ลานเวลา

ทำงานอยู่ในตำแหน่งที่คนคงคิดว่ามีป้าย..”เป็นคำตอบสุดท้าย” แปะไว้ที่หน้าผาก
จึงมีหลากเรื่อง หลากรส มุ่งตรงเข้ามาหา ต่างเวลา ต่างโอกาส
จนคาดเดาไม่ได้ว่าจะเจออะไรในวันนี้บ้าง
บางทีก็สร้างรอยยิ้ม  บางทีก็.. “เป็นเรื่อง”

วันนี้ได้ต้อนรับคุณครูสองคนที่อุตส่าห์เดินทางมาจากญี่ปุ่น
ด้วยศิษย์เก่าวัยเริ่มรุ่น  ต้องย้ายไปอยู่เมืองใหญ่กับพ่อญี่ปุ่นและแม่
ในปีแรกๆ พร่ำแต่คิดถึงป้า คิดถึงโรงเรียน คิดถึงเพื่อนเก่า
ครูจึงอยากรู้ความเป็นอยู่ และ การเรียนการสอน ตอนที่อยู่เมืองไทย
จนได้โอกาสเดินทางมาเยี่ยมชม สนทนา แลกเปลี่ยนความคิด
ทำให้ได้เห็นภาพชีวิตของเด็กที่จากเมืองเล็กซึ่งใกล้ชิดธรรมชาติ
ไปใช้ชีวิต ท่ามกลางตึกสูงในเมืองใหญ่ ทั้งอยู่ในระบบการเรียนที่แข่งขัน

ผู้มาเยือนประทับใจในโรงเรียนที่เป็นเหมือนบ้าน
ทั้งการสอนด้วยกิจกรรมที่มุ่งสู่ความสุข และการพึ่งตนเอง ในวิถีที่เรียบง่าย
ส่วนผู้ให้การต้อนรับ กลับประทับใจในความใส่ใจ ใคร่เรียนรู้ ของครู
ที่มอง ดู และ เก็บรายละเอียดทุกเรื่องราวเพื่อเอาไปพัฒนาศิษย์
ทั้งคิดบันทึกภาพและเสียงของเพื่อน นำไปฝาก 

หลังจากส่งแขกขึ้นรถ เห็นคุณครูในโรงเรียนยิ้มกะเรี่ย กะราด เข้ามา
ทำท่ากลืนไม่เข้าคายไม่ออก ก่อนบอกเรื่องราว
เจ้าหนูตัวเล็กชั้น ป.1 เล่นกับพี่  ถูกตัดผมแหว่งเป็นหย่อมๆ
ถามไถ่ ไม่ได้เรื่องราวมากกว่านี้ จนต้องสืบหาพี่ที่ร่วมเล่นเป็นการใหญ่
ก่อนส่งไปเข้าร้านให้ช่างตกแต่งทรงผมให้หายแหว่งวิ่น 

ก็เพราะสอนให้ใกล้ชิดกับธรรมชาติ และให้หัดทำงานเอง
เด็กๆ จึงมีเรื่องซนมาให้อลเวงกันเป็นบางเวลา
บางทีก็พากันมาห้องพยาบาลกันคราวละสองสามคน
ด้วยไปวิ่งมุด ลัดไปมา ดูโน่น นี่ ตามพุ่มไม้ ให้ได้เจอกับขนตัวบุ้ง
เกาหัวหู  คันคะเยอ คอแดงเถือก มาให้คุณครูจับอาบน้ำ ทายา
บ้างก็แอบจับปลา จับลูกอ๊อด ที่ว่ายทวนขึ้นมาอยู่ในร่องระบายน้ำข้างอาคาร
กะจะใส่กระป๋องวางแอบๆ ไว้ ตอนเย็นจะเอาไปเลี้ยงที่บ้าน
กว่าภารโรงจะมาเจอ น้องปลาก็ลาไปสวรรค์เสียแล้ว

ความซนของเด็กบางคนก็เป็นเรื่องให้จดจำ เล่าซ้ำย้ำทวนกันบ่อยๆ
นึกถึงคราวที่ยังด้อยประสบการณ์ เมื่อตั้งแผนกอนุบาลใหม่ๆ
ข้าวของเครื่องใช้ก็ยังไม่พรักพร้อม
ต้องยอมเอากระป๋องนมขนาดยักษ์ใส่บล็อกไม้ไว้ให้เด็กเล่น
ก็เห็นเป็นเรื่องที่ทำได้ เพราะใส่ใจ ตรวจตราดูสภาพให้เรียบร้อยไร้คม

