กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว ฟ้าบันดาลให้เกิดชุมชนคนแซ่เฮขึ้นมาอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว เมื่อใจจ่อใจความเป็นไปก็คืบคลานเข้าหากันทุกมิติ ได้เรียนรู้กันมากขึ้น เฮฮาปะหน้ากอด ๆ กันเกิดขึ้น สนิทสนมดูแลสารทุกข์สุกดิบกัน พยายามหาเรื่องฮามาเขย่าใจกันอยู่เรื่อย ๆ ช่วงแรก ๆ นี้ทุกท่านขยันเขียน ถือเป็นช่วงบรมสุขเลยละขอรับ.. เมื่อเอาความรักมาใส่ความรู้ ความปรารถนาดีก็เปิดเปิงไปถึงไหน ๆ ใครได้อ่านต่างถ้อยทีถ้อยไต่รับความรู้ของกันและกัน ทำให้รู้จักว่าสังคมแห่งการเรียนรู้ที่แท้นั้นเป็นอย่างไร? ความรู้ในตัวคนส่งผลให้เกิดชุดความรู้กว้าง ๆ ตามความถนัดของแต่ละสำนัก ..แต่พักหลังเกิดอาการแป๊ก! ขึ้นมาดื้อ ๆ หลายคนเว้นวรรคการเขียนไปอย่างน่าเสียดาย มันเหมือนกับการสะดุดอะไรสักอย่าง เคยจ๊ะจ๊ากันอยู่ดี ๆ ก็เกิดไม่มีกะจิตกะใจที่จะเขียนขึ้นมาอย่างนั้นแหละ ไม่เห็นใจที่คนที่ติดตามอ่านบ้างเลย ยุเท่าไหร่ของก็ไม่ขึ้น ความชื่นมื่นที่เคยมีแต่แรกเปลี่ยนมาเป็นไก่เหงาไปตามกัน แต่ก็ต้องขอขอบคุณ นักเขียนบล็อคหลายท่านที่ยืนหยัดคงเส้นคงวา ร่ายเรื่องราวสนุก ๆ มาให้คิดให้อ่านตลอด ทำให้เห็นร่องรอยกระบวนการนำเสนอที่เริ่มจะขมวดกลุ่มสาระชัดเจนขึ้น
อ่านต่อ »