ลานเวลา

นับตั้งแต่รู้จักและติดตามงานของออต..เจ้าของลานบ้านชนบถพิบูลย์..
ที่ชื่นชมในในการถ่ายทอดเรื่องราวด้วยภูมิรู้ และจิตใจอันละเมียดละไม
ทั้งในงานค่าย งานสอน งานศิลปวัฒนธรรม และ การใช้ชีวิต
ติดตามต่อเนื่องมาจนถึงเรื่องราวของ Hug School
ซึ่งเปรยๆ กับใครหลายคนว่าอยากไปดูจัง..

ต่อเมื่อได้ข่าว มินิเฮ..กับชาวฮัก..ความอยากไปร่วมงานก็พุ่งปรี๊ด..
แอบขวนขวายหาช่วงเวลาเผื่อจะสับหลีกการงาน ทั้งที่ความเป็นไปได้ออกจะน้อย
ด้วยเวลานัดหมายอยู่ในช่วงการสอบที่ได้รับมอบหมายให้ทำหน้าที่ร่วมกับหน่วยงานอื่น
กว่าจะหาลู่ทางได้เรียบร้อยก็จวนเวลา ทั้งน้าอึ่งและอุ้ยสร้อยต่างติดธุระ
คณะผู้ร่วมทางจึงมีเพียงสามคน

เดินทางกันยามบ่ายจวนเย็นย่ำ ตั้งใจจะใช้วิธีค่ำไหนก็นอนนั่น
เก็บระยะมาถึงเพียงครึ่งทาง จึงแวะพักที่พิษณุโลกโดยไม่ได้บอกเจ้าถิ่น^^
วันรุ่งขึ้น โอ้เอ้เอ้อระเหยกันจนสาย ถึงได้พาคุณหลานไปกราบพระพุทธชินราช พระพุทธชินสีห์
ก่อนให้คุณพี่จี(พีเอส)นำทางไปถึงขอนแก่น เมื่อจวนเวลาเต็มที

บอกสารถีว่า ไม่อยากพลาดตั้งแต่การเปิดรายการด้วยดนตรีแจ๊ส..
ซึ่งก็ไม่ผิดหวังแม้ต้องนั่งลุ้นมาบนถนนที่กำลังซ่อมสร้างอย่างไม่ยอมแวะที่ใด
ถึงอยากถ่ายรูปป้าย”โนนหินแห่”บ้านของ”หนูหิ่น”ที่เห็นอยู่ข้างทาง
เพื่อเอาไปฝากเด็กหญิงเสื้อสีส้มก็ยังไม่จอดพัก

สัมผัสถึงบรรยากาศอบอุ่นเสมือนบ้านตั้งแต่แรกเจอ Hug School
ด้วยโรงเรียนร่มรื่นด้วยเงาไม้ ทั้งได้เห็นการตกแต่งสถานที่ที่รับรู้ได้ถึงความตั้งใจของคนทำ
ไม่ใช่ภาพโรงเรียนดนตรีหรูหราเย็นฉ่ำที่ชวนให้ห่างเหินจากธรรมชาติ
แต่กลับเป็นบรรยากาศโล่งเรียบเก๋ ที่จัดสรรไว้อย่างเหมาะสมกับการใช้งาน

ระหว่างรอป้าหวานไปรับครูบา
พูดคุยกับ อ.แผ่นดิน ผู้บุกเบิกผลักดันงานกิจกรรมนักศึกษาจนเห็นผล
ได้เวลาจึงทยอยกันเข้ามานั่งในห้องที่บรรดาชายหนุ่มรวมกลุ่มกันบรรเลงดนตรีรออยู่
เมื่อครูบา ป้าหวาน พี่บางทราย มาถึง วงสนทนาก็เริ่มต้น

อาจารย์นุ่นและออตร่วมกันนำการสนทนาไปอย่างรื่นรมย์
แต่ละเรื่องราว ของชาวฮักสคูล เติมเต็มความเชื่อและความรู้สึกในใจหลากหลายอารมณ์

