ลานเวลา

จำได้ว่า เมื่อเป็นเด็ก  นานๆ ทีจะได้ยินเสียงประทัดดังรัวมาจากท้องฟ้า ในยามกลางวัน
และแล้ว จะมีคนตาดี ชี้บอก โน่นๆๆๆ โคมลอยๆๆ  ให้พากันแหงนเงยมองโคมลอยลูกกลมใหญ่
ลอยช้าๆ  มีหางแกว่งไกวไปมา และจะมีเสียงประทัดตามมาอีกสักชุด

เป็นโคมลอยที่แถวบ้านเรียกว่า โคมลอยควัน ทำจากกระดาษเนื้อเบาและแป้งเปียก ไม่มีวัสดุอื่นใดอีก
ลอยตัวได้ด้วยควันร้อนจากคบไฟที่จุดจนลุกโชน สอดเข้าไปในช่องด้านล่าง
อัดควันร้อนจนเต็มแล้ว จึงปล่อยให้ลอยขึ้นไป โดยไม่มีส่วนใดที่ติดไฟห้อยตามไปด้วย

อ่านต่อ »

เมื่อแรกก่อตั้งโรงเรียน อาคารเรียนส่วนใหญ่เป็นเพียงอาคารชั่วคราว
ที่หลังคามุงด้วยตองตึง พื้นห้องเป็นดินทุบอัดแน่น
ต่อเมื่อพอจะมีกำลังก็ขยับขยายสร้างเป็นอาคารถาวรตามช่วงเวลาที่ทำได้

จนมาถึงบัดนี้ ยังคงมีอาคารชั่วคราวที่หลงเหลือหลังสุดท้าย
ที่ยังใช้จอดรถจักรยานยนต์และเป็นห้องเรียนศิลปะของนักเรียนมัธยม
ห้องเรียนที่มีบรรยากาศติดดิน ด้วยพากันนั่งทำงานบนม้าหินอ่อนใต้ต้นหูกวางหน้าห้อง
มีโต๊ะปิงปอง ที่ยามจะเรียนก็ยักย้ายเป็นโต๊ะระบายสี  หรือวางแบบปั้น
บางวันขี้เกียจก็คว้าก้อนกรวด ฉีกใบไม้มาแบ่งฝ่ายนั่งเล่นหมากฮอสกันซะงั้น
ก็คุณครูเจ้าของห้องใจดี แถมมีของให้รื้อค้น หยิบยืมไปใช้งานกันให้วุ่น
อ่านต่อ »

แม้ชอบแต่งตัวง่ายๆ แต่มักจะติดใจลวดลายบนผืนผ้าทอมือ
ยิ่งได้เห็นขั้นตอนของการผลิต  ทั้งยังเคยคิดอ่านชวนเด็กๆ ลองปั่นฝ้าย
ได้ลองลงมือทำ ยิ่งเห็นความละเมียดละไม และทึ่งในภูมิปัญญา
ที่กว่าจะได้ผ้าผืนงามต้องแลกมาด้วยความอดทน พากเพียร
ทั้งเป็นเรื่องของการส่งต่อศาสตร์และศิลปะ
ซึ่งล้วนผ่านการถ่ายทอด สั่งสม จากประสบการณ์อันยาวนาน และการคิดต่อยอด

มีโอกาสพาน้องไปเดินดูข้าวของที่แหล่งรับรองนักท่องเที่ยวผู้มาเยือนเมืองหละปูน
เห็นผ้าลวดลายแปลกตา จึงเร่เข้าไปพูดคุย ทำให้ได้ อึ้งและทึ่ง

อ่านต่อ »