ลานถัง

#1 Panda ให้ความคิดเห็นเมื่อ 7 พฤศจิกายน 2009 เวลา 14:00

• โอ้โห ได้อ่านทั้ง จปผ.๑ และ จปผ.๒ แล้ว…..อิจฉา ครับ ผมยังไม่มีวาสนา ได้เห็น จปผ. ๒ เลยครับ……อิอิ

#3 krupu ให้ความคิดเห็นเมื่อ 7 พฤศจิกายน 2009 เวลา 19:11

เจอคำว่า ย่องกลับมาที่ลานว่าง  ตายแล้ว !!!!! ต๊กกะใจเลย ที่แท้ลานว่างก็ยังไม่ตาย แถมมีชีวิตชีวากระชุ่มกระชวน น่าเข้ามานั่ง ๆ นอน ๆ ฟังตาปริบ ๆ อีกด้วยล่ะค่ะ  (^_^)
อาจารย์เก่งจังเลยค่ะ ตกแต่งธีมได้แล้วด้วยและเขียนบันทึกทันที ครูปูก็ยังใหม่กับลานเหมือนกันค่ะ แฮ่ ๆ พูดให้มันดูเป็นน้องใหม่วี๊ดวิ่วไปงั๊นเองแหล่ะค่ะ ว่าไปแล้วก็เป็นสมาชิกมาเำกือบจะครบปีอยู่แล้วค่ะ แรก ๆ คลานกาดื๊บ ๆ ยังไงตอนนี้ก็แค่เปลี่ยนเป็นกาดุ๊บ ๆ หน่ะค่ะ อิอิ
แต่สนุกดีนะคะ มีอะไรให้เรียนรู้มากมายค่ะ ไอ้ที่ไม่เคยรู้ไม่เคยลอง ก็ได้ลองก็ได้รู้และทำเป็น
และที่พิเศษสุดสมาชิกลานปัญญาส่วนใหญ่เป็นคนคุณภาพที่มีเกือบครบทุกสาขาวิชาชีวิตเลยล่ะค่ะ  เหมือนได้อยู่ท่ามกลางผู้รู้ ได้เข้าเรียนอย่างสนุกสนาน ในขณะที่ยังเป็นตัวของตัวเองได้ พูดคุยมาจากมุมที่เรามีในแบบที่เราเป็น ไม่รู้อะไรเดี๋ยวใคร ๆ ก็ช่วยกันเติมให้ บรรยากาศการเรียนอยู่เป็นไปแบบจริงเอาจังแต่ไม่เครียด
(เพราะครูปูไม่ยอมเครียดกับใครเขาหรอกค่ะ ฮี่ๆ)
ทุกคนมีอิสระและได้รับเกียรติในการแลกเปลี่ยนเสมอ ๆ
โอย.. โม้จัง ไปก่อนดีกว่าเดี๋ยวป๋าเข้ามาเกทับอีก อิอิ

อ้อ! ต้องขอโทษอาจารย์มาลินีด้วยนะคะที่ทำให้เข้าใจผิด คือในลานนี่ชอบแหย่กันเล่นหน่ะค่ะ เพราะส่วนใหญ่ก็โต ๆ กันแล้วพอคุยเรื่องเครียด ๆ กันมากเลยต้องหาอะไรแย่เล่นให้มีเสียงหัวเราะหน่ะค่ะ ก็เลยกระเซ้าคุณ Logos หรือ คุณ Conductor ว่าเป็น “ป๋า”  เพราะเป็นพี่ใหญ่ใจดี ผู้คอยดูแลและช่วยเหลือทุกคนหน่ะค่ะ ไม่ใช่พ่อครูบาสุทธินันท์หรอกนะคะ

ว่าแล้ว ตำนานป๋าขา ก็ดำเนินมาจนถึงปัจจุบัน
เตร๊ง..เตรง..เตร่ง…เตร๊ง…

( ^_____^ )

