คราวที่แล้วเจ้าคนนี้ เขียนไปรษณียบัตรมาหา พร้อมกับบอกว่าเห็นเราขับรถผ่านเขาไปบนทางด่วนเมื่อวันที่เท่านั้นเท่านี้ เวลานั้นเวลานี้ พร้อมกับระบุทะเบียนรถกับยี่ห้อรถเราเสร็จสรรพ!!

คนๆ นี้ มีพฤติกรรมแปลกๆ ชอบติดต่อมาทางเดียวโดยการเขียนจดหมาย ไม่เคยระบุที่อยู่ติดต่อกลับ เพราะเขาคงกลัวเราเอาไปแจ้งความ ทำแบบนี้มาเป็นเวลาประมาณ 10 ปีแล้ว

มานั่งวิเคราะห์ดู ก็เห็นเลยว่าเขาไม่เคยปล่อยวาง ยึดความฝัน ความคิดที่พิการบางอย่างไว้อย่างเหนียวแน่นเป็นเวลานาน ช่างน่าเอน็จอนาจจริงๆ

คนเรา ถ้าไม่รู้จักปล่อยวาง ก็จะทรมาณแบบนี้ ทั้งน่าสงสารและน่าสมเพชที่ไม่มีปัญญาหลุดออกจากการยึดติดแบบนี้

ประสบกับเรื่องแบบนี้ ก็เลยได้บทเรียนประสบการณ์มาสอนตัวเองด้วยว่าคนเราต้องปล่อยวางให้เป็น

เ้มื่อวานขับรถเข้าไปแถวๆ เพลินจิต ไม่ค่อยได้เข้าไปบ่อยนัก พอมีธุระต้องเข้าไปก็เลยเจอดี โดนชนท้ายเลย
ตอนที่โดนชนก็ตกใจเล็กน้อย แล้วก็คิดว่า เห็นทีจะไปตามนัดไม่ทันเสียแล้ว แล้วเบอร์ประกันของเราเบอร์อะไรหนอ.. แล้วก็ลงมาดูแผลที่ท้ายรถ

รถที่มาชนเป็นรถ pick up ผลลัพธ์ก็คือ bumper สีแตก แต่ไม่ยุบ แต่ดูแล้วคนที่มาชนคงไม่ใช่เจ้าของรถที่ขับมา เขาก็ลงมาดูกับเราพร้อมๆ กัน พร้อมกับชี้ไปที่แผลว่า ไม่เป็นอะไรเลย (แต่สีถลอกและแตก) เราก็ชี้ไปให้ดูว่า สีมันแตกและถลอกนะ พูดจบก็ถอนหายใจหนึ่งที เพราะดูแล้วเขาคงไม่อยากจะชดใช้อะไร แล้วก็เดินกลับไปที่รถ แต่รถติดสัญญาณไฟเยอะก็เลยออกรถไม่ได้ สักแป๊บคู่กรณีก็เดินมาที่ข้างรถ ก็เลยเปิดประตูไปบอกเขาว่า “ไปเถอะ ไป..” พร้อมกับโบกมือ ถือว่าไม่เอาความกัน เพราะถ้าเอาความก็คงจะไม่ได้ความ (อิอิ) แถมเสียเวลา และเสียอารณ์ด้วย

ทำธุระเสร็จ ขับรถกลับบ้าน มานั่งนึกดู..อืมมม สติดีใช้ได้อยู่ อารมณ์โกรธก็ไม่มี อารมณ์เสียก็ไม่ใช่ ใช้ได้ๆ ถือว่าใช้กรรม และเป็นบททดสอบสติ และอารมณ์เป็นอย่างดี เห็นเลยว่าปล่อยวางเป็นแล้ว (ฮ่าๆๆๆ)

เขียนบันทึกเป็น memo ไว้เฉยๆ ไม่มีอะไรมาก แค่อยากบันทึกไว้เท่านั้น ^ ^

ช่วงนี้มีข่าวเรื่อง พรบ.ปรองดองฯ หรือนิรโทษกรรม หรืออะัไรสักอย่างทำนองนี้ มีการพูดถึงการนิรโทษกรรมมากมายทั้งในทีวี วิทยุ มีการกล่าวถึงการที่ พรบ. จะขัดแยังกับรัฐธรรมนูญซึ่งเป็นกฏหมายสูงสุด มีการเชื่อมโยงไปถึงการแก้รัฐธรรมนูญ และทำให้คิดได้ว่า ถ้าคนส่วนใหญ่คิดแบบนี้ อีกหน่อยคงต้องมีรัฐธรรมนูญหนาแบบ yellow pages ในสมัยก่อน

ทำให้มาคิดว่าคนที่จะเป็นผู้นำ นักการเมือง หรือคนที่ทำงานแล้วส่งผลกับคนส่วนมากหรือสาธารณะควรจะต้องมีคุณสมบัติอะไรบ้าง โดยสรุปคิดได้สั้นๆ ว่า ควรมี

ศีล ๕

หิริ โอตตัปปะ

สัมมาทิฏฐิ

คงยังจะมีอีกหลายๆ อย่างที่กลุ่มคนเหล่านี้จำเป็นต้องมี ถ้าคนเหล่านี้มีศีล มีหิริโอตตัปปะ มีสัมมาทิฏฐิ เป็นพื้นฐานในชีวิต เราคงไม่ต้องมีรัฐธรรมนูญหลายร้อยข้อ หรือมีกฎหมายอีกมากมายที่ไม่จำเป็น หรือมีก็ไม่มีการบังคับใช้