ลานสวนป่า

>> วันก่อนได้คุย MSN กับคุณหมอจอมป่วน คุณหมอบอกให้เขียนไผเป็นไผซะดี ๆ เลยบอกคุณหมอไปว่า เรื่องราวของผู้เขียนนั้นตั้งแต่เล็กจนโตยิ่งกว่านิยายน้ำเน่า คุณหมอกลับบอกมาว่าถึงจะเน่าก็โป๊ะ ๆ แป้งหน่อยก็จะหอมเอง นึกไม่ออกเลยว่าจะเขียนออกมาอย่างไรดี  แต่เมื่อรับปากคุณหมอจอมป่วนไปแล้ว อย่างไรก็ต้องเขียน นึกดูสิครับ คนเชียร์กับคนที่ถูกเชียร์เขาคุยกันน่ารักขนาดไหน

อ่านต่อ »

>> ปกติเวลาเขียนอะไรแล้วแป้ก ! ดึงความคิดคำนึงออกมาไม่ได้อย่างใจ ผมจะวิ่งไปอาบน้ำ ระหว่างอาบก็เค้นคิดถึงเรื่องค้างคาใจ พอตักน้ำรด ถูตัวไปมา ความคิดแบบปิ๊งแว๊บ ๆ จะโผล่มาเสมอ.. คราวนี้ก็เช่นกัน นั่งเคาะแป้นพิมพ์เหมือนคนใจลอย ตัวหนังสือกลิ้งไปกลิ้งมาหาจุดคลิกไม่ได้ ..ขืนเป็นเช่นนี้หวังสว่างคาตา ส่งการบ้านน้าอึ่งไม่ได้ละยุ่งแน่ โดนปรับกาแฟเย็นกี่่ร้อยถ้วยไม่รู้ได้ จะอ้อยสร้อยอยู่ทำไมละ ก็แจ้นไปอาบน้ำนะสิครับ สูตรนี้ได้ผลเสมอ นึกถึงหน้าคุณตฤณ ตัณฑเศรษฐี อันดับแรกเห็นไม้โปรแทรกเตอร์ลอยมา ..คนอะไรก็ไม่รู้ ตรงไป ตรงมา ตรงแน่วอย่างที่สุด เพิ่งจะมีอิ ๆ เอ๊ะ ๆ บ้างก็ตอนหลัง ๆ นี้หรอก ลำดับสองเห็นปฎักลอยมา..ลำดับสามเห็นซาลาเปาลอยมา ลำดับสี่..ลำดับห้า..

อ่านต่อ »

ตีนเมื่อเดินติดดินกลิ่นจะหอม
ใจเมื่อยอมเสียสละสีจะขาว
มือเปื้อนดินจะปั้นดินเป็นดวงดาว
ใจเหน็บหนาว, จะเคี่ยวหนาวเป็นเปลวไฟ

…บทกวีของไพวรินทร์ ขาวงาม…

>> บทกวีนี้เม้งเอามานำเสนอ ผมเอามาสนอง การต่อแต้มความรู้สุมหัวความคิด เป็นผลิตผลจากกระบวนการเฮฮาศาสตร์ หมอเจ๊เจ้าภาพเฮ 8 ให้การบ้านตั้งแต่คืนแรกที่มาเยือนเมืองกระบี่ ขออนุญาตเล่าไปเรื่อยเจื้อยกระโดดไปกระโดดมาเท่าที่จะนึกได้ วิธีนี้มันสบายต่อคนเขียน ส่วนคนอ่านกรุณารับผิดชอบเอาเองเถิดหนา ก่อนขอขอบคุณหมอเจ๊ โกเหลียง เขียวและเพื่อนๆชาวกระบี่ทุกท่านที่ต้อนรับดีเหลือเกิน น่าจะมาล้มทับอีกสักรอบไหมพวกเรา.. อ่านต่อ »