ลานครูมิม

สืบเนื่องมาจากมีหนังสือเจ้าเป็นไผอยู่ในมือตั้ง 15 เล่ม มิมจอง 5 เล่ม และได้ฟรีอีก 10 เล่ม  ก็เลยมานึกว่าจะแจกญาติที่ไหนบ้าง  ให้พี่สิงห์ป่าสักไปแล้วหนึ่งเล่ม ก็เหลือตั้ง 14 เล่ม  ….เอาหล่ะ ต่อไปก็คงเป็นการเดินสายแจกหนังสือแล้วซิ …

อิอิอิ……..

 วันก่อนได้มีโอกาสเข้าไปเยี่ยม ผศ.สุณี  บุญพิทักษ์ ที่มหาลัยราชภัฏกำแพงเพชร เข้าไปเยี่ยมท่านพร้อมด้วยหนังสือเจ้าเป็นไผ๑  อาจารย์ดีใจมากที่ได้มีโอกาสได้พูดคุยกัน ก่อนหน้านี้ได้โทรศัพท์คุยกับอาจารย์หลายครั้ง แต่ไม่มีโอกาสได้เข้าไปเยี่ยมท่านเลย 

 ผศ.สุณี ท่านเล่าสารทุกข์ให้ฟังว่า ท่านเพิ่งไปผ่าตัดเนื้องอกในลำไส้มา  คุณหมอบอกว่าเนื้องอกที่เกิดขึ้นนั้น เกิดขึ้นจากอาการเครียด  และสาเหตุของความเครียดก็เนื่องมาจากวิทยานิพนธ์ ปริญญาเอกที่อาจารย์กำลังทำอยู่   อาจารย์บอกว่า น้องมิมไม่ควรจะเครียดมากๆ เดี๋ยวจะเกิดโรคภัยไข้เจ็บแบบอาจารย์   อาจารย์จับมือ และพูดไถ่ถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

มีเรื่องประทับใจในการพูดคุย อาจารย์ได้เล่าให้ฟังว่า สิ่งที่ท่านทำเล็กๆ น้อยๆ ทำให้ท่านมีความสุข คือการนำขวดน้ำที่กินน้ำหมดแล้ว โยนใส่โปรงหลังรถ  จนใครๆ ว่ารถอาจารย์เป็นรถขนขยะ  แต่เมื่อถามว่าอาจารย์เก็บขวดน้ำไว้ทำอะไร  อาจารย์ก็บอกว่า เวลาขับรถไปในเมือง ในตลาด ถ้าเห็นคนเก็บขยะ  อาจารย์จะจอดและเอาขวดน้ำทั้งหมดที่มีให้กับคนเก็บขยะไป  อาจารย์บอกว่า คนเก็บขยะยิ้มดีใจ และประหลาดใจในสิ่งที่อาจารย์ทำ  ……แค่นี้อาจารย์ก็มีความสุขได้แล้ว

 หลังจากพูดคุยกันได้พักหนึ่ง  อาจารย์ก็เริ่มสนใจหนังสือที่มิมนำติดมือไปด้วย  อาจารย์หยิบขึ้นมาดู ถามว่าหนังสืออะไร ชื่อหน้าสนใจ……..มิมก็ได้เล่าความเป็นมาเป็นไป  จนอาจารย์พอเข้าใจ…

ตอนที่อาจารย์เปิดไปที่หน้า 32 รู้สึกเขินๆ เล็กน้อย  อาจารย์อ่านไปยิ้มไป  อาจารย์ฝากชื่นชมมาถึงชาวเฮทุกท่านด้วยค่ะ ที่ทำให้เกิดหนังสือเล่มเล็กๆ น่าอ่านเล่มนี้ 

อาจารย์สัญญาว่า จะอ่านให้ได้ในคืนนี้…ยิ่งทำให้มิมหัวใจพองโต เพราะเท่าที่ทราบมา อาจารย์ไม่มีเวลาว่างเลย กลางวันทำงานประจำ กลางคืนก็ต้องทำงานที่เรียน ป.เอก กว่าจะได้นอนก็ดึกดื่น  แต่วันนี้อาจารย์บอกว่าจะอ่าน หนังสือ เจ้าเป็นไผ๑ ของพวกเราชาวเฮ……เห็นไหมค่ะว่าน่าปลื้มใจแค่ไหน

พูดคุยกันได้ราวชั่วโมงกว่าๆ ก็กอดร่ำลากัน  ขณะที่ลงลิฟท์มามิมยังอมยิ้มอยู่เลย

อิอิอิ…………..

« « Prev : ที่หลบภัย

Next : อาการแบบนี้…มันคืออะไร » »