ลานสวนป่า

เมื่อต้องขึ้นเวทีโม้ให้ชาวสมาคมพยาบาลผ่าตัดแห่งประเทศไทย เป็นคนแรกเสียด้วยสิครับ ตื่นเช้ามาไม่เห็นมีใครมาติดต่อ ถามเจ้าหน้าที่โรงแรมว่าเขาจัดประชุมชั้นไหน ไปหาห้องเจอก็ขอลองเสียงเครื่องLCD. ผมเตรียมน้ำเต้ายักษ์ไปโชว์ด้วย พร้อมกับเอาหนังสือเจ้าเป็นไผ กับหนังสือเจ้าแห้วไปเสนอ ตามสไตล์คนแซ่เฮ ถ้าซื้อหนังสือ 1 เล่มแถมเมล็ดน้ำเต้าให้ 1 ซอง หนังสือก็เยอะ น้ำเต้าก็หนัก อย่ากระนั้นเลย โทรฯชวนครูอารามมาช่วยดีกว่า ระหว่างนั้นป้าหวานก็ยิ้มแป้นมาพบแต่เช้า ถามว่าเจี๊ยะอะไรแล้วหรือยัง โธ่จะเอาเวลาที่ไหน ขอจัดการเรื่องสื่อและหนังสือให้เรียบร้อยก่อน

การแก้ปัญหาแบบฉุกละหุก

เป็นการทดสอบประสิทธิภาพขององค์กร

ป้าหวานไปติดต่อโต๊ะมาตั้งหน้าห้อง

อาราม-โฉมยง-ครูอึ่ง-หมอเปา-จัดวางสินค้าให้ดูดี

ระหว่างนั้นผมก็แวบไปหาอะไรรองท้อง

เดินกลับมาประธานกำลังกล่าวพิธีเปิด

หลังจากนางไหเซิ้งจบ

พิธีกรเชิญผมเข้าห้องผ่าตัด เอ๊ย! ขึ้นเวที

(หมอเปาเอาเจ้าเป็นไผมาโฆษณา ขายดีเป็นเทน้ำเทท่าอ่านแล้วอารมณ์ดี)

ผมอารัมภบทว่า..เคยแต่ไปนอนให้หมอ-พยาบาลผ่าตัด ส่วนจะตัดจะผ่าอย่างไรนั้นไม่รู้เรื่องอะไรด้วยหรอก คนโดนวางยาสลบอย่างนั้น หมอจะทำอะไรก็เชิญ พยาบาลจะทำตรงไหนก็เชิญ แต่การที่ถูกเชิญมาพูดเรื่อง ก า ร ส ร้ า ง อ ง ค์ ก ร แ ห่ ง ก า ร เ รี ย น รู้ ใ น ห้ อ ง ผ่ า ตั ด ใ น ค รั้ ง นี้ ถึงจะรู้ตัวแต่ก็ยากอยู่ดีนั่นแหละ ผีถึงป่าช้าจะทำอะไรได้ นอกจากดำน้ำไปตามเพลง บอกคุณน้าๆพยาบาลไปว่า เจอกันวันนี้ค่อยสบายใจหน่อย เพราะเป็นการพบกันนอกห้องผ่าตัด ทำให้สะดวกใจที่จะจำนรรจา ว่าแล้วก็เปิดเพลง “ดีใจที่มีวันนี้” ให้ฟังระหว่างการเช็คระบบPower Point

(น้ำเต้าเกี่ยวอะไรกับการผ่าตัด คิคิ)