โรงเรียนที่เริ่มต้นจากการไม่อยากให้ผลงานวิทยานิพนธ์ที่ดีถูกทิ้งไว้บนหิ้ง..
โรงเรียนที่ให้ความสำคัญกับความรักในศิลปะและดนตรีมากกว่าการแข่งขัน..
ทั้งเรื่องราวอันโรแมนติกของการพบคู่ชีวิตซึ่งกลายมาเป็นกำลังสำคัญของโรงเรียน..
โรงเรียนที่มีกลุ่มคนหนุ่มสาวที่เปี่ยมด้วยความรักในสิ่งที่ตนเองทำ..
เบื้องหลังเรื่องราวที่บอกเล่าเคล้าเสียงหยอกล้อ
บ่งบอกที่มาแห่งประสบการณ์และพลังความมุ่งมั่น ที่จะทำความฝันให้เป็นจริง
ประสบการณ์ที่แตกต่าง..ที่ช่วยสร้างความรัก ความเชื่อของตนในวันนี้

และ สิ่งหนึ่งที่ชัดเจนในการบอกเล่า คือ ความสุขที่ได้อยู่ร่วมกันเสมือนครอบครัว..
ช่างเป็นทีมที่น่าทึ่ง..!!!

ประทับใจในวิธีการนำให้ได้รู้จักกับดนตรีด้วยวิธีของชาวฮักสคูล
เพียงเครื่องดนตรีง่ายๆ ที่แจกจ่ายให้เลือกรับมาช่วยกัน เคาะ ขยับ ส่าย สะบัด ให้เกิดเสียง
ตามสำเนียงกีตาร์ที่นำพาให้ปล่อยใจไปตามอารมณ์เพลง
เร่งเร้า เบา ดัง ค่อย อ่อนหวาน ปลอบประโลม เป็นโลกแห่งดนตรีที่สัมผัสได้ด้วยใจของตน
เป็นการบอกเล่าถึงดนตรีกับชีวิต
บอกเล่าถึงวิธีคิด วิธีสอนของฮักสคูล ได้อย่างมีศิลป์ เรียบง่ายและงดงาม

เสียงเพลงที่ชาวฮักสคูลเลือกมาขับขานเป็นของฝากก่อนจากกัน
ยังติดหู ติดใจ จนทำให้ต้องกลับมาหาฟังอีกครั้งและอีกครั้ง

เมื่อได้มีโอกาสกลับมาที่ฮักสคูลอีกในวันรุ่งขึ้น
ทันได้เห็นร่องรอยการสร้างผลงาน“ศิลปะที่ใช้หูฟัง”ของเด็กๆ ที่ครูออตสอน
รอยยิ้มและเสียงทักทายของคุณครูที่บ่งบอกถึงมิตรไมตรี
ภาพของคุณครูเติ้ลและเด็กๆ กอดคอกันเดินเข้าไปในห้องเรียนดนตรี
และการได้มีโอกาสพูดคุยกับคุณหมอหนึ่ง..จึงเติมเต็มความประทับใจในวิถีของชาวฮักสคูล
ซึ่งไม่เพียงสอนให้นักเรียนเล่นดนตรี หรือ หลงใหลในความงดงามแห่งแสงสี
แต่ ใช้ดนตรีและศิลปะ สอนให้รู้จักชีวิตที่มีความสุข ความรัก จินตนาการและสร้างสรรค์

เมื่อแรกได้ยินชื่อ Hug School ก็ชื่นชมความลึกซึ้งในถ้อยคำ
ทั้ง “ฮัก” และ Hug บ่งบอกความหมายอันอบอุ่น
นึกเลยไปถึง Hug Therapy ที่ได้มีโอกาสเรียนรู้เนิ่นนานมาแล้ว
เมื่อได้พบได้สัมผัสกับ ฮักสคูล แม้เพียงช่วงเวลาสั้นๆ
กลับพบว่า ความหมายของ ฮักสคูล ไม่ได้เป็นเพียงชื่อที่เรียกขาน

