ลานทับทิม(อาม่า)

5 ธันวาคม 2551 เป็นวันที่ผมมีความสุขอีกวันหนึ่งครับ จะไม่ให้ผมมีความสุขได้อย่างไรครับ ก็เพื่อนแม่ผมรับพ่อผมกลับจากมหาสารคาม  แล้วมารับแม่ผมไปงานแต่งงานลูกชายเพื่อนที่กรุงเทพ ช่วงจากมหาสารคราม-โคราช ให้ลูกสาวคนสวยเป็นคนขับ พี่ต้อมของผม เป็นอาจารย์ที่มหาสารคามเธอจบ ป.โทจากอังกฤษครับผม มาเปลี่ยนรถให้ลูกชายคนโตของอ.สุภาพขับช่วง โคราช-กรุงเทพ ชื่อพี่เต้ครับ  พี่เต้จบป.โท วิศวกรรมไฟฟ้า ไม่อยากจะคุยเลย พี่เต้นั้นที่ซี้ปึ็กกับผม มานานแล้ว เวลามาหาผมทีไรก็เล่นกันสนุกสนานไปเลย พี่เต้ให้ขนมที่ผมโปรดนี่ครับ พี่เต้ให้ผมทำอะไรผมแค่ทำตามคำสั่งหมูๆ ซึ่งแม่ผมฝึกผมไว้แล้วแค่ทำตามสั่งเท่านั้นก็ชอบใจกันใหญ่ รางวัลมันยั่วใจนี่ครับ รางวัลไม่อั้น ผมก็แค่เต็มใจทำก็เท่านั้นเอง พอหยุดคำสั่ง เพราะแม่กำลังคุยกับพี่เต้ นานเกินไปแล้วนะผมแค่เห่าเตือน ให้หันมาดูผมบ้าง ผมก็เริ่มแสดงด็อกโชว์ จริงๆแล้วแค่การวิ่งเล่น  กระโดดลงจากบันใดเทอร์เรสหน้าบ้านแค่ สามขั้นเตี้ยๆ แล้ววิ่งไปคาบบอลมาให้พี่เต้ แค่นั้นเองรางวัลขนมก็เป็นของผมแต่ผู้เดียว น้องเหมียวทำไม่ได้ ได้แต่นั่งดูผมด้วยความชื่นชม ผมก็ยืดอกซิครับ โชว์ต่อไปก็สะกิดแขนพี่เต้ แล้วนั่งลง ต่อไปก็หมอบ แล้วนอน กลับมาท่าหมอบอีก แล้วคลานให้ดูดีที่สุด ก็ได้รับเสียงฮาจากแม่และพี่เต้ แน่นอนที่สุดรางวัลไม่ไปไหนเสีย เปรมเลยได้รางวัลจุใจจริงๆ แต่มาช่วงหลังๆนี้ ผมไม่ค่อยแข็งแรง ไม่อยากไปวิ่งเล่นเหมือนเคย กลัวแม่เป็นห่วง ได้แต่เล่นกับน้องเหมียวในบ้าน พอดีอากาศหนาว บางครั้งผมก็เหงาครับ เราทั้งสองถูกจับใส่เสื้อผ้าป้องกันความหนาวครับ

วันนี้ผมรู้สึกแปลกๆ แม่ผมแต่งตัวสวยผิดปกติ กำลังรอคอยการกลับมาของพ่อและเพื่อนแม่ ทันทีที่รถมาถึงบ้านพร้อมๆกันกับที่ อ.สุภาพหิ้วข้าวสารถุงใหญ่มาให้แม่ผมเหมือนเคย คราวนี้ได้ยินเสียงคุยกันว่าเป็นข้าวใหม่ แม่ดีใจมาก แม่บอกผมเสมอว่า ที่บ้านอ.สุภาพทำนาปลูกข้าวกินเองปลูกต้นไม้ทำถ่านเองไว้ใช้ และหุงข้าวเลี้ยงหมาที่บ้าน  นอกจากนั้นก็เลี้ยงเป็ดเลี้ยงไก่ และปลากินเอง ยิ่งไปกว่านั้นยังปลูกพืชผักผลไม้ไว้กินและแจก ตลอดเสมอมา แม่คุยให้ฟังอีกว่าผู้ทำนาทำสวนปลูกข้าว คือ ผศ.ไพบูลย์ สามี อ.สุภาพเอง เห็นไหมว่าแม่ผมช่างมีวาสนาจริง ๆ

ครอบครัวอ.สุภาพ กับครอบครัวแม่ผมสนิทกันมากครับ โดยเฉพาะ อ.สุภาพ รู้ใจผมจริงๆ วันนี้ อ.สุภาพเอาสาลาเปาอุ่นๆ หอมกลุ่นมายั่วน้ำลายผม ผมอยากกินใจจะขาด แต่ไม่แน่ใจว่าแม่จะยอมให้ผมกินหรือเปล่า เพราะเมื่อก่อน อ.สุภาพซื้อไก่ย่างมาฝากผม แม่ยังไม่อนุญาตให้ผมกินพร้อมบอกอ.สภาพ อย่างถนอมน้ำใจ แกมขอร้องว่า……..   แต่วันแปลกใจมาก ผมได้กินสาลาเปาครั้งแรกในชีวิต มันช่างแสนอร่อยที่สุดในโลก ผมมีความสุขจังเลย ผมรัก อ.สุภาพมาก ผมกอดและเดินตามอ.สุภาพ ไม่ยอมให้ห่างสายตาเดินจากผมไปไหน ผมขอดขาบ้างกอดแขนบ้างคาบปลายเสื้อเอาไว้ไม่ให้ ห่างจากตัวผมเลย ผมกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาก จนผิดหูผิดตา ต่างจากตอนเช้าที่ต้องนอนเบียดกับน้องแมว ซาลาเปานี้แสนวิเศษจริง ทำให้ผมสดชื่นขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์เลยครับ

สักพักได้ยินเสียงแตรรถพี่เต้ผมจำได้ แล้วแม่กับอ.สุภาพและพี่ต้อม ก็ไปขึ้นรถพี่เต้เข้ากรุงเทพ ก่อนออกจากบ้านได้ยินเสียงแม่คุยโทรศัพท์กับพี่ๆ ของผมที่กำลังเดินทางจากกรุงเทพมาโคราช มาพบพ่อในวันพ่อครับ ตอนนี้ถึงสระบุรีแล้ว อีกไม่นานก็ถึงโคราช แน่นอนที่สุดต้องมาหาผมด้วย ผมไม่เหงาหรอกแม่เข้ากรุงแค่วันเดียวพรุ่งนี้ก็กลับแล้ว ผมรู้ใจแม่ผมครับ แม่ไม่ยอมทิ้งผมไว้นานหรอกครับถ้าไม่จำเป็น ผมรู้สึกว่าผมมีความสุขมาก ทุกคนที่ผมรัก และที่รักผมมาหาผม แถมยังตามใจผมทุกคนเลย ผมอยากกู่ร้องให้ก้องฟ้าว่าวันนี้ปลาทองมีความสุขมากๆๆๆๆๆๆๆๆๆ……….ครับผม

« « Prev : เมื่อปลาทองไม่สบายตอนที่ 13

Next : เมื่อปลาทองไม่สบายตอนที่ 16 » »