ลานสวนป่า

ผมชอบตามใจคนอื่นมากพอๆกับตามใจตัวเองนั่นแหละ

มันจะได้สมดุลย์กันยังไงละครับ

อกเขาอกเรา..เอาใจกันบ้างก็ไม่เห็นเสียหายอะไรนี่ครับ

ถ้ารู้จักเอาใจเขามาใส่ใจเราละเยี่ยมเลย

ปัญหาอยู่ที่ว่า..ถ้าเป็นคนใจแคบ..

หนทางมันคับแคบจะสอดใส่อะไรมันฝืดเคืองไปหมด

แต่ถ้าใจกว้างเป็นแม่น้ำ..ก็อาจจะออกอ่าวไปเลยก็ได้

ทางสายกลาง..ทางสายที่สมดุลย์นี่แหละที่เราต้องพิจารณาอย่างถี่ถ้วน

 

เมื่อวานนี้ทำให้ลูกศิษย์สาววิ่งฝุ่นตลบ

เพราะใช้คำผิด ระหว่างเต้าหู้ กับเต้าเจี้ยว

2 ตัวนี้เป็นพี่น้องกัน ..บังเอิญมาใช้คำว่า..เต้าหู้เม็ด ..นี่สิ

เธอยังคิดบวก..ว่ามันอาจจะเป็นนวัฒกรรมใหม่

รึญี่ปุ่นเขาค้นคิดได้เต้าหู้ชนิดเม็ด..555..

วันนี้จึงขอไถ่บาปลงภาพประกอบให้ชม

และเล่าเรื่องเป็นของแถม..

หลังจากที่ผมมาปักหลักปลีกวิเวกอยู่กระต๊อบน้อยชายป่า ของหนุ่มใหญ่ใจผ่องแผ้ว รู้สึกสงบสงัดสงบสูขมาก เพราะเป็นการย้อยรอยไปสู่อดีตสมัยเด็กๆ ยุคมราเตี่ยแม่มาบุกเบิกป่าทำไร่ทำสวน ยุคนั้นปัจจัยสมัยใหม่อย่างทุกวันนี้ไม่มีหรอก จะทำอะไรสักอย่างต้องพึ่งพิงจากธรรมชาติทั้งหมด ตัดไม้เนื้อแข็งมาปักเป็นเสาเรือน พื้นใช้ไม้กระดานบ้างฝากไม้ไผ่บ้าง จะมุงที่อยู่อาศัยไปเกี่ยวหญ้าคามากรองเป็นแผ่นๆมุงทับซ้อนกันด้วยตอกไม้ไผ่ กันฝนกันร้อนกันลมได้อย่างดีเชียวละ ของใช้ไม่สอยมีเท่าที่จำเป็น ทำชั้นวางบ้าง เอาแขวนไว้ตามเสาบ้าง ฝาบ้านเต็มไปด้วยตัวเลขยึกยือที่ใช้ถ่านเขียนเตือนความจำ

ทุกอย่างมันลงตัวพอเหมาะพอเจาะยิ่งกว่าสมัยนี้ ที่อ้างว่ามีความพร้อมทุกด้าน แต่อะไรมันก็ไม่แน่ไม่นอนหรอกนะเธอ..ช่วงที่น้ำท่วมใหญ่ประเทศไทย ทำให้อุปกรณ์และช่างฝีมือขาดแคลนอย่างมาก

• คนกรุงก็เร่งซ่อมแซมบ้าน
• คนต่างจังหวัดที่อยู่บางกอกก็กลับมาสร้างบ้านสำรองไว้
• วัดวาอารามก็มีงานขยายศาลาสร้างโบถส์กันอีก
• คนที่ได้เขยฝรั่งก็สร้างบ้านอวดกันใหญ่โต
• ทุกหมู่บ้านอย่างน้อยๆจะมีบ้านใหม่ผุดขึ้นไม่น้อยกว่า5หลัง

มิน่าละ..บริษัทขายอุปกรณ์ก่อสร้างชื่อดัง ถึงยกทัพมาปักหลักเปิดบริการขายอุปกรณ์กันอย่างคึกคัก ต้องการเครื่องแต่งบ้านระดับไหนไม่ต้องสั่งมาจากบางกอกหร๊อกก. ไปซื้อสั่งเอาในห้างใหม่บ้านเรานี่ แต่..ดูผิวเผินอาจจะเห็นว่ามีสินค้ามากมายก่ายกอง พอกดปุ่มเรียกช่างมาคุย พบว่าปัญหาเหนือความคาดหมายมีเยอะเลย

