ลานสวนป่า

คนที่ความรู้ไม่พอเพียงไม่พอใช้ทำอะไรก็ลำบาก กว่าจะเข้าถึงความรู้ต้องกระดึ๊บๆไปเหมือนหนอนขาหัก ภาษาปะกิตเป็นอุปสรรคต่อการเรียนรู้ของผมมาตลอด ทั้งๆที่เป็นคนชอบภาษา บังเอิญว่าช่วงที่เริ่มเรียนในช่วงมัธยมต้น คุณครูประจำวิชาชอบน้ำเปลี่ยนนิสัย ดื่มประจำตาแดงเหมือนนกกระปูด ขึ้นห้องสอนก็ตาเขียวปัด ใช้อารมณ์เอะอะมะเทิ่ง ทำโทษนักเรียนอย่างฉุนเฉียว เด็กบ้านนอกขยาดคุณครู จึงทู้ซี่เรียนA-B-C-Z-อย่างซังกะตาย เมื่อเริ่มต้นไม่ดีระหว่างทางก็ย่ำแย่ คุณครูจะเป็นอย่างไรก็ยังเป็นผู้มีพระคุณสำหรับลูกศิษย์ ที่เล่าไม่ได้โทษปี่โทษกลองนะครับ เล่าประกอบเรื่องเฉยๆ ผมมีต้นทุนเรียนเพียงระดับมัธยม จึงหวานอมขมกลืนกับภาษาอังกฤษเรื่อยมา

ถ้าภาษาอังกฤษแข็งแรง

ป่านนี้มีแฟนนิโกรชาวอูกันดาไปแล้วละครับ

อ่านต่อ »

คนอยู่บ้านนอกคอกนาอย่างโก๋นั้น วิถีชีวิตคลุกคลีสายตรงกับธรรมชาติแบบถึงลูกถึงคน เรียกว่ากินกลางดอนนอนกลางป่า ร้อนๆมาก็หลบเข้าร่มไม้ แต่ตอนนี้แล้งแสนแล้งจนแทบจะกรอบเกรียบไปทุกย่อมหญ้า ร้อนมากๆก็เริ่มร้อนรน ปัมท์น้ำบาดาลวันหนึ่งหลายชั่วโมง ดูเหมือนน้ำใต้ดินก็ลดลงด้วย บาดาลอีกบ่อหนึ่งต้องต่อท่อหย่อนต่อลงไปลึกประมาณอีก6 เมตร รวมความลึก 130 เมตร จึงช่วยให้การสูบน้ำได้ต่อเนื่อง ยังดีที่พอมีน้ำใช้บ้าง แต่ก็ต้องประหยัด น้ำคือชีวิต น้ำทุกหยดมีค่าต่อการอยู่รอดของสรรพสิ่ง แต่นี้ไปชาวไร่ชาวนาไทยจะต้องเรียนเรื่องน้ำๆ ทั้งน้ำตา น้ำใจ และน้ำลาย

อ่านต่อ »