ลานเวลา

เมื่อครั้งทำงานการฝึกอบรมร่วมกับพี่น้องชาวจิตวิทยาแห่งบ้านมกรา
บรรดาผู้เข้าร่วมสัมมนามักจะแปลกใจกับเหล่าวิทยากรต่างรุ่นที่เดินทางจากต่างที่ต่างทิศ
แต่กลับร่วมกันทำงานเป็นทีมได้อย่างกลมกลืน ลื่นไหล
แถมยังได้เห็นความคล้ายคลึงของการคิด การปฏิบัติ เป็นแนวเดียวกัน

ครั้นได้เข้ามาผูกพันเป็นเครือญาติกับชาวเฮฮาศาสตร์ แห่งลานปัญญา
ได้สนทนาแลกเปลี่ยนแบ่งปันกันมาเป็นเวลาพอสมควร
มองเห็นความตั้งใจในการเรียนรู้ และมุ่งมั่นในงานพัฒนาของทั้งสองกลุ่ม
ที่เริ่มต้นด้วยฐานแห่งใจ และอยากใช้ชีวิตให้เกิดประโยชน์

จึงคิดอยากจะให้เครือญาติทั้งสองสายได้มาพบปะ ร่วมงาน
หวังจะสานสายใยแห่งมิตรไมตรีให้ขยายไปในวงกว้าง

รอคอย..จนกระทั่งมีโอกาสในวันหนึ่ง
ซึ่งได้รับการติดต่อให้เป็นวิทยากรแก่บุคลากรของหน่วยงานที่เคยได้เล่าเรียน
และเคยเริ่มต้นงานแรกในชีวิตที่นี่ ทั้งได้รับประสบการณ์ดีๆ จากพี่ๆ ที่คอยเกื้อหนุน
จึงมีพันธะทางใจที่จะปฏิบัติ..กิจกตัญญู..คืนกลับ ทุกเมื่อที่ทำได้

ทำหน้าที่ประสานงาน ประสานใจ จนได้พี่น้องชาวจิตวิทยามาสองท่าน

คุณหมอจอมป่วน และ อุ้ยจั๋นตา ชาวเฮฮาศาสตร์ ช่วยจัดหลีกงานมาร่วมทีม

ขั้นตอนต่อไป ต้องอาศัยเทคโนโลยีเครื่องมือสื่อสารในการวางแผน เตรียมงาน
ส่งผ่านความคิดกันไปมาสองสามรอบ จึงได้คำตอบสุดท้ายในวันจวนใกล้กำหนดนัดหมาย

เริ่มงานด้วยความวางใจในทีม แม้เป็นการร่วมงานกันครั้งแรก

การเป็นผู้ประสานงาน จึงมองเห็นใจที่ยอมรับ ให้เกียรติ และพร้อมจะเรียนรู้ของทีมทั้งสองฝ่าย
และไม่รู้สึกแปลกหน้ากับ ผู้เข้าร่วมสัมมนา แม้ว่าล้วนมีตำแหน่งงานระดับสูง
บอกตัวเองว่า ต่างเป็นรุ่นพี่ รุ่นน้อง ที่เคยร่วมอาชีพมาก่อน

ทักทายและนำเข้าสู่บรรยากาศการเรียนรู้ด้วยใจอ่อนน้อม คารวะ
จากประสบการณ์ทำงานที่ผ่านมา พบว่า
ทุกแห่งหน ล้วนมีกำแพงแห่งตัวตน ที่คอยกีดขวางหนทางการเรียนรู้
การเป็นผู้อ่อนวัยวุฒิกว่า ทั้งไม่มีรายชื่ออยู่ในบรรดาจอมกระบวนยุทธ์
จึงมักต้องใช้เวลาในช่วงแรกเริ่มในการพิสูจน์ตน พิสูจน์ใจ
ก่อนจะได้ก้าวล่วงผ่านเข้าสู่ประตูแห่งการยอมรับ
การวางลำดับประสบการณ์เพื่อนำสู่เป้าหมายในการเรียนรู้จึงเป็นเรื่องละเอียดอ่อน

คุณหมอจอมป่วนชวนให้คิดถึงสิ่งที่อยากได้ในการสัมมนาด้วยสไตล์ฮาเฮ โห่ฮิ้ว

ก่อนจะพลิกพลิ้วโยนไมค์คืน ให้ชวนคิด ชวนแลกเปลี่ยน ถึงธรรมชาติแห่งจิตใจ
ทั้งได้อุ้ยมาช่วยเสริมเติมกิจกรรมที่นำให้ละเอียดอ่อนและใส่ใจ ต่อสิ่งรอบข้าง
ร่วมกันสานสัมพันธภาพต่อกัน ด้วยการแลกเปลี่ยนเรียนรู้เรื่องราวแห่งชีวิต
ที่คิดถึงการเกื้อกูล เกี่ยวเนื่องแห่งสรรพสิ่ง

ชวนกันทบทวนวิธีในการส่งสารจากใจให้เกิดความเข้าใจและมิตรไมตรี
ทั้งชวนกันอยู่ในวิถีแห่งความสุข
ที่อิ่มเต็มด้วยความสุขจากภายในมากกว่าการไขว่คว้าสะสมทรัพย์สิน
ชวนกันได้ยินเสียงเตือนแห่งสติ ที่คอยกำกับให้ใช้ชีวิตอย่างเอื้อเฟื้อเกื้อกูลกัน
เมื่อถึงวันเสร็จสิ้นการสัมมนา จึงได้จากลากันด้วยอ้อมกอด และรอยยิ้ม

นึกย้อนพินิจดูการงานที่ผ่านไป ได้เรียนรู้สิ่งใดเพิ่มเติมขึ้นบ้าง
ได้เห็นอานุภาพของการวางใจ เชื่อมั่นและให้เกียรติ
ได้เรียนรู้ที่จะยืดหยุ่น ปรับเปลี่ยน ให้ตรงใจของผู้ร่วมงาน
ผสานและเชื่อมโยงประสบการณ์ให้เป็นเนื้อเดียวกันแม้จะด้วยฐานวิธีคิดที่แตกต่าง
ได้เห็นหนทางที่จะนำสู่เป้าหมายด้วยหลากหลายวิธี

ได้เห็นข้อที่ควรพัฒนา ต่อยอด

ได้กอดขอบคุณผู้ร่วมทีมอย่างทั่วถึง..^^
เป็นอีกครั้งหนึ่ง..ที่ได้..กล้าทำสิ่งใหม่ด้วยใจดวงเดียวกัน

ขอบคุณ..คณะวิทยากรที่ได้เรียนรู้ร่วมกัน

น.พ.สุธี  ฮั่นตระกูล
ผ.ศ.สาระ  มุขดี

ผ.ศ.ดร.จันทรรัตน์  เจริญสันติ
อ.วิชชุดา  ฐิติโชติรัตนา

ขอบคุณ.. ฝ่ายการพยาบาล คณะแพทยศาสตร์มหาวิทยาลัยเชียงใหม่  
            ที่เอื้อเฟื้อให้ได้ ปฏิบัติ..กิจกตัญญู ร่วมกัน

ขอบคุณ..พี่น้องชาวมงคลวิทยาที่อนุญาตให้หนีงานไปทำงานนอกบ้านด้วยค่ะ ^ ^

« « Prev : ระพีเสวนา..คือความงาม..คือความสุข..(2)

Next : ตั้งใจ..ให้เป็นวันขี้เกียจ » »