เช่น วัสดุที่ใช้กันมาก บล็อกซีเมนต์ อิฐแดง ของขาดอย่างเหลือเชื่อ บางทีต้องรอเป็นสัปดาห์ ของมาก็ต้องไปแย่งไปแบ่งกันอีก เหตุการณ์คล้ายกับคนกรุงแย่งซื้อมาม่า-ไข่-น้ำดื่ม จนขาดตลาด ตอนน้ำท่วมใหญ่นั่นแหละ แต่ปัญหาที่ยากจะจัดการก็คือช่างก่อสร้าง คงจะอีนุงตุงนังกันไปอีกนาน

เกิดมาก็เพิ่งเคยเห็นนี่แหละ

..ที่คนสร้างบ้านต้องเข้าคิวรอช่างรับเหมา

ผมรู้จักช่างในพื้นที่พอสมควร

แต่ติดต่อไปหาช่างคนไหน..ไม่มีใครว่างเลย

• ทีมพวกรับปากเลื่อยไม้ซอยไม้ยังมาขอโยกไปหลังสงกรานต์
• ทีมสร้างเสริมบ้านใต้ดินก็ต่อรองไปหลังสงกรานต์
• ทีมที่จะสร้างกระต๊อบมีมีสกุลถาวรก็ขอหลังสงกรานต์
• ทีมTOT.บอกให้ใช้WIFI.ทดลองไปพลางๆก่อน หลังสงกรานต์จะมาปรับให้ใหม่

คำว่าหลังสงกรานต์..หมายถึงวันที่หายอ่อนหล้าจากน้ำเมาแล้วนะ

ยังดีที่ทีมสร้างโครงไม้ปลูกผักพยายามเร่งรุดให้เสร็จก่อนสงกรานต์

 

ปุ่มที่กด..อ่อนแรงเพราะเหตุเหล่านี้เอง

ผมก็บ่ฮู้จะทำฉันใด

อยากจะทำเร็วๆ..ก็ส่ออาการ..แต่ช้าแต่เขาแห่ยายมา..

อีกหน่อยฝนลง..ช่างก็จะไปลงไร่ลงนา..เว้นวรรคงานไปอีกหลายเดือน

จะรออาศัยอาสาสมัครมันก็งานคนละระดับกัน

 

เช้านี้ลองแวะร้านสตึกมินิมาชท์

เจ้าของเป็นชายหนุ่มทำหน้ายู่ยี่..ทั้งๆที่ไม่ได้เปิดขายตลอด24ชั่วโมง

แกเล่าว่า..หาพนักงานยากเหลือเกิน

เปิดรับสมัครมาเป็นเดือนแล้วยังไม่ได้..

  

เด็กรุ่นใหม่สมัยนี้ไม่คิดทำงาน

ชอบเกาะพ่อแม่กิน..ติดนิสัยมาจากสมัยเรียน

ที่พ่อแม่ไม่ต้องการให้ลูกทำงานช่วยงานอะไร

ทุกอย่างแม่ขออาสาหมด..

ไล่ลูกไปเรียนไปติวบ้าๆบอๆอย่างเดียว

เด็กรักดีมีความสนใจรักการเรียนประมาณ 30%

อีก70%เป็นพวกไม่เรียนไม่ทำอะไร..

เฮไหนเฮนั่นวันยังค่ำ อยู่ร้านเกมส์ได้ตลอด24ชั่วโมง

 

พันธกิจหลักมี3อย่าง

1 แบมือขอเงินไปฟื้นฟูชีวิตให้ซู่ซ่าส์

2 ขี่รถ/แข่งรถมอร์เตอร์ไซด์เลียนแบบเด็กแว๊นในกรุงเทพฯ

3 ยกพวกตีกัน ระดับหมู่บ้าน ระดับตำบล และระดับอำเภอ

ใช้เกรดเดียวกับสินค้าโอท๊อปเลยนะเธอ

 

เรื่องนี้ไม่ได้ยกเมฆมากระแหนะกระแหนหรอกนะจ๊ะ

ว่างๆของเชิญมาแหกเนตรดูได้

ว่าบ้านนี้เมืองนี้มันเสื่อมถอยจนไม่รู้จะไถลไปยังไงแล้ว

 

ใครที่กำลังแต่งงาน หรือแต่งงานใหม่ๆ

อย่าเพิ่งมีลูกเลยนะครับ

ดูทีหนีทีไล่ให้ดี..ถ้าไม่มั่นใจว่าจะเลี้ยงลูกได้ดี

ก็อย่ามีลูกเสียเลยดีกว่า..

