ลานครูมิม

ในยามที่เราพบเจอกับปัญหาหรืออุปสรรค

ไม่ว่าจะหนักหรือเบา…..แค่ไหน

คิดว่าคงมีสักสถานที่หนึ่งที่เรานึกถึง

ซึ่งผู้เขียนเรียกสถานที่แห่งนั้นว่า  ” ที่หลบภัย”

มีสถานที่  “หลบภัย”  อยู่สองแห่ง ที่ผู้เขียนมักจะนึกถึงเมื่อยามเจอกับปัญหารอบกาย

ที่รุมเร้า เอาไว้ไปพักกาย พักใจ ..ให้หัวใจบรรเทาจากความปวดร้าวทั้งปวงที่ผ่านเข้ามา

ที่หลบภัยแห่งแรก…

เป็นสถานที่แรกที่จะนึกถึง

เพราะที่นั้นมีความรัก ความห่วงใยของชายหญิงชราคู่หนึ่ง ดวงตาสองคู่นั้น

ที่มองผู้ไปหลบภัยอย่างอบอุ่น ปลอบโยน  มีอ้อมกอดที่อบอุ่น พร้อมให้ผู้หลบภัย

อิงแอบ ซบไหล่เนิ่นนานเท่าใดก็ได้ตามต้องการ

แม้จะไม่มีคำพูดใดของเจ้าของสถานที่ เอื้อยเอ่ยต่อผู้ไปหลบภัยก็ตาม แต่ในแววตาคู่นั้น

มีคำหมื่นร้อยพันอันอ่อนโยน คอยปลอบผู้มาเยือนอยู่ตลอดเวลา  จึงระลึกอยู่ในความ

ทรงจำอยู่เสมอว่า ไม่มีที่ใด ที่เราจะอบอุ่นเท่า การมาเยือน ที่หลบภัยแห่งนี้…..

ที่หลบภัยแห่งที่สอง 

เป็นสถานที่หนึ่งที่ต้องการหลบหลีกความวุ่นวาย

หลบเร้น หนีหายไปจากสังคมภายนอกที่สันสนวุ่นวาย  หรือในยามที่ไม่ต้องการพบปะ

พูดคุยกับใคร  แม้กระทั่งกับคนในครอบครัว 

ยามนั้น สถานที่แห่งนี้จะเป็นที่หลบภัยอันเงียบสงบ

พักความเหนื่อยล้าของทั้งกายและใจได้อย่างดี  ที่แห่งนี้เงียบ สงบ เย็น สบาย

นั่งปล่อยความคิดคำนึงอยู่ริมแม่น้ำสะแกกรังอันไหลเอื่อย ทอดยาว 

แม่น้ำที่หล่อเลี้ยงชีวิตของคนแถบนั้น  และยังหล่อเลี้ยงใจของผู้เขียนให้ชุ่มช่ำ

ทุกคราวที่ไปเยือน…

การเดินทางไปที่หลบภัยแห่งที่สอง  ทำให้ผู้เขียนได้อยู่กับตัวเองเพียงลำพังมากขึ้น

ในช่วงระยะเวลาของการเดินทางกว่าสองชั่วโมงเศษๆ 

มือจับพวงมาลัย สายตามองถนนที่มีแต่รถราวุ่นวาย  ใจสงบนิ่ง มีสมาธิ

อย่างน้อยๆ ก็สองชั่วโมงของการเดินทางที่ทำให้จิตใจที่วุ่นวายได้สงบลงชั่วขณะหนึ่ง

และวันนี้….ผู้เขียนได้เดินทางไปสถานที่หลบภัยแห่งที่สอง 

ปล่อยความทุกข์ ความเจ็บปวด ความขมขื่น……….

ให้ไหลไปกับแม่น้ำสะแกกรัง แม่น้ำแห่งชีวิต 

แม้ไม่ทั้งหมด แต่ก็บรรเทาเบาบางลงไปได้มากทีเดียว…

ขอบคุณ ที่หลบภัยทั้งสองแห่ง 

ที่เป็นที่พักหลบภัยชั่วคราวของผู้เขียนตลอดมา

« « Prev : เรา…

Next : เดินสายแจกเจ้าเป็นไผ๑…(1) » »