ลานภาษา

  ผมจำความได้ตอนเด็กๆๆว่า พ่อผมมีสองอาชีพคือเป็นทั้งช่างไม้และชาวนา ถึงเวลาหน้านาที่บ้านผมพ่อก็พาไปทำนา แต่เมื่อหมดหน้านาพ่อก็มารับจ้างสร้างบ้าน พ่อเป็นชาวบ้านหนองขาวเป็นหมู่บ้านเก่าแก่ตั่งแต่สมัยอยุธยา  พ่อเล่าว่า ก๋งเป็นคนจีนไว้ผมเปียมาจากไหหลำ(ทำไมขจิตหน้าตาไม่มีเค้าหน้าคนจีนเลย อิอิๆ) มารับจ้างแถวๆกาญจนบุรี ตระกูลฝอยทอง ถ้าไปถามแถวๆหมู่บ้านหนองขาว อำเภอท่าม่วง จังหวัดกาญจนบุรี ตระกูลนี้จะเป็นนักเลงวัว หรือพ่อค้าที่เลี้ยงวัว(ผมเลยอนุรักษ์อาชีพเดิมไว้) ในหมู่บ้านเรามีภาษาหนองขาวที่สำเนียงเหน่อไปจากจังหวัดสุพรรณบุรี ส่วนแม่นามสกุลเดิม มั่งอะนะ เป็นคนพื้นเพในตัวจังหวัด

  ผมจำความได้ว่าบ้านเราจนแต่มีความสุข ผมมีพี่น้องถึง 6 คน  ตอนผมอายุประมาณเกือบ 7 ขวบ พ่อเสียชีวิต พระท่านคงสงสารเลยขอผู้เขียนไปอยู่ที่วัดการเป็นเด็กวัดสมัยก่อนถือว่าโชคดีเพราะผมได้เรียนรู้เรื่องระเบียบวินัยตั่งตั้งเช้าหลังจากกลับมาจากบิณฑบาต อาบน้ำแต่งตัวรอพระฉันเสร็จ ก็รีบกินข้าว เพื่อไปโรงเรียน เด็กวัดทุกๆๆคนรวมทั้งผมด้วยจะกินข้าวไวมาก ฮ่าๆๆ ใช้เวลากินข้าวไม่ถึง 15 นาทีแล้ววิ่งไปโรงเรียนที่อยู่บริเวณวัด ผมเป็นคนนำสวดมนต์ตั่งแต่อยู่ประถมศึกษาปีที่ 4 เมื่ออยู่ชั้นประถมศึกษาปีที่ 6 เลยได้รับเลือกเป็นประธานนักเรียน

  ผมขอบอกก่อนว่าผมเป็นคนเรียนไม่เก่ง แต่ต้องขยันมากกว่าเพื่อนคนอื่นๆๆ ถ้าเพื่อนผมอ่านหนังสือ 2 รอบผมจะต้องอ่าน 4 รอบ ส่วนใหญ่อยากเรียนเอง อยากอ่านเอง ตอนพักกลางวันผมกินข้าวที่วัดแล้วรีบวิ่งมาอ่านหนังสือในห้องสมุด อ่านตั่งแต่หนังสือ หมวด000เบ็ดเตล็ด 100 ปรัชญา 200 ศาสนา 300 สังคมศาสตร์ อ่านไปเรื่อยๆเท่าที่หนังสือในห้องสมุดมี ผลการเรียนออกมาจะเป็นเลขตัวเดียวเสมอ คู่แข่งในการเรียนสมัยเด็กๆๆของผมคือ ลูกคนจีนเจ้าของร้านในตลาด…เสาร์-อาทิตย์โรงเรียนปิด ผมก็ถือหนังสือ สมุด ไปแอบทำการบ้านที่อาคารเรียน ปัญหาคือ ตอนเย็นต้องรีบไปโรงครัว ไปกินข้าว เพราะพระท่านไม่ฉันข้าวเย็น  บางครั้งก็เก็บอาหารจากกลางวันเอาไว้กินตอนเย็น แต่ต้องเลือกอาหารเหมือนกัน ส่วนใหญ่เป็นอาหารแห้ง เช่น ไข่เค็ม ปลาทอด ขืนเก็บ แกงเขียวหวานไก่ไว้ละก็ อดกินฮ่าๆๆ การเป็นเด็กวัดค่อนข้างทำให้เกิดการเรียนรู้ว่า ชีวิตต้องสู้ ต้องขยัน ต้องศึกษาหาความรู้ตลอดเวลา อยากเรียนรู้อะไร ต้องไปขอความรู้จากคนนั้นๆๆ  ผมสามารถพูดภาษาอังกฤษได้ตั้งแต่เด็กๆๆ เพราะว่าวัดที่ผมอยู่มีฝรั่งมาเที่ยวบ่อยมากๆๆ ผมพาฝรั่งเข้าไปเที่ยวพิพิธภัณฑ์สงครามโลกครั้งที่ 2 ตั้งแต่อยู่ชั้นประถมศึกษา ได้ฝึกเพิ่มเติมตอนเป็นไกด์สมัยเรียนมัธยมศึกษา  ชีวิตมาผกผันเมื่อ