ฮันนีมูนไปเรื่อยๆจนแก่งั๊ก !

สงสารเด็กที่ต้องเกิดแปดเปื้อนสังคมห่วยแตก

ถ้าเป็นไปได้..อย่าแต่งงานเป็นดีที่สุด

เอาตัวอย่างหลวงพี่หลวงน้าหลวงลุงก็ได้นี่..

เหตุผลรึ..เอาไว้คุยกันนอกรอบ…

 

• อยู่ในป่าห่างไกลผู้คน แทบไม่ได้คุยกับใคร เมื่อวานหลังสั่งงานแล้วไม่ต้องพบปะหน้าใครเลย มีเจ้าหน้าที่อาสาสมัครในหมู่บ้านมาแจกซองผ้าป่า และขอไม้ไปใช้ช่วงทำบุญ..ก็เท่านั้น..
• คนสมัยนี้ไม่ค่อยได้พบหน้า ไม่ค่อยได้คุยซึ่งหน้า
• เอาแต่บ่นๆๆๆและบ่นงึมงำเป็นหมีกินผึ้ง
• เอ้า! อ่านเรื่องที่บ่นคลายร้อนไปก่อนนะตัวเอง
• ส่วนปัญหาใจที่กริ่นไว้ข้างบน
• ถ้าสนใจก็คงจะต้องวางแผนมาสลายคลื่นใจ ชิมิ ชิมิ//

 

อยู่กับฟ้าดินจะกลัวอะไร?

ผมชอบดูคนตัดสินใจ

ชอบแกล้งคนให้อึดอัดเล่น

ชอบวางยา..ให้คนคิดจนสมองแฉะ

ชอบกระตุ้นและกระแทกให้หลงทาง

เหตุผล..เพราะเห็นมาเยอะกับคนคิดมาก ที่ไม่ยอมไว้วางใจธรรมชาติและสวรรค์บันดาล ในความเป็นจริงแล้วชะตาชีวิตของเราถูกอะไรบางอย่างกำหนดไว้คร่าวๆ แล้วปล่อยให้เราเติมช่องว่างเอาเอง ไม่อย่างนั้นเราจะมารู้จักกันรึครับ อุ้ย! จะนึกรึว่าวันหนึ่งวันใดจะมาตกอยู่ในวงล้อมกอดที่สวนป่า ผมนะมีเรื่องที่คาดไม่ถึงมาตลอดชีวิต อะไรมันจะเกิดก็เกิดห้ามไม่ได้หรอก แต่ก็น่าเห็นใจคนที่สัมผัสรหัสลึกลับนี้ไม่ได้ ถึงยังงั้นก็เถอะ อย่าไปวอรี่อะไร บทจะมีบ้านติดล้อหรือไม่มีก็ไม่เห็นเป็นไร คนเราสามารถโยกความพอดีกันได้ทั้งนั้น ไม่จำเป็นต้องไปเป๊ะๆไปแบกภาระอะไรให้มันหน้ามืด

