ความฝันของความคิดถึง
อ่าน: 1877ตราบใดที่พระอาทิตย์ยังคงทำหน้าที่อย่างตรงไปตรงมา
ชีวิตของคนเราก็ยังคงต้องดิ้นรน สู้แดดฝนอย่างไม่มีที่สิ้นสุด
ระยะเวลาทำให้คนเราได้เรียนรู้อะไรหลากหลายในเส้นทางแห่งชีวิต
เสียงแผ่วเบาของลมหายใจคือสัญญาณแสดงให้รู้ถึงความหมายของการมีชีวิตอยู่
ในชีวิตของคนหนึ่งคน
ผมว่าการก้าวข้ามวันเวลาแห่งการมีชีวิตอยู่นั้นยากและง่ายแตกต่างกันไป
บ้างก็ยากเย็นแสนเข็ญราวกับปีนป่ายตึกสูงด้วยสองมือเปล่า
บ้างก็ง่ายดายเสียจนราวกับว่าใช้เวทย์มนต์คาถาปลุกเสกขึ้นมาดั่งใจ
ผมรู้และซึมซับในความรู้สึกเช่นนี้มานานนักนับแต่จำความ(รู้สึก)ได้
การดำเนินชีวิตของผมเองก็ไม่ต่างกับคนหลายล้านคนบนโลกใบเล็กๆนี้
ผมเอาความสุขน้อยๆ เท่าที่มีอยู่ ฝ่าฟันกับอุปสรรคต่อสู้กับความทุกข์ยากที่โลกใบนี้ยัดเยียดให้
แต่ผมไม่เคยโกรธหรือตำหนิเจ้าโลกใบเล็กๆ นี้เลยแม้แต่นิดเดียวครับ
ผมกลับคิดว่าอุปสรรคต่างๆ เหล่านี้คือเครื่องมือทดสอบหรือโจทย์ของชีวิตอีกหนึ่งหรือหลายๆ ข้อ
ที่โลกนี้ได้มอบให้เราเพื่อให้เราได้ใช้สติปัญญา ความสามารถต่าง ๆ ที่มีอยู่อย่างเต็มที่
ทุกครั้งที่ผมล้ม ผมจะพูดกับตัวเองเสมอว่า “ไม่เป็นไร เริ่มใหม่”
ทุกครั้งที่ผมรู้สึกท้อแท้ ผมจะปลอบประโลมตัวเองว่า “หายใจเข้าลึกๆ ยาวๆ ยาวไว้ ยาวไว้”
และในทุกๆ วันที่ผมลืมตาตื่นขึ้นมาในทุกๆ เช้า ผมจะกล่าวขอบคุณต่อโลกใบนี้เสมอว่า ” ขอบคุณที่ให้โอกาสผมได้ลืมตาตื่นขึ้นมาในเช้าวันนี้ ”
ความคิดถึงคือความผูกพัน เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่โลกใบเล็กนี้ได้สร้างและมอบไว้ให้กับมนุษย์ตัวใหญ่ๆ อย่างเราๆ
คืนนี้ผมขอแอบคิดแกมอธิฐานก่อนนอนว่า “ถ้าผมลืมตาตื่นในวันพรุ่ง หากการตื่นของผมนั้นอยู่ท่ามกลางไมตรีจิตของกัลยาณมิตรชาวเฮฯ ทุกวัน พลังการสร้างสรรค์สิ่งต่าง ๆ ของผมคงจะเต็มจนล้นเป็นแน่”
แล้วพบกันในความฝันนะครับ หลับฝันดี มอบมิตรไมตรีให้กัน ไม่เสื่อมคลาย
นายสายลม อักษรสุนทรีย์
บันทึกนี้โพสต์เมื่อ วันที่ วันจันทร์, 18 มิถุนายน 2012 เวลา 11:51 (เช้า) และจัดไว้ในหมวดหมู่ ลานสายลม. ติดตามอ่านการแสดงความเห็นได้ที่ฟีดนี้ RSS 2.0. คุณสามารถจะ ฝากความคิดเห็นไว้, หรือ แทร็กย้อนหลัง จากเว็บไซต์ของคุณได้.
