ลานเวลา

ปกติเมื่อเดินทางไปสวนป่ามหาชีวาลัยอีสาน
มักเดินทางจากบ้านพร้อมกับเพื่อนร่วมทาง
ที่สร้างบรรยากาศให้ไม่เงียบเหงา
เพราะจะมีเรื่องเล่าเคล้าเสียงหัวเราะสนุกสนาน
แต่ครั้งนี้มีงานให้ต้องเข้ากรุงเสียก่อน
แล้วจึงย้อนไปสายอีสานในอีกสองสามวันถัดมา
พาให้แผนการเดินทางแปลกเปลี่ยนไป
ได้ตื่นตาตื่นใจ ตั้งแต่ช่วยกันหาเส้นทางออกจากเมืองกรุง!!!

อมยิ้มกริ่มใจ ว่าถึงอำเภอสตึกได้โดยไม่หลง
ทำเวลาได้ดีไม่มีปัญหา  แต่กลับต้องมาวนอยู่สองสามรอบที่หน้าสวน
ด้วยที่ควรจะเลี้ยว กลับผ่านเลยไป 
ทำให้ประวัติการหลงทุกรอบยังคงอยู่คู่กับการเข้าสวนป่า

ถึงที่หมายยามค่อนบ่าย และได้รับการต้อนรับด้วยส้มตำแสนอร่อย
จากนั้น หลากรสประสบการณ์ก็ทยอยกันเข้ามาในการรับรู้

ได้อยู่เป็นลูกมือ หั่น เด็ด ล้าง กับป้าจุ๋ม
ทำให้ได้เคล็ดวิชาแม่บ้านการเรือนที่มักสอบตกเป็นประจำ

ใส่น้ำในถ้วยก่อนตีไข่จะได้ไม่ติดถ้วย
ต้องใช้ไฟอ่อนนะตอนนี้  เอ้า..นี่คลุกเบาๆแบบนี้  อันนี้ดีนะมีคุณค่า
เติมนี่นิดนะมีประโยชน์  นี่ต้องล้าง  นี่ต้องสุก ฯลฯ

เห็นความเพียรพยายามตามหาสะเดาให้เข้ากับน้ำปลาหวาน
และรอยยิ้มเบิกบานกับความสำเร็จ
เห็นความสุข ความปรารถนาที่จะให้ผู้อื่นได้รับสิ่งที่ดีที่สุด
และ ” ดีสุดยอดคือ การยินดีกับผู้อื่นได้” 
เป็นถ้อยคำประทับใจที่ได้มาจากการสนทนากับป้าจุ๋ม

ได้อยู่ในวงสนทนาอันเจือด้วยภาษากวี
ที่อาจารย์นฤมล ปราชญ์โยธิน เล่าถึงเรื่องราวการทำงานกับเด็กๆ
ร่วมกับศิษย์(อาจารย์อภิชาติ เจริญมา หรืออาจารย์อ้น) ฤาษีแห่งลำปรายมาศ
ท่ามกลางบรรยากาศงดงามด้วยแสงเดือนส่องฉาย
และเสียงสายลมเย็นพัดผ่านแนวไม้
บางครั้งกำลังใจก็ก่อเกิดขึ้นได้จากการรับฟังคุณความดีของผู้อื่น

ได้ร่วมวงจิบชามินต์ที่ครูบากรุณาแจกให้ในยามดึก
จนไม่นึกท้อถอยต่อการอาบน้ำ
ความรู้สึกอุ่นกายหลังอาบน้ำเย็นเฉียบนั้นนำให้ฉุกคิด
มีกี่ครั้งในชีวิตที่นึกกังวลไปล่วงหน้าต่อเหตุการณ์ที่ยังมาไม่ถึง
แล้ววันหนึ่งก็ผ่านไปได้ ทั้งเรื่องร้ายและดี
แม้จะมีครั้งใหม่ตามมา จะเสียเวลากับความกังวลอยู่ใย
แล้วอีกวันหนึ่งก็จะผ่านไปได้ เพียงเตรียมใจให้พร้อมรับกับทุกสิ่ง

มาสวนป่าครั้งนี้ มีเรื่องสุขภาพอนามัยอยู่ในความสนใจร่วมกัน
อาจารย์อ้นใช้วิชานวดกดจุดคลายเส้นให้ทั้งแม่หวี ครูบา
และ คุณ logos ผู้ได้ความสุขใจแต่บังเอิญทุกข์กายไปบ้างจากการขุดดิน
ได้แลกเปลี่ยนตำราอาหารจานสมุนไพร
ทั้งได้วิธีออกกำลังกายจากอุ้ยสร้อยผู้สอนโดยอธิบายหลักการ
และชวนกันปฏิบัติท่าชี่กงง่ายๆ จนได้ลองทำสิ่งที่ตรงใจ
ด้วยไม่ได้มุ่งทำท่าทางให้ถูกต้อง ทันกับกลุ่ม
แต่ควบคุมลมหายใจ  รับรู้ ตามติดการเคลื่อนไหวที่ต่อเนื่องเนิบช้า
ใช้กำลังอย่างผ่อนคลาย ด้วยจังหวะ ลีลาที่เหมาะกับตนเอง

