ลานเวลา

ปกติทำงานที่ต้องเกี่ยวข้องและอยู่กับความคาดหวังของผู้คนจากต่างที่มา
จึงมีเรื่องราวต่างๆ นาๆ ที่เข้ามาในชีวิตประจำวัน
ให้ต้องรับรู้  ดูแล แก้ไข ช่วยเหลือให้งานดำเนินไปตามแต่สถานการณ์
วันๆ ชีวิตจึงหมุนไป ด้วยใจที่นึกถึงแต่งาน
แม้ในวันที่ควรจะผ่อนพัก ใจก็มักจะไม่ค่อยได้วาง ไม่ใคร่ได้ว่างมากนัก

เช้าวันนี้ มีช่วงเวลาที่ไม่มีตารางมากำหนด
จึงตั้งใจจะงดภาระอันเป็นเรื่องที่ต้องทำ เปลี่ยนมาทำในเรื่องที่อยากทำ
ตั้งใจวาง..ใจ..ให้ว่าง   วาง..ชีวิต..ให้ผ่อนคลาย

ได้เริ่มต้นวัน ด้วยการ ทำอาหารให้ ส.ว.(สูงวัย)รุ่นรอง
แม้ไม่ช่ำชองเรื่องการเรือน ก็ลองค้นหาไข่ หากล่ำปลี มาหั่นๆ เฉือนๆ โยนลงกระทะ
เป็นเมนูผัดกล่ำปลี และ ไข่ต้ม
ไม่ถามถึงคำชม ด้วยเกรงจะทำให้ผู้สูงวัยได้ลำบากใจกับความจริง^^

เสร็จภาระก็คว้าหนังสือ ไปหามุมสงบ หลบมุมอ่าน
ไม่นานก็มีเสียงเรียกจากโทรศัพท์..ให้รับสาย
จึงได้เติมใจให้อิ่มเต็ม ด้วยบทสนทนา ประสาพี่น้อง กับ เจ๊ผู้เป็นที่รัก
น่าแปลก..ที่วันนี้ของเธอ..ตั้งใจจะให้เป็นวันว่างเช่นกัน

แลกเปลี่ยนเรื่องราวของการฝึกตน ฝึกใจ ในชีวิตอยู่เป็นนาน
นึกถึงอาหารมื้อต่อไป..จึงได้กลับไปหาเมนูมื้อกลางวัน
ที่พลิกผันผัดผักที่เหลือ ให้เป็นส่วนประกอบของผัดเส้นหมี่ไข่
ลองชิมรสดูเหมือนจะใช้ได้  จึงแอบน้อมนำใจของ ส.ว. ก่อนเสริฟ
ให้รู้สึกประหนึ่งว่าเป็นอาหารแปลกใหม่
แหม..ดูๆ ไป แล้วเหมือนกับเส้นอุด้งของญี่ปุ่นเนาะ..^^

การเตรียมใจก่อนเสริฟ..คงมีผล..
ไม่มีเสียงบ่น..เพียงแต่ได้ยินเสียงพึมพำนิดๆ ว่า เส้นเหนียว
จึงแก้เกี้ยวด้วยการกินเป็นเพื่อน..ก็พอจะกลบเกลื่อนให้เมนูนี้ผ่านไปได้…
เฮ้อ!!..อุตส่าห์ ภูมิใจในหัวคิดดัดแปลงอาหารเหลือให้เกิดประโยชน์..เอิ้ก..

ย้อนกลับไปหามุมสงบ  พบว่า  มีผู้มาเยือน
จึงต้องเปลี่ยนกิจกรรมเป็นการนำเยี่ยมชมโรงเรียน
แม้เป็นเหมือนการทำงาน แต่ก็เป็นการทำด้วยความยินดี
จนถึงเวลานี้  วันขี้เกียจก็หมดไปได้เกือบทั้งวันแล้ว

รู้ว่า..วันรุ่งขึ้น จะมีงานและการพบปะผู้คน ที่อาจสับสนวุ่นวายรออยู่
แต่เมื่อย้อนดูใจ  ก็ได้ทบทวนและชวนให้ตัวเองได้คิด
นึกถึงคำสอนของพระพุทธองค์ ที่สอนให้ละความชั่ว ทำความดี และทำจิตให้ผ่องใส
แต่ก็มักลืมใส่ใจกับความผ่องใสในจิต อยู่บ่อยๆ

วุ่นวายอยู่กับความคิด กับการงาน ที่แม้จะมุ่งมั่นอยู่ในเส้นทางแห่งความดี
มุ่งหนีจากการทำความชั่ว
แต่จิตใจอาจขุ่นมัวด้วยความวิตก ฟุ้งซ่าน
บางครั้งก็หงุดหงิด รำคาญ เศร้าหมอง ตามครรลองของอารมณ์ที่แปรเปลี่ยน

ชีวิตจึงยังอยู่ในวิถีแห่งการฝึกหัด ขัดเกลาตนเอง
ท่ามกลางบททดสอบสติที่เวียนมาไม่ขาดสาย บางครั้งก็สอบได้  บางครั้งก็สอบตก

โชคดี ที่มีกัลยาณมิตรอยู่มากมาย ที่คอยเตือนใจให้ได้คิด ได้เห็นเป็นตัวอย่าง
จึงมีกำลังที่จะทำข้อสอบอีกต่อไป
เพื่อ..สอบได้ก็ยินดี  สอบตกก็ยินดี  ด้วยมีเรื่องให้ได้เรียนรู้อยู่เสมอ

เป็นวันขี้เกียจ ที่มีความสุข ได้คิด ได้มองตน ด้วยใจที่ยินดี วาง..ให้ว่าง
คงต้องหาวันขี้เกียจบ่อยๆ บ้างแล้ว…

« « Prev : มวลหมู่มิตร..กับ..กิจกตัญญู

Next : บันทึกในวันแห่งความรัก » »