กว่าจะถึงวันนี้
11 ความคิดเห็น
โดย sutthinun เมื่อ 9 มีนาคม 2010 เวลา 16:35 ในหมวดหมู่ การบริหารจัดการ การจัดการความรู้, การศึกษานอกระบบ การศึกษาตามอัธยาศัย, ธรรมชาติ สัตว์ ต้นไม้ สิ่งแวดล้อม, มหาชีวาลัยอีสาน, สวนป่าฮาเฮ, สังคม ครอบครัว ชุมชน เศรษฐกิจ, เรื่องทั่วไป #
อ่าน: 6836 
(ถ้าไม่ปลูกก็ไม่มีลูกเหรียงหล่นมาให้ในวันนี้)
คนที่อยู่ท่ามกลางป่าคอนกรีต อาจจะไม่รู้สึกรู้สาถึงความเป็นป่าธรรมชาติเหมือนคนชนบท การเกี่ยวข้องและความสืบเนื่องหรือความจำเป็นอาจจะรู้สึกไม่ตรงกัน นั่นก็หมายความว่า ถึงจะอยู่โลกใบเดียวกัน แต่เราก็มองคนละมุม ทำให้ปัญหาของโลกยากที่จะได้รับการปฎิบัติไปในทิศทางเดียวกัน มลภาวะต่าง ๆ จึงตกค้างในจิตใจของมนุษย์แบบคนละเรื่องเดียวกัน อาจจะวับๆแวมๆถึงภัยพิบัติเป็นครั้งคราว ชั่วครู่ชั่วยามก็เลอะเลือนไปเหมือนเดิม ถ้าช่วยกันคนละไม้ละมือไม่กระทำต่อสภาพแวดล้อมให้ติดลบ อาจจะช่วยให้การตั้งต้นที่จะช่วยกันกอบกู้วิกฤติภาวะโลกร้อนได้บ้าง ไม่ต้องมาก ช่วยกันคนละเล็กละน้อยตามความถนัดและความสามารถ ลงขันเพื่อส่วนรวมอย่างผู้ตระหนัก ไม่ใช่คอยแต่ตระหนกอย่างเดียว