พบปรากฏการณ์แห่งความเข้าใจที่อธิบายได้ยากจากกิจกรรมนี้
เป็นวินาทีแห่งความสุขและการตระหนักรู้  อ้อ..แบบนี้เอง  อืมม..นี่ไง
เป็นความรู้สึกเช่นเดียวกับที่เคย “ตามลมหายใจ”  หรือ “เดินจงกรม” ไม่เป็นมาเนิ่นนาน
จนวันหนึ่งสัมผัสได้ถึงปรากฏการณ์แห่งความเข้าใจเช่นนี้
ซึ่งก่อให้เกิดแรงบันดาลใจที่จะฝึกทำต่อเนื่องไป
และได้ใช้ประโยชน์ในการดูแลการออกกำลังกายของตัวเองเมื่อกลับถึงบ้าน

พบความสุขจากการดูใจและอยู่กับตนเองได้เรื่อยๆ ในสวนป่า
เวลาล้างจานอย่างตั้งใจ  แน่วแน่อยู่กับการสับมะละกอ  หั่นผัก
แม้ยามกวาดลานไผ่ ก็ได้ยินสรรพเสียงและจังหวะจากธรรมชาติรอบตัว
จนทำให้นึกสนุกกับการกวาดเป็นจังหวะให้เข้ากับเสียงที่ได้ยิน
รับรู้ ชัดเจนและใส่ใจกับความเรียบโล่งที่ค่อยปรากฏขึ้น

บางเวลาหาความสุขจากการพิจารณาลูกโม่ง
พืชพันธุ์ที่ดูแปลกตา น่ารัก และต้องรอคอยให้ร่วงหล่นลงมาจากต้นสูงใหญ่
ชวนให้อยากต่อเติมเสริมจินตนาการหลากหลาย
มีความซนในความคิดที่ไม่แตกต่างจากใคร
ด้วยใกล้ๆ กันนั้น ความซนในความคิดเช่นกัน
ก่อให้เกิดหลุมไฟดาโกต้าประยุกต์จากเดิมที่มีเพียงหัวเตาหัวเดียว
แว่วเสียงจะทำให้เป็นหลุมไฟมังกรถึงเจ็ดหัว!!!

ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกันอย่างไม่ต้องมีกำหนดนัดหมายเคร่งครัด
แต่กลับได้ทำสิ่งที่ไม่เคยทำหลายอย่าง
ทั้งลองทำโรตี ที่ใฝ่ฝันจะมีโอกาสวาดลวดลายฟาดแผ่นแป้งสักครั้ง
ทั้งพูดคุยแลกเปลี่ยน และได้แวะเวียนไปเยี่ยมบ้านฤาษี
ที่มีวิถีการใช้ชีวิตอันประณีต ด้วยใช้ปัญญาในการเลือกสรรและสร้างสรรค์
เห็นความงอกงามอันเกิดจากความเพียรและกล้าหาญ
เห็นความรู้สึกยินดีจากใจที่ถ่ายทอดผ่านบทเพลงไพเราะใต้เงาจันทร์
เห็นความรักฉันครูและศิษย์ที่มุ่งคิดจะทำประโยชน์ต่อโลกร่วมกัน

แม้เวลาผ่านไปกว่าจะได้มาเขียนบันทึกในวันนี้
ความทรงจำต่อเรื่องราวดีๆ ยังคงแจ่มชัด
จนใจจะถ่ายทอด ด้วยบางสิ่งเป็นเรื่องที่ต้องรับรู้ได้ด้วยตนเอง ^^
แต่การได้อยู่กับผู้คนที่เปรียบเสมือนตำรามีชีวิต
ที่อยู่ร่วมกันอย่างเกื้อกูลแต่ไม่ก้าวก่าย
ทำให้ได้เรียนรู้จากหลากหลายมุมมองและวิถีปฏิบัติ
ที่สัมผัสได้ชัดเจนและเห็นอยู่ตรงหน้า
เป็นตำราที่อ่านด้วยใจ และไม่ต้องอธิบายด้วยทฤษฏีที่ซับซ้อน

แค่ทำอย่างนี้มีความสุข ก็รู้ว่าสุข
อยากรู้ก็ลองทำ  ฟังแล้วดีก็เก็บไปใช้ให้เหมาะกับตัว
ไม่เข้าใจก็ถาม ชื่นชมก็บอก เหนื่อยก็พัก
เรื่องง่ายๆ  แต่ตั้งใจจะฝึกฝนและเตือนตนให้พากเพียรเป็นนักเรียนแห่งชีวิต
ด้วยบางครั้งก็ยังสอบตก บางครั้งก็สอบได้ หมุนเปลี่ยนเวียนไป

ช่วงเวลาที่สวนป่า จึงเป็นช่วงเวลาแห่งประสบการณ์อันมีค่า
ที่ได้มาค้นพบ เรียนรู้  ทั้งอยู่กับตนเองให้ได้ตามรู้ ดูใจ ใคร่ครวญ
เวลาใครชวนไปครั้งใด จึงได้คว้ากระเป๋าวิ่งตามต้อยๆ อยู่ทุกครั้ง 

ขอบคุณ ทุกท่านที่เกี่ยวข้องกับประสบการณ์อันมีค่านี้
และอยากให้ผู้อ่านมีความสุขด้วยค่ะ

หมายเหตุ :
ด้วยพยายามจะเรียนรู้
จึงขอเกาะพ่วงกับบันทึกนี้
ขอร่วมเป็นกาฝากโดยสมัครใจ..ด้วยคน ^__^

« « Prev : Todo Tag: ห้องเรียนลูกรัก

Next : บันทึกปีใหม่ » »