ลานเวลา

ปีนี้หลานชายคนพิเศษถึงเวลาเกณฑ์ทหาร..
ใช้เวลาเตรียมการมาพอสมควร  ก็เพราะรู้.. “เธอเป็นคนพิเศษ” มาตั้งแต่เด็ก
กว่าจะเติบโตมา จนพอจะทำอะไรได้เช่นในวันนี้ ก็อาศัยความเมตตาเกื้อหนุนจากผู้คนรอบข้าง
ช่วยฝึก ช่วยสอน ช่วยให้ความเข้าใจ ช่วยให้มีที่ทางในสังคมเล็กๆ ของตน

แม้เชื่อได้ว่าอยู่ในข่ายยกเว้นไม่ถูกเกณฑ์เป็นพลทหาร
แต่ก็ต้องเตรียมการ ทั้งตรวจวัดพัฒนาการ ทั้งทำเอกสารให้ถูกต้อง
ส่วนเจ้าตัวก็คับข้องใจอยู่ไม่น้อย ..
ถ้าไปเป็นพลทหาร ใครจะทำอาหารให้กินล่ะ แล้วจะได้ดูทีวีไหม
แล้วใครจะนอนกับแม่..สารพัดเรื่องเล็กน้อยที่คอยกังวล..
แม้จะฝึกฝนกันมานาน แต่การมีชีวิตที่ต้องเป็นรูปแบบซ้ำๆ บางเรื่องที่เคยชินยังคงมีอยู่

กองเชียร์ก็คอยลุ้นคอยดู  ว่าจะผ่านขั้นตอนตรวจเลือกอย่างปกติไหม
ขั้นตอนใดจะซับซ้อนเกินความเข้าใจของเธอหรือเปล่า
จนสุดท้าย ก็ผ่านไปท่ามกลางความดีใจของเจ้าตัว
ที่ไม่ต้องจากบ้านไปอยู่ค่ายตามคำล้อเลียนของผู้คน

งานคัดเลือกทหารดูเป็นงานใหญ่ในหมู่บ้าน
ก่อนหยุดพักสงกรานต์หัวหน้าช่างงานก่อสร้างอาคารมานัดหมาย
คงต้องให้เวลาหยุดหลายวัน ด้วยจะมีงานผูกข้อมือคัดเลือกทหารกันสองสามบ้าน
จึงได้ความรู้ใหม่..ในแต่ละหมู่บ้านจะมีงานเลี้ยง ให้กำลังใจและปลอบขวัญ
คนบ้านใกล้เรือนเคียงกันจะพากันไปผูกข้อมืออวยพรก่อนรับการคัดเลือก
มีซองเงินไปช่วย “ไฮ่ฮอม” ในงานเลี้ยงกันตามสมควร

เมื่อผ่านพ้นไป ไม่ถูกเกณฑ์ก็เป็นอันเสร็จสิ้น
แต่หากได้รับคัดเลือก  ก็เป็นงานเลี้ยงส่ง และ ปลอบขวัญกันอีกรอบ

ปีนี้มีประสบการณ์ร่วมกับบ้านที่ลูกชายคนเล็กจะไปเป็นพลทหารใหม่
เมื่อได้รับคำถามจากช่างประจำโรงเรียน..
มีฟิล์มเอกเรย์เก่าๆ มั้ยครับ..จะเอาไปทำเสื้อ..
พาลนึกไปเองว่า คงจะไปคิดทำอะไรเล่นสนุก กันอีก
ต่อเมื่อได้ยินคำบอกเล่าจากเจ้าของลานร่มเย็น..จึงได้รู้เรื่องราว

ช่างมาขอแผ่นสเตนเลสของโรงเรียน มาตัดใส่ในเสื้อเกราะให้ลูก..
พลทหารเกณฑ์ที่เพิ่งจะถูกคัดเลือก
จะถูกส่งไปประจำการที่สามจังหวัดชายแดนภาคใต้นานหกเดือน!!!
ทางการไม่มีงบประมาณพอจะซื้อเสื้อเกราะ ต้องซื้อกันเองในราคาตัวละสี่ร้อยบาท
และได้รับคำแนะนำให้เสริมความแข็งแรง โดยใช้แผ่นฟิล์มเอ็กซเรย์ยี่สิบห้าแผ่น
ประกบแผ่นสเตนเลสรองไว้ข้างในเสื้อ เพื่อเสริมประสิทธิภาพคุ้มภัย..!!!!
พยายามหามาให้ แต่กว่าจะติดต่อได้เป็นผล พ่อก็ขวนขวายไปหาจากที่อื่นได้จนครบแล้ว

ฟังเรื่องราวแล้วใจหม่น
จากพลเรือนธรรมดา พอได้มาสวมเครื่องแบบพลทหาร
ก็ต้องไปปฏิบัติการอันสุ่มเสี่ยงในถิ่นอื่นที่ไม่เคยคุ้น
ทั้งทักษะ ความสามารถ จะพอต่อการรักษาชีวิตสักเพียงใด
และคงมีลูกชายอีกหลายบ้าน ที่ต้องพยายามมาทำเสื้อเกราะด้วยตัวเอง
ลูกบ้านนี้ พ่อยังมีวิชาช่าง แถมวัสดุก่อสร้างในโรงเรียนยังพอมีให้ค้นหามาใช้
ลูกบ้านอื่นจะเป็นอย่างไร..ต้องใช้เงิน ใช้สิ่งใด ในการเตรียมการ..

คงเป็นหกเดือนที่พ่อแม่นอนตาไม่หลับ..
และคอยนับวันคอยลูกคืนกลับ..อยู่นั่นแล้ว

เมื่อใด..จะสงบสุขกันเสียทีหนอ..

« « Prev : ตามไปเฮ..ตามไปฮัก..ที่ Hug School

Next : วันศุกร์ที่สิบสาม » »