ไผเป็นไผ ตอน 2 จุดเริ่มต้นแห่งการค้นหา
อ่าน: 2115
การตามหาความหมายของชีวิตของผม ตั้งแต่ผมเริ่มเติบโตพอที่จะคิด ค้นหาความหมายในตัวเองได้
คำถามที่ผมถามตัวเองตลอดมาคือ “กูจะเรียนไปทำไมวะ” สำหรับคำถามนี้หลายคนอาจจะว่าผมบ้า
ว่าผมเป็นจอมขบถ ขวานผ่าซาก ขวางสังคมและต่าง ๆ นานา แต่ผมก็ไม่เคยสะทกสะท้านแม้แต่นิดเดียว
“กูจะเรียนไปทำไมวะ” เป็นคำถามที่พุ่งปรู๊ดดด เข้ามาในต่อมกระแดะของผมทันทีหลังจากที่ผมได้เรียนรู้
เมื่อตอนเริ่มเรียนต่อในระดับที่สูงขึ้นว่า “ยิ่งเรียนกูยิ่งเห็นแก่ตัวมากขึ้นทุกที ๆ “
ช่วงที่ผมเข้าเรียนในระดับ ปวช. ผมได้ซึมซับกระแสสังคมที่กำลังเปลี่ยนแปลงแบบรวดเร็วและรุนแรง กระแสวัตถุนิยมกำลังถาโถมเข้าสู่กลุ่มวัยรุ่นในยุคของผม คำว่า นักเรียนนักศึกษา มีความหมายที่แต่งต่างออกไปจากที่ผมเข้าใจอย่างมากมายมหาศาล โรงเรียนสอนแค่ในตำราหลักสูตรที่ยกย่องเทิดทูลว่าคือที่สุดของที่สุด ผมต้องอดทนจำในสิ่งที่ถูกบังคับให้เรียน ผมต้องอดทนกับการสอบที่ถูกติ๊ต่างว่านี่คือการวัดคุณภาพของความเป็นมนุษย์ในคอกของสถานศึกษาว่าใครมีคุณภาพมากกว่ากัน
ใช่ครับ ในกรอบของการศึกษาที่ผมเข้าใจในยุคนั้น ผมรู้สึกว่าผมเหมือนเป็นสัตว์เลี้ยงประเภทหนึ่งที่ถูกเลี้ยงถูกฝึกมาเพื่อใช้งานต่าง ๆ รึไม่ก็เลี้ยงให้อ้วนเพื่อรอเข้าโรงเชือดอย่างเดียว
ในยุคนั้นหลังจากที่ลำต้นของคำถามที่ว่า “กูจะเรียนไปทำไมวะ” เติบโตขึ้นอย่างช้า ๆ ในหัวของผม
จากที่ผมไตร่ตรองเพ่งพินิจพิจารณาดูอย่างถี่ถ้วนแล้วของสมองของเด็กตัวเล็ก ๆ ในวันนั้น ผมเลยทึกทักเอาเองว่า “ผมต้องการที่จะเรียนรู้อะไรมากกว่านี้และผมสามารถเรียนรู้ได้มากกว่าที่ระบบให้ได้” ผมจึงเริ่มภารกิจค้นหาความหมายตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา
เอาล่ะสิครับ .. พอตัวเองทึกทักตั้งคำถามขึ้นมาเลยต้องคิดหาวิธีเพื่อจะพิสูจน์ทฤษฎีของตัวเอง
ผมจึงรวบรวมเพื่อนฝูงที่พอจะมีแนวคิดในทิศทางเดียวกัน ณ ตอนนั้น ทั้งที่เข้าใจและไม่เข้าใจของเพื่อน ๆ ผมได้นำสมาชิกในกลุ่มพร้อมเพื่อน ๆ กลุ่มใหญ่ ทำกิจกรรมต่าง ๆ ทั้งในและนอกสถานศึกษา จนกลายเป็นหัวโจกในด้านกิจกรรมไปโดยปริยาย
