ลานสวนป่า

คนที่ความรู้ไม่พอเพียงไม่พอใช้ทำอะไรก็ลำบาก กว่าจะเข้าถึงความรู้ต้องกระดึ๊บๆไปเหมือนหนอนขาหัก ภาษาปะกิตเป็นอุปสรรคต่อการเรียนรู้ของผมมาตลอด ทั้งๆที่เป็นคนชอบภาษา บังเอิญว่าช่วงที่เริ่มเรียนในช่วงมัธยมต้น คุณครูประจำวิชาชอบน้ำเปลี่ยนนิสัย ดื่มประจำตาแดงเหมือนนกกระปูด ขึ้นห้องสอนก็ตาเขียวปัด ใช้อารมณ์เอะอะมะเทิ่ง ทำโทษนักเรียนอย่างฉุนเฉียว เด็กบ้านนอกขยาดคุณครู จึงทู้ซี่เรียนA-B-C-Z-อย่างซังกะตาย เมื่อเริ่มต้นไม่ดีระหว่างทางก็ย่ำแย่ คุณครูจะเป็นอย่างไรก็ยังเป็นผู้มีพระคุณสำหรับลูกศิษย์ ที่เล่าไม่ได้โทษปี่โทษกลองนะครับ เล่าประกอบเรื่องเฉยๆ ผมมีต้นทุนเรียนเพียงระดับมัธยม จึงหวานอมขมกลืนกับภาษาอังกฤษเรื่อยมา

ถ้าภาษาอังกฤษแข็งแรง

ป่านนี้มีแฟนนิโกรชาวอูกันดาไปแล้วละครับ

อ่านต่อ »

คนอยู่บ้านนอกคอกนาอย่างโก๋นั้น วิถีชีวิตคลุกคลีสายตรงกับธรรมชาติแบบถึงลูกถึงคน เรียกว่ากินกลางดอนนอนกลางป่า ร้อนๆมาก็หลบเข้าร่มไม้ แต่ตอนนี้แล้งแสนแล้งจนแทบจะกรอบเกรียบไปทุกย่อมหญ้า ร้อนมากๆก็เริ่มร้อนรน ปัมท์น้ำบาดาลวันหนึ่งหลายชั่วโมง ดูเหมือนน้ำใต้ดินก็ลดลงด้วย บาดาลอีกบ่อหนึ่งต้องต่อท่อหย่อนต่อลงไปลึกประมาณอีก6 เมตร รวมความลึก 130 เมตร จึงช่วยให้การสูบน้ำได้ต่อเนื่อง ยังดีที่พอมีน้ำใช้บ้าง แต่ก็ต้องประหยัด น้ำคือชีวิต น้ำทุกหยดมีค่าต่อการอยู่รอดของสรรพสิ่ง แต่นี้ไปชาวไร่ชาวนาไทยจะต้องเรียนเรื่องน้ำๆ ทั้งน้ำตา น้ำใจ และน้ำลาย

อ่านต่อ »

พักนี้มีเรื่องความคิดถึงมาวอแวอยู่เสมอ

อ่านหนังสือมติชนรายสัปดาห์ฉบับ- 4-10 มีนาคม 2554

เปิดไปถึงหน้า53 “คมเลนส์” เขียนกลอนมันส์ๆ

หัวข้อ”เร่งหาวันมาถึง”

อ้าว! อ้าว! นี่ ภ า พ ข อ ง ช า ว เ ฮ นี่ ห ว่ า

อ่านต่อ »

เมื่อต้องขึ้นเวทีโม้ให้ชาวสมาคมพยาบาลผ่าตัดแห่งประเทศไทย เป็นคนแรกเสียด้วยสิครับ ตื่นเช้ามาไม่เห็นมีใครมาติดต่อ ถามเจ้าหน้าที่โรงแรมว่าเขาจัดประชุมชั้นไหน ไปหาห้องเจอก็ขอลองเสียงเครื่องLCD. ผมเตรียมน้ำเต้ายักษ์ไปโชว์ด้วย พร้อมกับเอาหนังสือเจ้าเป็นไผ กับหนังสือเจ้าแห้วไปเสนอ ตามสไตล์คนแซ่เฮ ถ้าซื้อหนังสือ 1 เล่มแถมเมล็ดน้ำเต้าให้ 1 ซอง หนังสือก็เยอะ น้ำเต้าก็หนัก อย่ากระนั้นเลย โทรฯชวนครูอารามมาช่วยดีกว่า ระหว่างนั้นป้าหวานก็ยิ้มแป้นมาพบแต่เช้า ถามว่าเจี๊ยะอะไรแล้วหรือยัง โธ่จะเอาเวลาที่ไหน ขอจัดการเรื่องสื่อและหนังสือให้เรียบร้อยก่อน

อ่านต่อ »

(เสาหลักของฮักโฮมสคูลลงตัวดั่งกิ่งทองใบหยก)

ผมเห็นวิธีคิดวิธีการสอนลูกหลานที่ฮักโฮมแล้วนึกถึงแม่ไก่เลี้ยงลูก ยามมีภัยมาแผ้วพาลแม่ก็ให้เจี๊ยบน้อยวิ่งเข้าซุกใต้ปีกอย่างมิดชิด เมื่อดูแล้วปลอดภัยก็ให้ลูกๆออกมาปีนป่ายไต่เล่นบนตัวของแม่ หรือไม่ก็คุ้ยเขี่ยใบไม้แห้งหาแมลงให้ลูกๆจิกกิน ถ้าพิจารณาส่วนวิชาชีวิตพื้นฐานที่ว่านี้ จะเห็นว่าการสอนลูกจากประสบการณ์ตรงสำคัญมาก การที่มนุษย์เรียนอยู่กับความจริง น่าจะดีกว่าอยู่ในโลกเสมือนจริงใช่ไหมละครับ เมื่อลูกโตขึ้นพอที่จะผละจากอกแม่ แม่ไก่คงจะพิจารณาแล้วว่าลูกแข็งแกร่งพอที่จะเผชิญโลกได้ ตอนเล็กๆก็จะทะนุถนอม แต่พอถึงวันที่แม่จะปล่อยละวาง เชื่อไหมครับ แม่ ไ ก่ จ ะ จิ ก ลู ก ไ ม่ ใ ห้ เ ข้ า ใ ก ล้ บ า ง ที ถึ ง กั บ เ ต ะ ก ร ะ เ ด็ น ! เมื่อเจี๊ยบน้อยเจ็บ ก็จะแยกตัวออกไปสู้ชีวิตด้วยลำแข้งของตนเอง เ ท่ า ที่ เ ลี้ ย ง ไ ก่ ม า ผ ม ไ ม่ เ ห็ น ลู ก ไ ก่ ตั ว ไ ห น ต้ อ ง ก ลั บ ม า ใ ห้ แ ม่ เ ลี้ ย ง ดู อี ก แ ม้ แ ต่ ตั ว เ ดี ย ว

อ่านต่อ »