เมื่อดูจากการทำงานที่ ฮักสคูล เผื่อแผ่ความรักไปยังผู้คน ให้ผ่อนคลายจากความทุกข์
“ดนตรีบำบัดเพื่อกลุ่มคนที่ไร้กล่องเสียง”..
ความหม่นหมองคับข้องใจ ของผู้คนที่เคยใช้เสียงในการสื่อสาร
แต่มีอันต้องสูญเสียไปด้วยโรคภัยที่คุกคาม คงมากมายนัก
เมื่อได้รู้จักกับศิลปะและดนตรี คงจะช่วยให้มีช่องทางสร้างพลังใจให้คืนกลับ
อีกหลายวาระ  ที่ชาวฮักสคูล พากันไปเติมกำลังใจให้แก่ผู้คน
วิถีแห่ง Hug School ที่เห็นจึงเป็นโรงเรียนที่..
นอกจากจะสอนให้นักเรียนรู้จักศิลปะและดนตรีที่แท้แล้ว
ยังสอนให้ใช้สิ่งที่เรียนรู้”โอบกอดผู้คนด้วยความรัก..รักษาใจผู้คนด้วยศิลปะและดนตรี”อีกด้วย

มางาน “มินิเฮ..กะ..ชาวฮัก”ในครั้งนี้  ดูเผินๆ ประหนึ่งว่า เดินทางมาตั้งไกล
เพื่อได้พบกันเพียงไม่กี่ชั่วโมง..
แต่การพบเพื่อสานต่อความคิด ความหวัง
การพบเพื่อต่อเติมความฝันและแรงบันดาลใจแก่กันและกัน
การพบเพื่อได้เปิดตาเปิดใจและได้ชื่นชมกับความดีงาม..นั้นมีค่ายิ่ง
ตลอดทางที่กลับบ้าน จึงยังชวนกันพูดคุยต่อเนื่องด้วยความอิ่มเอม

ใครบางคนซึ่งอยู่ในวัยใกล้เคียงกับคุณครูชาวฮักสคูล
เดินทางกลับบ้านพร้อมกับความหวัง ความฝัน ที่รอการบ่มเพาะ
ทั้งมีเรื่องราวประทับใจมากมายที่ได้พบปะกับชาวฮัก..ชาวเฮ..
ถึงกับบอกว่า..เออนะ..คราวนี้เป็นการมาเที่ยวที่แตกต่าง..
เป็นการท่องเที่ยวทางความคิด..ซึ่งให้ประโยชน์มากกก..

ท่องเที่ยวทางความคิด..ท่องเที่ยวทางจิตใจ..
ซึ่งทำได้ตลอดเวลา..แม้กลับมาแล้ว..ยังตามไปเที่ยวอีกหลายแห่ง..
ทั้งบันทึกของครูบา พี่บางทราย ป้าหวาน ทั้งได้มีลานโรงเรียนของแม่ใหญ่ให้เรียนรู้
และแอบรอบันทึกของชาวฮักอยู่เช่นกัน..

ขอบคุณ..ทุกท่านสำหรับประสบการณ์ดีๆ ในครั้งนี้ค่ะ

ป.ล.เนื่องจากเขียนช้า..อีกแล้ว
จึงขอเกาะเกี่ยวและรวบรวมบันทึกเรื่องราวของมินิเฮ..กะชาวฮักไว้ที่นี่นะคะ

บันทึกครูบา http://lanpanya.com/sutthinun/archives/5672

บันทึกครูบา 2 http://lanpanya.com/sutthinun/archives/5677

บันทึกพี่บางทราย 1 http://lanpanya.com/dongluang/archives/3118

บันทึกพี่บางทราย 2 http://lanpanya.com/dongluang/archives/3123

บันทึกป้าหวาน http://lanpanya.com/skk222a1/2011/03/05/hug-shcool/

« « Prev : สอนครูมั่ง..นะ..

Next : ท.ทหารอดทน ?!? » »