#9 Logos ให้ความคิดเห็นเมื่อ 7 พฤศจิกายน 2009 เวลา 22:04

เรื่องป๋าขานั้น มีครูปูเรียกคนเดียวครับ ไม่รู้ว่าเป็นป๋าหรือเป็นขา; จปผ๑ ยังมีที่หมอป่วนครับ

ส่วนที่อาจารย์บอกว่าที่นี่ปลอดภัยนั้น ลานปัญญาปลอดภัยได้เท่ากับที่เราต้องการครับ ผมอยากเสริมว่าเป็นสถานที่ที่น่าสบายใจด้วย เพราะว่าเราไม่ต้อง “แสดง” ให้ผู้อื่นยอมรับเราในแบบที่อยากจะให้เขายอมรับ คนในลานรู้จักกันทั้งนั้น ใครเป็นอย่างไร ก็รู้ใส้กันหมดครับ ถ้าไม่รู้ คบกันไปนานๆ ก็รู้เอง

พี่บางทรายเขียนไว้ใน จปผ๑ ว่า

เฮฮาศาสตร์รวมตัวกันอย่างไร

นับตั้งแต่ “การจัดการความรู้” (KM) เป็นหลักการที่ยอมรับกันอย่างกว้างขวางในสังคมแล้วนั้น รูปแบบการจัดการก็พัฒนาอย่างหลากหลายมากขึ้น รูปแบบหนึ่งที่เป็นที่นิยมกันคือ บล็อก สมาชิกที่ใช้บล็อกบันทึกเรื่องราว แลกเปลี่ยนเรียนรู้ แวะอ่าน ทักทาย และแลกเปลี่ยนความคิดเห็นจนถูกคอกัน จึงขยับจากโลกเสมือนอันเชื่อมโยงสมาชิกข้ามระยะทาง และข้อจำกัดของเวลา สู่โลกความเป็นจริงของกิจกรรมกลุ่ม เสริมสร้างความผูกพันระหว่างกัน เป็นการรวมตัวกันแบบธรรมชาติ ต่างมีอิสรเสรีภาพ เป็นตัวของตัวเอง เอาความเป็นคนคนหนึ่งเข้ามาหากัน มิได้มาด้วยยศฐาบรรดาศักดิ์ ตำแหน่งหน้าที่การงาน ฐานะ หัวโต ตัวเล็ก ขี้เหร่ ความหล่อ ความสวย เพศ คุณวุฒิ วัยวุฒิ ฯลฯ เหล่านี้ไม่ใช่เงื่อนไขของการมารวมกลุ่ม หรือกล่าวโดยสรุปรวมก็คือ รวมกันด้วยใจนั่นเอง เรียกขานกันสนิทสนมด้วยชื่อเล่นหรือฉายา

ทำไมต้องเฮฮาศาสตร์

ทุกคนจำเจกับระบบ ไม่ว่าราชการหรือธุรกิจ หรือองค์กรอื่น ๆ อยากสัมผัสอะไรที่ง่าย ๆ กันเอง ไร้รูปแบบแต่ไม่ไร้สาระ เอาใจว่ากัน สนุกสนานก็มีสาระได้ ไม่เครียดไม่ผูกมัดแต่รับผิดชอบ ยืดหยุ่น สัมพันธ์กันด้วยลักษณะทางวัฒนธรรมพื้น ๆ ของสังคมแต่ไม่ใช่ระเบียบ ข้อบังคับ หรือการขึ้นต่อสิ่งใด หากกลุ่มตกลงทำร่วมกันก็ทำ จึงขอเรียกว่า “เฮฮาศาสตร์”

#13 bangsai ให้ความคิดเห็นเมื่อ 8 พฤศจิกายน 2009 เวลา 23:52

ตกข่าว ไม่ได้อยู่หน้าจอหลายวันครับ
ยินดีที่รู้จักครับ