ลานเวลา

ปกติมีหน้าที่การงาน ที่ต้องพบกับสารพัดปัญหา
บางเวลา..ได้พบกับภาพกระทบใจให้ต้องครุ่นคิด
และในช่วงบ้านเมืองวิกฤต ก็ได้รับเรื่องราวตั้งแต่ต้นปีการศึกษา
 

มีพ่อแม่ จูงมือกันมาขอลาลูกวัยประถมออกจากโรงเรียน
ด้วยแม้เพียรพยายามแก้ไข ก็ไม่มีเงินทองพอเพียง
พ่อตกงาน แม่ค้าขาย รายได้ไม่แน่นอน  ค่าเทอมที่โรงเรียนผ่อนผันให้ ก็ยังไม่มีจะชำระ
ถามว่าจะย้ายลูกไปเรียนที่ไหน ก็ยังไม่รู้.. 

วันวานแม่จูงลูกวัยเริ่มรุ่น มาขอพบ
ลูกเพิ่งจะเรียนจบมัธยมต้นไป แต่ไม่ได้ชำระค่าเทอม
ต้องขอหลักฐานไปให้โรงเรียนใหม่  หากไม่ได้ลูกต้องออกจากโรงเรียน 

ในความเป็นครูทำให้ต้องคิดหนัก
ภาระ ลูกหนี้ เจ้าหนี้ที่โรงเรียนแบกไว้ ก็มากมายอยู่หนักหนา
แต่เมื่อนึกถึง ตาแป๋วแหวว ที่เฝ้าดูแล อบรมกันมา หวังให้ก้าวหน้า เติบโตให้งดงาม
นึกถึงการให้โอกาส และ ความหวังต่อชีวิต
ตัดสินใจด้วยถ้อยคำง่ายๆ ..ไม่เป็นไร..เรียนไปก่อน
ไม่เป็นไร..เอาไปก่อน..
ถ้อยคำง่ายๆ..ที่แลกด้วยภาระที่โรงเรียนต้องรับเพิ่มขึ้น
 

เดินผ่านอาคารเรียน  มีสาวน้อยเดินวนเวียนคอยดักพบ
ครูขา..ว่างไหม.. 
ตอบไม่ได้ว่าไม่ว่าง  ด้วยท่าทางดูร้อนใจ
หาห้องนั่งคุยกันได้  เรื่องราวก็พรั่งพรู..หนูไม่รู้จะปรึกษาใคร
หนูต้องอยู่คนเดียว แม่ทำงานถึงกลางคืน  พ่อก็ไม่อยู่บ้าน
พ่อกับแม่หนูทะเลาะกันบ่อยๆ ฯลฯ
เรื่องราวปัญหาที่ซับซ้อน ซ่อนอยู่ในชีวิตของเด็กตั้งแต่วัยยังเริ่มแรกรุ่น 

เช้านี้ กำลังพูดคุยอยู่กับหนุ่มๆ ในห้องเรียนพิเศษ
พิเศษ..เพราะเป็นห้องเรียนทดลอง แยกกลุ่มที่ไม่ชอบเรียนตามระบบ
มาปรับเปลี่ยนวิธีเรียนให้เหมาะสมกับแต่ละคน
เป็นห้องที่มีเรื่องให้ร่วมกันหาวิธีเรียนรู้ทั้งครูและเด็ก
มีโทรศัพท์ตาม..ผู้ปกครองมารอพบ..
 

รอพบ..เพื่อให้ได้รับฟังเรื่องราวในชีวิต
ลูกชายฝาแฝดวัยอนุบาลสองคน มาเข้าเรียนที่โรงเรียนเป็นปีที่สามแล้ว
คนหนึ่งพัฒนาการไม่ปกติ จนต้องมีพี่เลี้ยงดูแลเป็นพิเศษ
การดูแลลูกวัยเด็กเล็กเพียงคนเดียวก็นับว่าเหนื่อยยากแล้ว
แต่นี่เป็นการดูแลพร้อมกันสองคน และคนหนึ่งไม่ปกติ

ที่ผ่านมาพ่อจึงมีภาระที่ต้องขับรถข้ามจังหวัดพาลูกไปคลินิกพิเศษสัปดาห์ละหลายวัน
โชคดีที่ไม่มีปัญหาเรื่องค่าใช้จ่าย  และได้ครูที่ช่วยเหลือดูแลต่อเนื่องมา
จนลูกพัฒนาขึ้นมาบ้าง
แต่ก็ช่างโชคร้าย  เมื่อได้รับประสบการณ์ที่ไม่ดีจากการพบหมอฟัน
บางเรื่องก็ถดถอย  โดยเฉพาะเรื่องการกินอาหาร  จึงเป็นงานที่ต้องเริ่มต้นกันใหม่ 

โชคร้ายไม่ได้มาเรื่องเดียว  แม่ต้องป่วยด้วยโรคมะเร็งลำไส้
แม้จะใส่ใจคอยตรวจตรา ด้วยรู้ว่า ยาย และ ป้า ก็ป่วยด้วยโรคนี้ ทั้งเคยดูแลกันมาก่อน
กลับมีปัญหาถึงคราตนเองต้องผ่าตัด ฉายแสง และให้เคมีบำบัด

รับรู้ถึงความทุกข์ และภาระอันมากมายของพ่อต่อผู้คนแวดล้อม
ทั้งลูก ทั้งภรรยา แม่ภรรยา และป้า ต่างต้องพึ่งพาอาศัย
สิ่งที่ทำได้ คือตั้งใจรับฟัง ให้กำลังใจและให้ความมั่นใจในการช่วยเหลือดูแลลูก 

เรื่องราวเหล่านี้เป็นงานที่ไม่ได้กำหนดอยู่ในภาระหน้าที่
แต่มีให้ได้พบเห็นเป็นประจำ และเต็มใจ ยินดีที่ได้ทำ  ด้วยความเป็นเพื่อนร่วมทุกข์

นึกถึงช่วงสัปดาห์ที่ผ่านไป ถูกเรียกให้ไปร่วมประชุม
เพื่อรับทราบเรื่องราวรายละเอียดของกฎหมายควบคุมการประกอบอาชีพครู
และผู้บริหารการศึกษา
ที่มีข้อกำหนดมาควบคุมการเป็นครูอย่างละเอียดถี่ถ้วน
ผู้จะเป็นครูต้องผ่านการศึกษาอบรมด้านการศึกษามาโดยตรง ต้องได้จำนวนหน่วยกิตครบ
ต้องมีวุฒิบัตร เอกสาร หลักฐานที่ถูกต้อง จึงจะรับรองการต่อใบอนุญาตประกอบวิชาชีพ
บทลงโทษของกฎหมาย มีได้ทั้งจำคุกและปรับ ฯลฯ
ต้อง..ต้อง..ต้อง..มากมาย  ลงท้ายด้วยการต้องมีวุฒิบัตร และเอกสาร หลักฐาน 

นึกถึงตัวเอง..ตามเกณฑ์นี้ก็ยังไม่ถือว่าผ่านการเรียนด้านการศึกษา
ด้วยจบปริญญาตรีมาจากสาขาอื่น
จึงต้องยื่นเรื่องราว ว่ามีประสบการณ์พร้อมหลักฐานและวุฒิบัตร

แล้วงานอย่างที่เล่ามานี้..จะต้องมีวุฒิบัตรด้วยมั้ยคะพี่..???

^_____^

« « Prev : คิดถึงสวนป่า..คิดถึงเฮฮาศาสตร์

Next : ชวนกั๋น..อู้กำเมือง » »