ลานเวลา

นับแต่พิธีเปิด วันระพีเสวนา อันเรียบง่าย ก็ได้ต่อเติมสติปัญญาจากหลากหลายนักคิด นักปฏิบัติ
ทั้ง ศาสตราจารย์สุมน  อมรวิวัฒน์  นพ.วิจารณ์  พานิช  นพ.ประเวศ  วะสี
ทั้งยังมีนิทรรศการ มีผลงานการปฏิบัติจากเครือข่ายโรงเรียนไทยไท ให้ได้เห็น

ได้หันมามองตนเอง และพบว่า
แม้ความคิด ความเชื่อ ในการจัดการศึกษาที่มีอยู่ เป็นไปในทิศทางเดียวกัน
แต่การร้อยเรียงเรื่องราว และการบอกกล่าวให้ผู้เกี่ยวข้องได้มองเห็นร่วม
ทั้งในประเด็นของหลักการศึกษา ทั้งการนำพาผู้คนให้เข้าใจถึงเป้าหมาย
ทั้งรายละเอียดและวิธีการในการจัดการ
ต้องศึกษาและพัฒนาศิลปะในการสื่อสาร การนำเสนอต่อไปอีกไม่น้อย

หลายถ้อยคำในการนำเสนอ ทำให้ได้ฉุกคิด และ มองหาส่วนที่ขาด

เช่น..กระบวนการเรียนรู้ที่ทำให้คนอาจหาญ แกล้วกล้า
สงสัยใฝ่หาคำตอบ ไม่ยอมจำนน
แสดงออก เผชิญ และ เผด็จปัญหา
ด้วย สติ และปัญญา..

เป็นถ้อยคำสั้นๆ ที่จับใจ..ชัดเจน..

การจะได้มาซึ่งความรู้..การพัฒนา..การแสวงหาคำตอบที่ยาก
แม้แต่การแน่วแน่แก้ไขในสิ่งผิด
ล้วนแต่ต้องการความอาจหาญ ไม่ยอมจำนน ไม่ยอมตามกระแส
ซึ่งช่วยเสริมการแก้ปัญหาด้วยสติ และ ปัญญาอย่างเป็นผล

เป็นถ้อยคำที่ทำให้เห็นคุณภาพของบุคคลที่จะนำพาให้ชีวิตและสังคมเป็นสุข

ทั้งประเด็นในการเรียนรู้จิตวิญญาณภายใน และ การใช้ชีวิตที่สัมพันธ์กับสรรพสิ่ง
เรื่องราวของความดี ความงามและความจริง

และการนำสิ่งที่ได้ทดลอง เรียนรู้ มาแลกเปลี่ยนแบ่งปัน

เรื่องราวที่ได้รับฟัง ยังก่อให้เกิดแรงใจในการทำงาน
ด้วยตลอดเส้นทางที่ผ่านมา ดูราวกับว่า เป็นการทำงานที่ฝืนกระแส
แม้แต่ผู้ร่วมงาน ก็ยังพาลจะหวั่นไหว ในบางช่วงเวลา
แต่เมื่อได้มาพบเห็นความเป็นไปของผู้ร่วมงานการศึกษา
ถึงกับบอกแก่กันแกมขันๆ..รู้แล้วว่า..เราไม่ได้บ้าอยู่โรงเรียนเดียว!!!

ยามได้เที่ยวชมนิทรรศการมีชีวิต ก็คิดถึงสิ่งที่เคยทำ
และตอกย้ำความเชื่อมั่นในเส้นทางที่เดิน

เมื่อได้พูดคุยกันในภายหลัง และได้รับฟังความคิดจากผู้ร่วมทีม
เห็นความก้าวหน้าในการศึกษาดูงาน
ด้วยแต่ละคนในทีม ไม่ได้มองทุกสิ่งอย่างผ่านๆ  แต่เข้าร่วมเก็บเกี่ยวเรียนรู้
ลองทำ ลองถาม คิดตามประเด็นที่เห็นด้วย เห็นต่าง
มองอย่างหาแก่น หาหลักการแนวคิด ไม่ได้ติดอยู่เพียงวิธีการ
บ้างก็เทียบเคียงกับประสบการณ์ที่ตนเคยลงมือปฏิบัติและเห็นชัดในข้อที่ควรปรับ ควรเพิ่ม