ผมกับผองเพื่อนร่วมกันออกเดินทางด้วยการโบกรถท่องเที่ยวไปยังสถานที่ต่าง ๆ เพื่อเรียนรู้โลกกว้าง เรียนรู้วิถีชีวิต เรียนรู้วิถีสังคม เรียนรู้ถึงกระแสแห่งมนุษย์ การใช้ชีวิตในช่วงนี้ถือได้ว่าผมใช้ชีวิตเสี่ยงที่สุดของความเป็นวัยรุ่น แต่ผลที่ได้รับก็ถือได้ว่าคุ้มค่าที่สุดเช่นกัน (เอาไว้จะเล่าให้ฟังเล่น ๆ ฮา ๆ วันหลังนะครับ)
สิ่งที่ผมได้เรียนรู้ในช่วงแห่งชีวิตวัยรุ่น คือ
ผมได้เรียนรู้ว่า หากผมกล้าที่จะทำตัวเองให้แตกต่าง ผมก็สามารถแตกต่างได้ด้วยตัวเอง
ผมได้เรียนรู้ว่า ถ้าผมกล้าที่จะยืนหยัดต่อความเชื่อของตัวเอง ผมจะค้นพบอะไรบางอย่าง
ผมได้เรียนรู้ว่า ถ้าผมเดินออกนอกเส้นทางบ้าง ผมจะเห็นโลกที่ผมไม่เคยเห็นและไม่เคยสัมผัสอย่างแน่นอน
ผมได้เรียนรู้ว่า คำว่าเพื่อน จะเรียกให้มันได้ความฟิวส์มากที่สุดคือตอนผมเรียกเพื่อนที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกัน
ผมได้เรียนรู้ว่า ผมสามารถสร้างประโยชน์และแบ่งปันความสุขให้กับสังคม คนรอบข้างได้ซึ่งมันทำให้ผมมีความสุข สุขใจที่ได้ทำ
ผมได้เรียนรู้ว่า การทำตัวให้ติดดินที่สุดทำให้สามารถเรียนรู้ผู้คนรอบข้างได้ดีที่สุด
ผมได้เรียนรู้ว่า ผมจะต้องเรียนต่อให้สูงที่สุดเท่าที่สติปัญญาของผมจะทำได้ เพราะคนจะฟังผมมากที่สุดก็คือตอนที่ผมเป็นคุณเดี่ยว คนที่มีเครื่องการรันตีความรู้ความสามารถโชว์อยู่ข้างฝาบ้าน ซึ่งต่างจาก ไอ้เดี่ยว ที่ไม่มีเครื่องการันตีมาตรฐานทางสังคมใดใดเลย
และ ผมได้เรียนรู้ว่า ถ้าผมกล้าที่จะเป็นตัวของตัวเองผมก็จะได้กรรมสิทธิ์ในความเป็นมนุษย์กลับคืนมา..แน่นอน
อิอิ โปรดติดตามตอนต่อไป เด้อครับ ตอนเรียนต่อนี่ มันส์โคตร ๆ อิอิ
“”"”"”"”"”"”"”"”"”"”"”"”"”"”"”"”"”"”"”"”"”"”"”
บันทึกนี้โพสต์เมื่อ วันที่ วันอังคาร, 10 มีนาคม 2009 เวลา 12:22 (เย็น) และจัดไว้ในหมวดหมู่ Uncategorized. ติดตามอ่านการแสดงความเห็นได้ที่ฟีดนี้ RSS 2.0. คุณสามารถจะ ฝากความคิดเห็นไว้, หรือ แทร็กย้อนหลัง จากเว็บไซต์ของคุณได้.
#2:: สายลมครับ 12 มีนาคม 2009 เวลา 9:29 (เช้า)
อิอิ พี่ปูครับ อนุมัติให้ลอกได้ครับ อิอิ เอิ๊กซซซ