เนื้อหาส่วนใหญ่มุ่งไปเรื่องการจัดการความรู้ ยกกรณีตัวอย่างที่ทำ เอาภาพ เอาคริปวีดีโอฉายประกอบ ยกตัวอย่างเรื่องการวิจัยน้ำเต้า เล่าตั้งแต่แนวคิดแนวคัน ทำลองอะไรไปบ้าง ดึงภาพรวมของสมาคมน้ำเต้าโลกมาให้ชม ชี้ไปที่น้ำเต้ายักษ์ นี่คือกรณีตัวอย่างการทำเรื่องธรรมดาๆให้เป็นเรื่องพิเศษ เอาคริปวิจัยเรื่องการสับใบไม้เลี้ยงวัว โยงไปถึงคุณน้าพยาบาลสามารถทำเรื่องดีๆนอกเหนือจากหน้าที่นอกห้องผ่าตัดเยอะแยะ ในเมื่อเราเป็นส่วนหนึ่งของสังคม ความเปลี่ยนแปลงที่เกิดกับสังคมล้วนกระทบมาถึงคุณน้าๆทั้งหลายทั้งนั้น โรคทางสังคมนั้นนับวันจะวิกฤติเหลือคณานับ โรคซูซูกิ โรคฮอนด้า โรคยามาฮ่า ที่วัยรุ่นแข่งรถซิ่งกัน เกิดอุบัติเหตุก็หิ้วกันมาหาคุณน้าๆนี่แหละ มาแล้วก็ผ่าก็เชือนปะผุกันไปตามที่เห็นสมควร

สถิติ : ปริมาณงานที่เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่องระหว่างปี 2545-2552 (ล้านครั้ง)

โรงพยาบาลศูนย์ ปี 2552 ผ่าตัด 677,363 ราย

โรงพยาบาลจังหวัด ปี 2552 ผ่าตัด 724,168 ราย

โรงพยาบาลชุมชนทั่วไป ปี 2552 ผ่าตัด 538,008 ราย

รวมปี 2552 ผ่าตัด 1,939,539 ราย

(หนึ่งล้านเก้าแสนสามหมื่นเก้าพันห้าร้อยสามสิบเก้าราย)

ยังไม่รวมโรงพยาบาลเอกชนและโรงพยาบาลสังกัดสถาบันอื่นๆ

คาดว่าจะทะลุปีละ2ล้านราย/ปีไปมิใช่น้อย

จะเห็นว่าปีหนึ่งๆเราปาดกันอุตลุด

ถามว่า>>ถ้าจำนวนผู้ป่วยมากขึ้นปีละล้านคนคุณน้าจะตั้งรับอย่างไร

ไม่เหนื่อยโซกันจนอ่อนอกอ่อนใจหรือครับ

คนมากเท่าไหร่ การเจ็บไข้ได้ป่วยก็ยิ่งทบเท่าทวีคูณ

เกิด-แก่-เจ็บ-ตาย เป็นขั้นตอนที่หลีกเลี่ยงไม่ได้อยู่แล้ว

ก่อนจบ ถามว่ามีคำถามไหมครับ ถ้าไม่มีผมก็ขออนุญาตโฆษณาเรื่องหนังสือ แจกแจงว่าวางอยู่ตรงไหน มีบริการก่อนและหลังขายอยางไร หลังจากนั้นท่านคณะกรรมการจัดงานก็มาถ่ายรูปเป็นที่ระลึกกัน ต่อด้วยช่วงพัก 15 นาที ผมออกมาดู โอ้โฮ หมอเปา-ครูอาราม-โฉมยง ปากเปียกปากแฉะอธิบายขายหนังสือมือระวิง บางคนก็เอาหนังสือมาล่าลายเซ็น บ้างก็ติดต่อจะขอมาดูงาน เวลาผ่านไป 30 นาที เราก็เก็บของเตรียมเผ่นไปเยี่ยมฮักโฮมสคูลรอบ 2 แล้วไปเยี่ยมอาม่าของพระอาจารย์แพนด้า ดังที่เท่าไปแล้ว

กรรมการบางท่านสนใจคำหวานที่หยอดไว้ก่อนจบPower Point ลงไว้ที่นี่นะครับ

“ วันที่คุณพยาบาลเบิกบานยิ้ม

โรคมั่วนิ่มคงอายไม่กรายกล้ำ

ฉีดยาไปยิ้มไปเป็นประจำ

จะช่วยทำสิ่งร้ายกลายเป็นดี

ยิ้มทั้งทีไม่ต้องมีใบสั่ง

ยิ้มกันมั่งจะเป็นไรได้ไหมพี่

นั่งฟังไปยิ้มไปคนใจดี

ยิ้มฟรีๆยิ้มเรื่อยๆหายเหนื่อยเอย ”

« « Prev : ฮักโฮมตุ้มโฮมเอาลูกหลาน

Next : โรคคิดถึงเรื้อรัง » »