ลานเวลา

นับแต่กลับจากสวนป่าครั้งล่าสุด  มีเรื่องค้างใจที่ยังไม่ได้เขียน
แต่งานที่เวียนเข้ามาไม่ขาดสาย ก็ทำให้ต้องวางไว้ก่อน
ถือโอกาสที่ได้คลายร้อนจากสายฝนที่โปรยปรายให้ความชุ่มฉ่ำตั้งแต่ยามดึก
นั่งนึกทบทวนถึงช่วงเวลาที่ได้มาพบปะกับชาวเฮฮาศาสตร์

ครั้งนี้เดินทางด้วยรถตู้  ด้วยรู้ว่ามีผู้คนมาหลากหลายวิธี
คิดว่าอาจมีเรื่องให้ต้องใช้บริการ มีกิจการงานใดให้ทำได้ก็ตั้งใจจะทำ
แม้มีผู้คนอยากติดตามมา แต่เป็นช่วงเวลาวัดผลการเรียน
จึงได้เดินทางพร้อมครูเอก ครูเต๋ย  ครูอาราม และ ดร.อุ้ยจั๋นตา

บรรยากาศการเดินทางเริ่มต้นด้วยเรื่องไม่คาดหมาย
ได้ลัดเลาะไปในเส้นทางใหม่ ให้ไกลจากการประท้วงปิดถนน
ได้ยลกองกำลังที่ตั้งอาวุธเตรียมพร้อม ไว้ข้างทางเป็นระยะ
ได้พบปะ ตอบคำถามกับเจ้าหน้าที่ที่เข้ามาตรวจตราพร้อมปืนยาวข้างกาย
สุดท้าย..ยังไม่วายหลงทางอยู่ในสวนป่า กว่าจะหาทางไปถึงที่พักได้ในยามดึก

มาสวนป่าก่อนเวลานัดหมาย จึงได้เรียนรู้จากครูบาและหลวงพี่ติ๊กก่อนที่ใครๆจะมาถึง
มีเวลาชวนกันเก็บผัก ชมสวน  ชวนกันทำกับข้าว
ขณะที่อุ้ยและหนุ่มๆ ทำอาหารกันอย่างเป็นเรื่องเป็นราว
แต่ตนเองกลับเฝ้าติดตามสรรพชีวิตในแปลงผัก ^^
ด้วยมักจะสนุกกับการถ่ายรูปสิ่งเล็กๆ และนึกถึงการนำไปให้เด็กๆ ดู
พบว่าแปลงผักบุ้งเพียงแปลงเดียวก็หล่อเลี้ยงชีวิตแมลงหลากหลายชนิด

ในยามที่ติดตามขบวนไปชมสวน ครูบาก็ชวนให้ได้คิด
จนเกิดการต่อยอดเป็นผลผลิตทางศิลปะของเด็กๆ 
ที่เริ่มต้นจากเม็ดมะกล่ำสีแดงเม็ดเล็กที่หล่นเกลื่อนในสวน
หนุ่มๆ ที่ร่วมขบวน ชี้ชวนกันพินิจพิจารณาหมู่เรือนไม้ไผ่ใต้ร่มไม้
และ ก็ได้แปลกใจกับการใช้ความสามารถดัดแปลงงานเป็นหมู่บ้านคนเจ้าปัญญา
ในช่วงเวลาที่เด็กๆ มาเข้าค่ายฤดูร้อน
ซึ่งประดู่กิ่งอ่อนที่ถูกทอนกิ่งลงบ้าง ถูกนำมาสร้างเป็นบ้านหลังเล็กอย่างเก๋ไก๋
เป็นการใช้ประสบการณ์มาสร้างงานอย่างทันทีทันควัน

เมื่อมีโอกาสได้เดินอีกครั้งกับ อ.หลินฮุ่ย
เป็นช่วงเวลาที่ได้พูดคุย และได้เห็นวิถีของผู้รู้
ที่เฝ้าดูทุกสิ่งที่ผ่านอย่างละเอียดถี่ถ้วน  ทั้งชวนสังเกต พิจารณา หาคำตอบ
ชอบการชี้ชวนให้มองเห็นประเด็นของความรู้ ที่หาได้แม้ในเรื่องที่ใครๆ อาจมองข้าม
ได้เห็นความรู้รอบอันเกิดจากการสั่งสมประสบการณ์ ที่ยินดีจะส่งผ่านแก่ผู้คนรุ่นหลัง

ยามได้นั่งฟังการเสวนา ในบรรยากาศสบายๆ ใต้ร่มลานไผ่
รอกอดทำให้เข้าใจวิธีคิดและความเชื่อมโยงของระบบเศรษฐกิจระดับโลก
ด้วยเรื่องราวสั้นๆ ชัดเจน
เรื่องยาก ถูกย่อยเป็นเรื่องที่ง่ายต่อการรับรู้

 ตามต่อมาด้วยเรื่องราวที่ล้วนกระทบใจบรรดาครูผู้จัดการศึกษา
เมื่อพ่อใหญ่บำรุง บอกว่า “ยุบโรงเรียนให้หมด!!!”
ฟังอย่างพิจารณา  จึงได้พบว่า ภายใต้ท่าทีที่ดูจะแข็งกร้าว
กลับเปี่ยมด้วยความเข้าใจ อ่อนน้อมต่อธรรมชาติ มั่นคงต่อแนวทางของตนยิ่งนัก
เป็นช่วงเวลาที่ เก็บเกี่ยว..ถ้อยคำนำความคิด..ได้มากมาย