นอกจากทีมจะได้เติมความเชื่อมั่นในหลักการจัดการศึกษา
ยังได้รู้ว่าด้วยทรัพยากรอันน้อยนิดที่ตนมี และบริบทที่แตกต่าง
ก็สามารถสร้างงาน และร่วมสานปณิธานเช่นที่ได้มาเห็น
นับเป็นจุดสำคัญที่ส่งเสริมการพัฒนา
ด้วยกว่าจะก้าวเดินถึงจุดหมาย  ในรายทางที่ผ่าน มีแง่มุมของการเรียนรู้
และการลองทำดูอยู่มากมาย 

แต่รายละเอียดที่สำคัญ คือการชักชวนกันให้ตั้งมั่นอยู่บนความเชื่อ
และการทำงานที่มุ่งประโยชน์ต่อชีวิตของผู้เรียนเป็นหลัก
ไม่ใช่ผลักให้ผ่านพ้นจากความรับผิดชอบของตนเป็นปีๆ ไป
การสอนเช่นนี้บางเรื่องใช้เวลานานช้ากว่าจะเห็นผล 
ทั้งบางคนมองไม่เห็น  ด้วยไม่ได้วัดความสำเร็จเป็นตัวเลข แต่ต้องดูที่เด็กว่าก้าวหน้าหรือไม่
บางเรื่องเป็นสิ่งที่คนในระบบงานการศึกษาส่วนใหญ่มองข้ามความสำคัญ

การดำเนินการตามแนวทางที่ทำจึงต้องเพิ่มพลังทั้งกายใจให้แก่ครูในทีมเป็นระยะ

สิ่งที่ดีที่สุดในการมาร่วมงานในครั้งนี้ คือการที่ครูได้มีโอกาสมาเปิดตา เปิดใจ
รับรู้ได้ถึง..การมิได้เดินอยู่บนเส้นทางแห่งความพยายามเพียงลำพัง..
ทั้งมีการบ้านที่นำมาขบคิดต่อเมื่อกลับบ้าน
และแอบเห็นว่าได้นำประสบการณ์ที่เรียนรู้มาบอกกล่าวแก่มวลมิตรเพื่อนร่วมงาน
เห็นการนำถ้อยคำ แนวคิดบางอย่างมาใช้เมื่อได้ตรวจงาน

นับว่าเป็นการเริ่มต้นก้าวต่ออีกก้าวหนึ่ง

สำหรับตนเอง..นอกจากสาระที่ได้จากการสัมมนา
การได้มาพบปะกับชาวเฮฮาศาสตร์ก็เติมใจให้มีความสุข
ทุกรอยยิ้ม และ เสียงหัวเราะ เรื่องราวที่สนทนา พาให้ใจมีกำลัง
จนต้องนับถอยหลังเพื่อรอให้ถึงการพบกันในครั้งต่อไปทุกที..อิ อิ

ขอบพระคุณครูบาสุทธินันท์  ปรัชญพฤกษ์ ผู้ให้โอกาสในการร่วมสัมมนาครั้งนี้..

และ อ.Handy ได้รวบรวมเรื่องราวที่มีผู้เขียนถึงงาน ระพีเสวนา ไว้ที่นี่   และ ที่นี่ ค่ะ

ข้อมูลโครงการรพีเสวนา http://www.rapeesewana.com/

เอกสารสรุป ปาฐกถารพีเสวนา ครั้งที่ 1 โดยความเอื้อเฟื้อของ คุณกิติพร พรหมเทศน์ แห่งสถาบันอาศรมศิลป์ 

« « Prev : ระพีเสวนา..คือความงาม..คือความสุข..(1)

Next : มวลหมู่มิตร..กับ..กิจกตัญญู » »