แต่วันหนึ่ง ครูแทบจะเป็นลมเมื่อจอมซนของห้อง เกิดอยากรู้อยากเห็น
ลองเอาหัวมุดเข้าไปดูในกระป๋องจะเป็นอย่างไร..
ตอนเข้า..เข้าไปได้  แต่ตอนออก..ร้องไห้ลั่น..ก็มันออกไม่ได้ง่ะ
กว่าจะวิ่งมาใช้วิชาพยามารห้องคลอดเก่าช่วยเอาหัวออกมาได้ก็มือไม้สั่น
นับแต่นั้น..เจ้าตัวเล็กมีคำสร้อยเพิ่มตามหลังชื่อ..”หัวขำโป้”(หัวติดกระป๋อง)
จวบจนวันนี้ ที่คงเรียนจบเป็นวิศวกรเรียบร้อยแล้ว..ชื่อนี้ยังเป็นตำนาน.. 

เหตุการณ์ใกล้เคียงกันเกิดต่อมาในเวลาอีกหลายปี
เก้าอี้สำหรับเด็กอนุบาลที่ใช้ก็เหมือนกับทั่วไป ที่พนักพิงจะมีช่องว่าง
แต่ก็ช่างเกิดเหตุให้ต้องได้เห็นคุณครูผู้หญิงหน้าตาตื่นเฝ้าปลอบโยนเด็กหญิงตัวเล็ก
ที่นั่งคอเอียง หัวมุดอยุ่ระหว่างพนักเก้าอี้ รอคุณครูผู้ชายมาช่วย
ถามครูว่า อ้าว..เก้าอี้ก็ไม่หนัก  ทำไมไม่จับเก้าอี้ยกขึ้นให้น้องนั่งตรงๆ ก็ได้
อารามตกใจทั้งครูและเด็ก..ลืมคิด !!!!  ให้กลายเป็นเรื่องขำกันได้ในภายหลัง

ยังไม่นับเรื่องราวของสาวน้อยช่างเจรจา ที่ต้องพาไปหาหมอด้วยปวดท้องจนหน้าซีดเหงื่อตก
ระหว่างที่หมอตรวจ เธอก็นึกขึ้นได้ บอกให้ครูพาไปห้องน้ำ
กลับมายิ้มแฉ่ง..หายแล้วค่ะ  ปล่อยให้หมอกะครูดูหน้ากันไปมา
และสอนให้รู้ว่า ถ้าเด็กเป็นอะไรต้องถามให้ได้เรื่อง

ไม่เช่นนั้นอาจต้องตื่นตกใจ  เมื่อได้ยินเสียงเรียกของวัยรุ่น
ครูครับ..ครู…มาดูลิ้นเพื่อนหน่อย ขาดแล้วมั้งเนี่ย..
ก่อนจะได้เห็นของจริง ที่มีแผลแค่กระจิ๋ง..อยู่ปลายลิ้น ด้วยเล่นซน

วัยเด็ก..วัยอยากรู้ วัยรุ่น..วัยริลอง อยู่กับเด็กทั้งสองวัย จึงมีเรื่องให้อลเวงไม่เว้น
แต่ก็เห็นเป็นเรื่องของการเรียนรู้ และ สั่งสมประสบการณ์
หากทางบ้านเข้าใจ ก็ผ่านไปได้ด้วยดี
แต่หากมีความกังวล ความคาดหวัง ความต้องการให้ได้ดังใจ ให้ได้ความเป็นพิเศษ
เรื่องราวก็ยากขึ้น
เรื่องที่ควรสร้างรอยยิ้ม อาจกลาย “เป็นเรื่อง” ได้ง่ายๆ

เมื่อนึกย้อนไป ก็ได้ทั้งรอยยิ้ม และผ่านเรื่องที่ “เป็นเรื่อง” มาได้หลายครั้ง
ยังจดจำภาพชายหนุ่มกับหญิงสาวขับรถเข้ามาดูโรงเรียน
เมื่อเวียนไปทักทาย  จดจำได้ถึงชื่อ เรื่องราว และวีรกรรม
ก็ทำให้ได้รับการโอบกอดด้วยความดีใจ ที่ได้อยู่ในความทรงจำของครู

บางเวลา การได้มาทบทวนถึงเรื่องราวแห่งรอยยิ้ม
และทุกภาพที่พิมพ์ประทับชัดเจนในความทรงจำ
ก็ทำให้มีเรี่ยวแรงก้าวเดิน อีกก้าว อีกก้าว และ อีกก้าว..

สู้ต่อไปนะ ทาเคชิ…อิอิอิ

« « Prev : จุดดับ..จุดเดือด

Next : จอดป้าย..รายทาง » »