ช่วงที่แอบมายึดบ้านคอนนอนไขว้ห้างคิดอะไรได้เยอะ

ผมกลับชอบกระต๊อบหลังเล็กๆมุงจาก

เพราะเด็กๆก็คุ้นชินสภาพอย่างนี้

ฝนตกมาจะรวบปลายหญ้าผูกเป็นกระจุกให้น้ำสีชาใสๆไหลลงโอ่ง

วันนี้นอนดูฝนหล่นลงมาบนหลังคาเสมือนภาพติดตาติดใจมาเยือน ย้อนทบทวนไปว่ามนุษย์จะบ้าไปถึงไหน จะอยู่จะกินจะอะไรสร้างเงื่อนไขให้ยุ่งเหยิงเข้าไว้  แล้วก็เสียเวลากับเรื่องที่พันผูกขึ้นมานั้น ทำไมไม่ย้อนคิดไปเรื่องง่ายๆสบายๆไม่เป็นภาระและรบกวนธรรมชาติ โดยเฉพาะการรบกวนเวลาของชีวิต เราจะได้บริหารเวลาเพื่อสิ่งที่อยากจะทำ อยากจะเห็น เอาเวลาไปปลูกผัก ทำกับข้าว ประดิษฐ์โน่นนี่ มากกว่าที่จะมาคลุกอยู่กับเรื่องสร้างบ้าน เดินดูบ้านของเพื่อนร่วมโลก ไม่ว่าจะนก-แมลง-หรือแม้กระทั้งมดแดง ล้วนสร้างง่ายอยู่ง่ายสะดวกต่อสภาพชีวิตและสังคมรอบด้าน

ที่แหย่ๆว่า “ศาลพระภูมิ” นั้นไม่ได้พูดเล่นนะแห้ว

ถ้าพ่อจะสร้างกระต๊อบด้วยไม้อย่างดี

หลังโตกว่ากระต๊อบคอนฯสัก2เท่าครึ่ง

แค่นี้ก็อยู่จนแก่ตายได้หลายรอบแล้ว

ลากไปตั้งตรงไหนก็ได้เพราะมีล้อติดเสา

 

วันนั้นก็พาไปดูล้อเหล็กแล้วนี่ ราคารวมติดเสาทุกต้นประมาณ 10,000 บาท

ค่าประตูหน้าต่างแบบวิริศมาประมาณ 30,000 บาท

ค่าสุขภัณฑ์/เฟอร์นิเจอร์รวมเครื่องครัว ประมาณ 40,000 บาท

ค่าวัสดุ/ค่าแรงช่างประมาณ 50,000 บาท

ค่าไม้ไม่ต้องพ่อมีปะเลอะ มันแย่ตรงต้องจ่ายค่าซอยไสไม้เองนี่แหละ น่าจะสัก 30,000 บาท

ต่อน้ำ/ต่อไฟ ค่าเผื่อเหลือเผื่อขาด 20,000 บาท

ลองบวกดูสิ..10,000+30,000+40,000+50,000+30,000+20,000=180,000 บาท

แพงไปไหมกับบ้านหลังแรกที่ดูดีมีสกุล

..แพงนะสิ

ทำให้ลดลงได้ไหม  ได้สิ สบายมาก

 

สั่งให้ลุงที่แกทำกระต๊อบขาย ขยายแบบบ้านขึ้นสัก 2 เท่าครึ่ง

ปูไม้พื้นอย่างดี ติดประตูหน้าต่างเรียบร้อย

รวมเบ็ดเสร็จหลังละ 30,000 บาท ก็มโหระทึกแล้ว

เป็นศาลพระภูมิที่นางกวักคนไหนก็อยากมาพำนัก

ที่เขียนมาทั้งหมดไม่ได้โม้

วิชากดปุ่มเนรมิตได้ทั้งนั้น

แห้วก็เห็นกับตาแล้วนี่ว่า..การกดปุ่มถามทางนั้นเป็นอย่างไร

ทำเอาดิ้นพราดๆเลยใช่ไหมละ

เจ้าจะต้องเรียนวิชานี้อีกมากแห้วเอ๋ย..

ไม่งั้นจะมีคนรำพึงรำพันรึว่า..

“ครูบาเอาแต่ใจ ..ทำให้ทั้งรักทั้งชังทั้งหวานและขมขื่น!”

มันอาการปกติธรรมดาของมนุษย์เผชิญอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน

แต่เรามักจะเลือกรับแต่อาการที่ตนชอบและพอใจ

• ทั้งรักกับชังมันก็อยู่ด้วยกัน
• ทุกข์หรือสุขมันก็อยู่ด้วยกัน
• หิวหรืออิ่มมันก็อยู่ด้วยกัน
• ร้อนหรือเย็นมันก็อยู่ด้วยกัน

ไปคิดดูดีๆ อย่ามากเรื่อง จิตใจปนเปื้อนความทุกข์เปล่าๆ!