ผมจะรบกับสังคมผ่านตัวของผมเอง..
มนุษย์ถ้าไร้ความฝัน ก็ไร้จิตวิญญาณ
ผมเชื่อในธรรมชาติ
พลังของธรรมชาติ มากกว่าพลังของผม

ยุบโรงเรียนให้หมด แล้วเปลี่ยนครูให้เป็นผู้พัฒนาเด็ก
ไม่ควรสอนเด็กให้จำ  ไม่ควรสอนเด็กให้แข่งขัน
ในการแข่งขัน แม้ชนะ ก็เป็นชัยชนะที่ไร้ความสุข
จัดสิ่งแวดล้อมให้เหมาะสม ทุกอย่างจะงอกงามขึ้นมาเอง

อย่าสถาปนาตัวเองเป็นคนชอบสอน
ครูต้องฝึกการฟังและเข้าใจ
ครูและเด็กจะต้องมีสิทธิในการสังเกตกันและกัน
การแก้ปัญหาเด็ก ต้องอย่าทำให้เด็กถูกละเมิดศักดิ์ศรี
เมื่อระแวงต่อเด็กเท่าไร ก็มีกฎเกณฑ์มากขึ้น

ครูควรจะถามตนเองว่า เราต้องการโลกหรือสังคมอย่างไร
เราอยากได้เด็กเพื่อให้รับใช้สังคมอย่างไร

รับใช้สังคม..ถ้อยคำนี้ช่างกระทบใจ
ด้วยเป็นทัศนะต่อการพัฒนาเด็กที่ไม่ใช่เพียงให้ดำรงอยู่ในสังคมอย่างเป็นสุข
แต่มุ่งหวังให้มีสำนึกต่อการ รับใช้สังคมที่ดำรงอยู่ด้วย

ทั้งมีประเด็นที่พ่อใหญ่ปรารถนาให้สังคมอุดมด้วยหลักศาสนา
ผู้คนมีเป้าหมายชีวิต มีเป้าหมายของสังคมที่ชัดเจน
ก่อนจะส่งท้ายด้วยวาทะเด็ด..
ให้เรียนจากครอบครัว ครึ่งหนึ่ง  เรียนจากโรงเรียนครึ่งหนึ่ง ประเทศชาติจะไม่ย่อยยับ

นับว่าเป็นช่วงเวลาเสวนา ที่ได้เก็บเกี่ยวทั้งความคิด
ทั้งได้เห็นแบบอย่างวิธีดำเนินการเสวนาจากพี่บางทราย
ที่จัดการได้อย่างเหมาะเจาะ จัดเจน

การมาสวนป่าครั้งนี้ไม่ได้มีเพียงชาวเฮฮาศาสตร์
แต่เป็นโอกาสได้พบปะผู้คนมากมาย จากหลายที่มา
เป็นเวลาที่ได้ฝึกฝน จัดวางที่ทางแห่งตนให้เกิดประโยชน์ตามความถนัด
แม้ไม่ได้พูดคุยสนทนาแลกเปลี่ยนจนครบถ้วน 
ก็ได้เฝ้าดู อยู่ร่วม ใช้ชีวิตร่วมกัน ฉันญาติมิตร
ที่ต่างคิดช่วยเหลือ แบ่งปันกัน ด้วยใจ

ทั้งยังทำให้คุณครูผู้ร่วมทีมมีประสบการณ์ที่ได้ก้าวผ่านข้อจำกัดของตน
และได้เห็นผลการพัฒนา เมื่อกลับมาทำงาน
ได้เห็นการงอกงามในความเชื่อมั่น เห็นการสร้างสรรค์สิ่งใหม่ให้แก่เด็ก
จากจุดเริ่มต้น ในเรื่องเล็กๆ  จึงก่อเกิดก้าวใหม่ได้อีกหนึ่งก้าว

ยามคิดถึงสวนป่า ยามคิดถึงเฮฮาศาสตร์
ภาพในความคิดคำนึง จึงเป็นเรื่องราวแห่งผู้คน เรื่องราวแห่งการเรียนรู้
เรื่องราวแห่งความบันดาลใจ ให้คิด ให้พัฒนา ต่อเติมสร้างสรรค์
จึงอยากบันทึกไว้ เพื่อย้อนทบทวน ชวนให้ตนเองก้าวต่อไปตามกำลังของตน
หากจะส่งผลให้คนตัวเล็กๆ ที่แวดล้อมได้เติบโตขึ้นอย่างมีคุณภาพ
ก็นับเป็นผลงานอันเนื่องมาจากสวนป่า และเฮฮาศาสตร์ได้เช่นกัน..^^

 
บันทึกจาก การร่วมกิจกรรม ณ สวนป่ามหาชีวาลัยอิสาน
ร่วมกับ ชาวเฮฮาศาสตร์ และ นักศีกษาสถาบันพระปกเกล้า สสสส. 1
27 ก.พ.52-1 มี.ค.52

« « Prev : เรื่องเรียนรู้ของครูเต๋ย..

Next : ต้องมีวุฒิบัตรมั้ยคะพี่..? » »